L’homme pressé – The Hurried Man (1977)
Regie: Edouard Molinaro | 91 minuten | drama | Acteurs: Alain Delon, Mireille Darc, Monica Guerritore, Marie Déa, Christian Barbier, André Falcon, Stefano Patrizi, Felice Andreasi, Michel Duchaussoy, Henri Attal, Baaron, Bhime Souaré, Philippe Brigaud, Geoffrey Carey, Suzanne Carra
De titel ‘L’homme Pressé’ (‘The Hurried Man’) spreekt voor zich. In dit Franse drama speelt Alain Delon een man met haast. Het is een wat ongewone gedaante van het Franse sexsymbool van de jaren 60. Met zijn kenmerkend ingetogen, donkere en bijna mysterieuze spel zette hij onvergetelijke rollen neer in films van grootmeesters als Jean-Pierre Melville, Michelangelo Antonioni en Luchino Visconti. Met rollen als coole gangster in ‘Il Samuraï”, opportunistische aristocraat in ‘Il Gattopardo’ en beurshandelaar die maar geen menselijk contact kan onderhouden in ‘L’Eclisse’ zette hij telkens een wat kil en berekenend personage neer, dat in ieder geval altijd rustig bleef.
Dat type gaat hier overboord. Delon rent van de ene plek naar de andere, is opvliegerig en impulsief. Erg ver vooruit denken doet hij als kunsthandelaar Pierre Noix niet. Zijn gehaaste gedrag en obsessieve zoektocht naar belangrijke kunstwerken zorgen voor onberekenbare handelingen en gevolgen zijn niet te overzien. Gezond is zijn vluchtige levensstijl dan ook allerminst, maar veel kan dat hem niet boeien. Pierre kent geen grenzen en zijn ambities reiken soms misschien iets te ver. Dit gaat hand in hand met zijn zelfingenomenheid, iets dat zijn hoogtepunt bereikt met zijn poging een peperdure Griekse vaas in handen te krijgen.
Zelfs het besluit tot het huwen van Edwige, die hij dan drie keer heeft gezien, blijkt een secondekwestie. De keerzijde; als zij hem vraagt of hij wel negen maanden op een kind kan wachten lijkt hij hier tegen op te zien. Pierre’s gedrag leidt tot een aantal verrassende wendingen en dat ligt er niet zelden dik bovenop. Zo belandt Pierre samen met zijn secretaris in een Afrikaanse gevangenis nadat hij onrechtmatig kunst uit het land heeft weggehaald. Na een flinke smak geld te hebben betaald, de terugkeer van de kunstwerken te hebben toegezegd en zelfs even in een krakkemikkige cel te hebben doorgebracht mogen ze weer gaan en worden ze zelfs nog tot ridder van de nationale orde gekroond.
Met dit soort bizarheden, die ineens uit het niets lijken op te duiken, balanceert de film tussen zwarte humor en drama, want in het begin zijn zijn haast en verzamelobsessie nog grappig, maar na een tijdje wordt het problematisch. Als Pierre de consequenties van zijn gedrag gaat voelen, iets waar ook personen om hem heen dan last van krijgen, begint het toch wat te wringen. Het dramatische aspect krijgt vervolgens de overhand, iets dat na de wat flauwe start toch overtuigt. Want alhoewel de sympathie voor Pierre Noix op een gegeven moment iets teveel lijkt te gaan bukken onder het juk van zijn extreme gedrag, weet het einde van de film toch te raken. Het menselijk hart van Delons karakter lijkt even zoek, maar het verhaal heeft het wel degelijk op de juiste plek zitten. En zo is ‘L’homme pressé’ uiteindelijk de moeite waard, al was het maar om Delon eens van een andere kant te zien.
David Croese