L’avenir (2016)

Regie: Mia Hansen-Løve | 100 minuten | drama | Acteurs: Isabelle Huppert, André Marcon, Roman Kolinka, Edith Scob, Sarah Le Picard, Solal Forte, Elise Lhomeau, Lionel Dray, Grégoire Montana, Lina Benzerti, Guy-Patrick Sainderichin, Yves Heck, Rachel Arditi, Charline Bourgeois-Tacquet, Larissa Guist, Linus Westheuser, Clemens Melzer, Joachim Cohen, Anouk Buron, Jules Stolar, Olivier Goinard, Jean-Charles Clichet, Elie Wajeman

Mia Hansen-Løve mag met recht een van de grootste filmtalenten van Europa worden genoemd. Haar debuutfilm ‘All is Forgiven’ (2008), die ze maakte op 27-jarige leeftijd, leverde haar direct nominaties op voor de Caméra d’Or in Cannes en voor een César (het Franse equivalent van de Oscars) voor beste debuutfilm. Daarnaast won ze de Louis Delluc voor beste debuutfilm mee. Voor haar tweede film, ‘The Father of My Children’ uit 2009, won ze de Special Jury Prize in Cannes (in de sectie Un Certain Regard en een Lumière Award voor beste scenario, ook van haar hand. Hansen-Løve, dochter van een Franse moeder en een Deense vader en echtgenote van filmmaker Olivier Assayas, is een auteur; haar werk is heel eigen en persoonlijk van aard. Voor haar vijfde film, ‘L’avenir’ (2016), wist ze niemand minder dan Isabelle Huppert te strikken voor de hoofdrol. Ook voor deze film heeft Hansen-Løve de accolades al binnen; in Berlijn verdiende ze de Zilveren Beer voor beste regisseur.

‘L’avenir’ is een film voor de denkende mens. Nathalie (Isabelle Huppert) is een vrouw van middelbare leeftijd die haar leven goed voor elkaar lijkt te hebben. Ze werkt als filosofiedocente op een middelbare school, is al vijfentwintig jaar gelukkig getrouwd met Heinz (André Marcon) en heeft een goede band met haar twee inmiddels volwassen kinderen. Maar die zekerheden zijn fragieler dan je zou denken. Het begint al met Nathalies moeder (Edith Scob), die ze niet allemaal meer op een rijtje heeft. Ze belt Nathalie om de haverklap, komt de deur niet meer uit en dreigt zichzelf iets aan te doen. Eigenlijk moet ze naar een verzorgingshuis, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Dan komt Heinz met de mededeling dat hij een ander heeft. En alsof dat nog niet erg genoeg is, laat haar uitgever haar ook nog eens onder pardon zitten. In plaats van bij de pakken neerzitten, grijpt Nathalie deze veranderingen in haar leven aan om zichzelf te herontdekken. De nieuw verworven vrijheden, maar ook de dikke zwarte kat die haar moeder haar nalaat en haar vriendschap met een anarchistische oud-leerling (Roman Kolinka) laten haar zien dat veranderingen niet per se negatief hoeven uit te pakken, maar juist nieuwe kansen bieden.

Wat brengt de toekomst ons? En als we dat zouden weten, zouden we daar gelukkiger van worden? Is er een toekomst als alles wat je als zekerheid zag ineens wegvalt? In ‘L’avenir’ zien we een bekend thema terugkomen uit het oeuvre van Mia Hansen-Løve: de onzekerheid in het leven. In dit geval tegen een achtergrond van filosofie en intellect. Dat klinkt zwaar en wellicht zelfs een beetje saai, maar dat is ‘L’avenir’ zeker niet. Dat komt met name doordat de rol van Nathalie zo sterk is en zo overtuigend gespeeld wordt door de altijd fantastische Isabelle Huppert. Al die onzekerheden die haar overkomen, ze lijken haar niet uit balans te brengen. Haar rotsvaste vertrouwen in haar intellect en haar sarcasme houden haar overeind. Deze rol van krachtige vrouw die wars is van drama is Huppert op het lijf geschreven. Een echt plot is er niet; we kijken mee over Nathalies schouder, ervaren het leven met haar. Zonder centrale verhaallijn voelt de film soms wat stuurloos. Dat wordt nog gesterkt door het feit dat er fragmenten in de film zitten die niet echt iets lijken toe te voegen. Met iets meer sturing in het verhaal was ‘L’avenir’ nóg beter geweest.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 9 september 2016
VOD-release: 9 januari 2017
DVD-release: 9 januari 2017