Kindje Tarian (2000)

Regie: Roos Geevers | 3 minuten | documentaire |

Een klein jongetje danst op een strand met palmbomen. Zijn medeleerlingen begeleiden hem met muziek. Ze geven het ritme aan met instrumenten gemaakt van bamboepijpjes op een bamboe frame die ze als ratels schudden, maar het geluid dat ze maken is niet hoorbaar. Er is andere muziek onder de beelden gezet bij wijze van begeleiding van de dans van het jongetje. Hun schooljuffrouw houdt toezicht in haar witte tropenkleding, maar de kinderen hebben dat niet nodig om met volle inzet bij te dragen aan dit bijzondere optreden.

Geconcentreerd stapt het jongetje ritmisch heen en weer. Als een volleerd danser beeldt hij een soort gestileerde krijgsdans uit waarbij hij met zijn handen sierlijke bewegingen maakt en zijn rechter vuist af en toe gebald houdt. Het is fascinerend om te zien hoe hij helemaal in zijn dans op gaat. Er is niet kinderlijks of onbeholpens aan zijn optreden. Op een gegeven moment danst een van zijn medeleerlingen met hem mee en even later nog een, maar zij zijn duidelijk de mindere goden. Vergeleken bij het eerste jongetje bewegen ze zich houterig. Hij lijkt ze ook nauwelijks op te merken, want zoals het hoort bij dit soort dansen is hij in een trance geraakt door zijn eigen bewegingen.

Het is niet duidelijk of het filmpje in scène is gezet of dat het een toevallige registratie is, maar feit is dat het bijzonder beeldmateriaal is. In een paar minuten openbaart zich een hele wereld. Dat deze kleine jongetjes zo mooi kunnen dansen toont aan hoe belangrijk dit in hun cultuur is. Ze hebben duidelijk les genoten of in ieder geval een goed voorbeeld gehad. Ook de juffrouw in haar witte tropenkleding is een indicatie van het koloniale tijdperk waarin het filmpje gemaakt is. Fraai dat in zo’n kort tijdsbestek zo’n uitgebreid verhaal wordt verteld of dat nu opzettelijk is of per ongeluk.

Diana Tjin-A Cheong