Hereditary (2018)

Regie: Ari Aster | 126 minuten | drama, horror | Acteurs: Alex Wolff, Gabriel Byrne, Toni Collette, Milly Shapiro, Christy Summerhays, Morgan Lund, Mallory Bechtel, Jake Brown, Harrison Nell, BriAnn Rachele, Heidi Méndez, Moises L. Tovar, Jarrod Phillips, Ann Dowd

Is het horrorgenre terug van weggeweest? Na een jaarlijkse parade van goedkope, weinig originele horrorfilms die vooral dienst doen als makkelijke datefilm en snelle verdienste voor de studio, lijkt het genre weer aan een heropleving bezig. ‘Hereditary’ is daar een sterk voorbeeld van: een horrorfilm met een goed verhaal en voortreffelijke cast die daadwerkelijk eng is.

Inhoudelijk doet ‘Hereditary’ in principe niets bijzonders. Het verhaal is min of meer zoals verwacht voor dit type film– na de dood van de mysterieuze grootmoeder van de familie Graham vindt er een reeks onverklaarbare gebeurtenissen plaats die allemaal samenhangen met dochter Charlie (nieuwkomer Milly Shapiro). Waar de film echter in verschilt is de aanpak. Dit is geen haastig gemaakte horrorfilm van krap anderhalf uur met goedkope schrikeffecten zoals er ieder jaar meerdere uitkomen. ‘Hereditary’ neemt de tijd: de film duurt iets meer dan twee uur, waarvan het eerste halfuur nog weinig echte horror bevat. Dit geeft ons de tijd om de rouwende karakters en complexe verhoudingen binnen de familie te leren kennen. Wanneer de angst echt toeslaat, voelen we mee met de verscheurde familie. Toni Collette, eerder te zien in kwaliteitshorror als ‘The Sixth Sense’, steelt de show als moeder Annie, die langzaam gek wordt van alles wat haar en haar familie overkomt maar door niemand geloofd wordt. Ook Alex Wolff (bekend van ‘Jumanji: Welcome to the Jungle’) mag genoemd worden als zoon Peter, wie door schuldgevoelens overmand wordt.

Qua horror moet ‘Hereditary’ het niet hebben van goedkope schrikeffecten. De spanning wordt langzaam opgebouwd, en de meest griezelige scènes gaan nagelbijtend lang door. Wanneer het dan wel opspringen geblazen is, snapt de film heel goed dat daar geen plotselinge harde muziek voor nodig is – wat er op het scherm gebeurt is al eng genoeg. Dit weet debuterend regisseur Ari Aster, die zich direct kan meten met grootheden als John Carpenter en William Friedkin, tot op het allerlaatste moment vol te houden.

Het enige jammere aan de film is dat de bovennatuurlijke achtergrond van de gebeurtenissen niets is wat we niet eerder hebben gezien. Dat is een kleine smet op het blazoen van een film die verder veel dankbaar werk doet om het horrorgenre weer wat kleur op de wangen te geven.

Yurre Wieken

Waardering: 4

Bioscooprelease: 14 juni 2018