I’m the Same, I’m an Other (2013)

Regie: Caroline Strubbe | 112 minuten | drama | Acteurs: Kimke Desart, Zoltán Miklós Hajdu

Sommige films arriveren al met een probleem in de bioscoop. In het geval van het Vlaamse arthousedrama ‘I’m the Same, I’m an Other’ is het probleem dat dit het tweede deel is van een trilogie. Het eerste deel, het bekroonde ‘Lost Persons Area’, verscheen in 2009. Volgens maakster Caroline Strubbe kun je deze opvolger prima volgen als je het eerste deel niet hebt gezien. Daar waren we blij mee, in eerste instantie dan, vanwege het missen van deel 1. In tweede instantie verdween die blijheid en kregen we behoefte aan een aspirientje en een bel whisky.

En waarom? Omdat zonder voorkennis ‘I’m the Same, I’m an Other’ van iedere betekenis is gespeend. We volgen een man en een jong meisje op weg naar Engeland. Eerst in een auto, dan op een boot. Ze praten niet met elkaar, ze kijken alleen gekweld voor zich uit. Na bijna een half uur vertelt een krantenartikel ons iets meer over het meisje. Maar niet veel. Vervolgens duiken de twee onder in een appartement aan zee. Daar doen ze de was en de afwas, ze spelen een bordspelletje, ze eten en drinken wat en doen nog maar eens de afwas. En ze kijken nog altijd uiterst gekweld.

Wie zijn die twee en waarom kijken ze zo moeilijk? Na twee uur dramaloos drama hebben  we nog altijd geen idee. Wie het meisje is vermoeden we wel, maar de man? De ontvoerder van het kind? De buitenechtelijke vader? Jezus Christus op doorreis naar Amerika? Een pedofiel op rooftocht? Na afloop weten we alleen dat hij kortademig is en Engels spreekt met een dik accent. Van het meisje weten we dat ze alle tekenen vertoont van een ontvoerd kind. Meer niet.

Waar we dus naar kijken, zijn twee vreemdelingen die allerlei volstrekt oninteressante handelingen verrichten en verder volledig non-communicatief zijn. Mooi in beeld gebracht, soms sfeervol en met fijne muziek. Maar ook met een opgelegde traagheid die na verloop van tijd enorm irriteert.

Zo turen we twee uur lang naar een film zonder plot, zonder gebeurtenissen, zonder dialoog, zonder uitgewerkte personages, zonder duidelijke betekenis, zonder haast, zonder humor en zonder drama. Natuurlijk kun je dan zeggen dat er onderhuids van alles broeit. Maar dat kun je ook zeggen van de mensen die in de buurtsuper boodschappen doen. En om daar nou twee uur naar te staren…

Henny Wouters

Waardering: 2

Bioscooprelease: 7 mei 2015