Idiots and Angels (2008)

Regie: Bill Plympton |78 minuten | animatie

Wat een heerlijke decompressie van alle politiek correcte animatiefilms die we de laatste jaren voor onze kiezen hebben gekregen, is deze animatiefilm toch. Let op, geen slecht woord over de kwaliteitsvolle werkjes van Pixar en consorten. Maar het tegendraadse en ietwat aparte verdichtsel liet ons kirren van plezier. In ‘Idiots and Angels’ zijn het nu eens geen pratende olifanten, groene lelijkaards of losgelaten speelgoed die de boventoon voeren. Dat is helaas wel slecht nieuws voor de kids. Deze bijtende en ruwe mallemolen staat namelijk niet op de kindvriendelijke modus.

Angel is een echte etterbak die met niets of niemand rekening wilt houden. Niet echt een ziel met wie de kijker zich probeert te identificeren. Over een engel hebben we toch een andere perceptie. Ieder dag trekt deze gewetenloze man met een mysterieuze koffer in de hand naar dezelfde louche bar waar hij zijn tijd verkwist met kettingroken en zuipen. Zijn enige metgezellen zijn de onbetrouwbare baas, een femme fatale en een kolossale gezelschapsdame. De dag dat hij ontwaakt met vleugels op zijn rug lijkt het begin van een nieuwe koers in zijn armzalige leven. De vleugels veroorzaken een kettingreactie van gewelddadige affaires.

De geestelijke vader van dit duistere en bij momenten uitzinnige concept heet Bill Plympton. Deze volbloed Amerikaan en animator poept een exceptioneel verhaal uit zijn darmen. Plympton moet wel de antipode zijn van de gepolijste hypermoderne tekenfilms waar elke pixel tot op de millimeter werd uitgemeten. ‘Idiots and Angels’ lijkt opgetrokken uit smerige en miezerige schetsen. In dit geval is deze omschrijving een ronkend compliment. De markante en lelijke koppen passen perfect in wat als een hard-boiled noir verhaal begint en bovendien erg to the point oogt. Het is bijvoorbeeld knap hoe Plympton met enkele penseelstreken de waanzin van de dag weergeeft: het ritueel van opstaan, de verkeersopstoppingen, het zoeken naar een geschikte parkeerplaats,… Het zijn allemaal voorbeelden van iemand die gezegend is met een buitengewoon talent. De nihilistische sfeer maakt naderhand plaats voor een strijd tussen goed en kwaad waarbij regelmatig pure horror tevoorschijn komt. Zelfs de kettingzaag ontbreekt niet . Het hoogtepunt is toch wel de Alienachtige scène waarin een vreemde geboorte plaatsvindt. Nog frappanter is de manier waarop de personages communiceren. Met treffende gelaatsuitdrukkingen, een volgestouwde tracklist en soundeffecten maar zonder dialogen, dus ook geen bekende koppen die hun stem lenen, weet ‘Idiots and Angels’ ons te bekoren en zelfs te toucheren.

Voor dit soort vertier mogen ze ons altijd wakker maken. What the hell… we doen er nog een halve ster bij.

Jochem Geelen