Ingrid Goes West (2017)

Recensie Ingrid Goes West CinemagazineRegie: Matt Spicer | 98 minuten | komedie, drama | Acteurs: Aubrey Plaza, Elizabeth Olsen, O’Shea Jackson Jr., Wyatt Russell, Billy Magnussen, Pom Klementieff, Hannah Pearl Utt, Joseph Breen, Angelica Amor, Meredith Hagner, Charlie Wright, Dennis Atlas, Malika Williams, Luis Deveze, Jay Speedy Weingarten, Martin Garcia

‘We tell ourselves stories in order to live’, zo begint het essay ‘The White Album’ van de Californische schrijfster Joan Didion. Die zin zou je best als motto kunnen plakken op de tragikomedie ‘Ingrid Goes West’ (2017) van Matt Spicer, over een onzekere en labiele jonge vrouw die zich in allerlei bochten wringt om bevriend te raken met de invloedrijke Instagram-ster Taylor Sloane (Elizabeth Olsen). Didion is Taylors favoriete schrijfster; veelzeggend is dat de grootste criticasters van de auteur haar beschuldigen van navelstaarderij; haar verhalen draaien altijd om haarzelf. Laat dat nou net één van de grote punten van kritiek zijn rond de hele social media-hype. Internetberoemdheden zijn alleen maar met zichzelf en hun imago bezig. Alles draait om hen. Als ze je kunnen ‘gebruiken’ om hun imago op te krikken, dan ben je geweldig. Hebben ze je niet meer nodig, word je zonder pardon aan de kant geschoven. Natuurlijk is dat wat gechargeerd, maar dat er ontzettend veel, vooral jonge mensen zijn die hun zelfbeeld laten afhangen van hoeveel likes ze krijgen, en bereid zijn om ver te gaan voor een perfect online imago, is zorgwekkend. Recent zien we het in eigen land gebeuren met zanger Dotan en zijn kudde ‘nepfans’. Alles voor de likes…

Aubrey Plaza schittert in ‘Ingrid Goes West’ in de titelrol. Ingrid Thorburn is een onzekere jonge vrouw die haar zelfbeeld compleet laat afhangen van haar populariteit op social media. Haar obsessieve gedrag was al eerder aanleiding voor een aantal maanden gedwongen opname in een psychiatrische kliniek, maar dat heeft kennelijk niet veel geholpen. Want al snel ontdekt ze in een tijdschrift een nieuw ‘slachtoffer’, de populaire Instagrammer Taylor Sloane. Vanwege het overlijden van haar moeder heeft Ingrid een dikke 60.000 dollar geërfd en met dat geld vertrekt ze naar Californië, om maar zo dicht bij mogelijk bij haar nieuwe ‘BFF to be’ te zijn. Taylor is een ‘influencer’, die restaurants, boeken en kledingmerken promoot. Doordat ze steeds post waar ze is, blijkt het voor Ingrid niet moeilijk om Taylor te lokaliseren. Met het nodige kunst- en vliegwerk weet ze diens geliefde hondje Rothko (de pretenties liggen er dik bovenop) te kidnappen. Zodra de ‘vermist’-posters verschijnen, neemt ze contact op om te zeggen dat ze het diertje gevonden heeft. Een beloning hoeft ze niet. Of nou ja… als Taylor en haar man Ezra (Wyatt Russell) haar vragen een hapje met hen mee te eten weigert ze natuurlijk niet. En zo wurmt Ingrid zich steeds dieper in het leven van haar idool, en met succes. Want het duurt niet lang of Taylor neemt haar mee naar exclusieve feestjes en dure buitenverblijven, onthult persoonlijke geheimen, tagt haar in Instagram-foto’s en noemt haar ‘de meest geweldige persoon op aarde’. Maar wat zijn die woorden waard? En wat gebeurt er als Taylor ontdekt welke obsessieve methodes Ingrid gebruikt om in haar leven binnen te dringen…?

‘Ingrid Goes West’ is Matt Spicers speelfilmdebuut. Hij treedt niet alleen aan als regisseur, maar schreef tevens het script en maakte er een fris, eenentwintigste-eeuws verhaal van waarin ruimte is voor humor, maar waarin de tragische ondertoon nooit uit het oog verloren wordt. Spicer werpt een kritische blik op de maatschappij van deze tijd, waarin de jeugd geobsedeerd is door hun online imago. Naar de buitenwereld toe leven ze het perfecte leven, zien ze er altijd fantastisch uit (dankzij allerlei filters uiteraard) en is elke dag een feest. Als je altijd maar op je tenen moet lopen omdat je bang bent dat anderen je niet leuk of interessant genoeg vinden, is het niet vreemd dat er mensen zijn die tot het uiterste gedreven worden om ‘erbij’ te kunnen horen. Ingrid is zo iemand. Haar mobiele telefoon is aan haar hand vastgeplakt, die laat ze geen moment los. Zo mist ze geen nieuwe post, update of like. Als ze eenmaal in Taylors huis is, moet alles worden gefotografeerd. Ben je zelf in zekere mate verslaafd aan je telefoon, dan kan deze film je wellicht wakker schudden. De kritiek die Spicer levert, is tweeledig. Enerzijds toont hij wat het met kwetsbare mensen kan doen als ze zo wanhopig proberen leuk gevonden te worden, anderzijds laat hij zien hoe leeg en gemanipuleerd het zogenaamd perfecte leventje van mensen als Taylor is.

De film wordt gedragen door sterke performances van Plaza en Olsen. Het is knap hoe Plaza haar behoorlijk verknipte en zwaar geobsedeerde personage, dat zonder aarzelen de mensen om haar heen gebruikt om er beter van te worden, toch iets sympathieks meegeeft. Ook O’Shea Jackson Jr. (de zoon van Ice Cube) speelt een fijne rol als Ingrids huisbaas, een scenarioschrijver in spe met een fascinatie voor Batman. In feite is deze Dan het meest oprechte en authentieke persoon in het verhaal; bij hem ligt onze sympathie. Billy Magnussen als Taylors broer Nicky is dan juist weer een bron van irritatie. Spicer werkt zich met speels gemak naar de onvermijdelijke climax toe, die wordt afgeroomd met een heerlijk ironische epiloog. De film baadt bovendien in een prettig sausje dat herinneringen aanwakkert aan de jaren tachtig en negentig. In de nineties was er ‘Single White Female’ (1992), voor de Instagram-generatie is er nu het vergelijkbare ‘Ingrid Goes West’. Weliswaar is Barbet Schroeders thriller beduidend spannender, Matt Spicers uitstekende speelfilmdebuut is niet minder tragisch.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

DVD-release: 21 maart 2018