King Lear (2018)

Regie: Richard Eyre | 115 minuten | drama | Acteurs: Jim Broadbent, Jim Carter, Tobias Menzies, Emily Watson, John Macmillan, Florence Pugh, Emma Thompson, Anthony Calf, Anthony Hopkins, Simon Manyonda, Chukwudi Iwuji, Karl Johnson, Samuel Valentine, Andrew Scott, Christopher Eccleston, Arinzé Kene, John Standing, Sharon Wattis, Kaye Brown

Een regisseur moet in de 21e eeuw van goeden huize komen voor een aantrekkelijke Shakespeareverfilming. De toneelstukken van de Engelse schrijver zijn onbetwistbare juwelen, wat er voor zorgt dat het fundament altijd in orde is. Het probleem vormen de eeuwen van toneeladaptaties, gevolgd door decennia aan verfilmingen. Probeer dan nog maar origineel te zijn. Bovendien kwamen er naast traditionele ensceneringen ook moderne ensceneringen, waarbij het steeds de vraag is of de verhalen van Shakespeare kunnen worden getransporteerd naar het heden. Afgaand op de verfilming van ‘King Lear’ uit 2018 zou je zeggen van niet.

Dat ligt niet aan de plot. Voor het ingewikkelde verhaal heb je minstens twintig pagina’s nodig, in het kort komt het hier op neer: de oude koning Lear draagt zijn koninkrijk over aan de twee dochters die hem het meest hun liefde betuigen, de derde dochter doet niet aan vleierijen en krijgt daarom niks. Dit alles leidt tot complotten, moorden, intriges, politieke kuiperijen, misverstanden en folteringen. Waarbij de oude koning, die toch al niet zo helder is, langzaam zijn verstand kwijtraakt.

Helaas hebben de makers een uur geknipt uit deze plot, allicht om de snel verveelde kijker te behagen. Dat zorgt er voor dat de film soms lastig is te volgen en dat de balans ontbreekt. We missen hier de lange monologen die rust brengen in het geheel en waarin de prachtige taal van Shakespeare het best tot zijn recht komt.

Deze adaptatie speelt zich af in het hier en nu, maar de aanpassingen zijn niet altijd even geslaagd. Waar in het oorspronkelijke werk Lear een entourage had van ridders, heeft hij hier een posse van beroepsmilitairen. Die militairen zijn niet de aristocraten die ridders ooit waren, met minder macht en status. Ook is het vreemd dat Lear plotseling opduikt in een vluchtelingenkamp, wat eerder een statement lijkt dan een logische verandering.

Wat we (letterlijk) missen is kleur. Deze Shakespeareverfilming valt op door zijn fletse kleuren, zijn saaie visuals, zijn goedkope archiefbeelden van oorlogsgeweld en zijn gebrek aan mooie kostuums en aantrekkelijke locaties. Zelfs de kastelen van de zussen ogen saai. Dit alles vloekt met de talige schoonheid van de teksten, en slaat deze min of meer dood.

Intussen zal zelfs Shakespeare zich afvragen waarom deze film dan toch drie sterren verdient. In de eerste plaats zijn er het verhaal en de prachtige taal van het stuk. Daarnaast is er de fenomenaal acterende cast, met onder meer Jim Broadbent, Anthony Hopkins en Florence Pugh. Zij redden een verfilming die we tot de zwakkere broeders van Shakespeareadaptaties mogen rekenen. Maar toch, deze recensent zag ooit een uitvoering van ‘The Tempest’ op rolschaatsen. Het kan dus altijd erger.

Henny Wouters

Waardering: 3