Le premier jour du reste de ta vie (2008)
Regie: Rémi Bezançon | 114 minuten | drama | Acteurs: Jacques Gamblin, Zabou Breitman, Déborah François, Marc-André Grondin, Pio Marmaï, Roger Dumas, Cécile Cassel, Stanley Weber, Sarah Cohen-Hadria, Camille De Pazzis, Aymeric Cormerais, Jean-Jacques Vanier, Philippe Lefebvre, François-Xavier Demaison, Gilles Lellouche, Françoise Brion, Marie-eve Bernard, Ophélie Koering
De Franse cinema verblijdt ons anno 2009 weer met een fraai familieportret dat na afloop een grote indruk achterlaat. Het lijkt zo eenvoudig van opzet, weer het zoveelste familieportret waarin soms moeizame gezinsverhoudingen onder de loep worden genomen. De regisseur heeft echter een knap staaltje cinema afgeleverd, waar veel van valt te genieten. Regisseur Bezançon heeft over een periode van twaalf jaar telkens een belangrijk voorval uit het leven van elk familielid als uitgangspunt genomen dat – zoals de filmtitel al aangeeft – de rest van diens leven en dat van de anderen- ingrijpend beïnvloedt. Vijf allesbepalende dagen uit hun leven leiden naar vijf verhalen. De manier waarop dit is vormgegeven via flashbacks is ingenieus, een diepgaand inkijkje in een ieders gevoelens en emoties is het resultaat.
Wat het scenario vooral knap maakt is de goed doordachte en vloeiende wijze waarop het verhaal van de film wordt ontvouwen. Het verhaal speelt zich voor een belangrijk deel binnen het huis en de gezinsverhoudingen daar af. In net twee uur tijd vat de film een verhaal over twaalf jaar samen dat gaat over het Franse gezin Duval. In dat huis vinden de spanningen en emoties hun weg, wordt feest gevierd, ruzie gemaakt, vindt een huwelijkscrisis plaats en groeien kinderen op naar volwassenheid met alle voorvallen die daar bij horen. Hierbij weet de regisseur zorgvuldig te vermijden dat de clichés van het familiedrama de kop opsteken. Een karikatuur van het zoveelste familiedrama is daarmee voorkomen. Marie-Jeanne (Zabou Breitman) en Robert Duval (Jacques Gamblin) hebben drie kinderen. De oudste zoon Albert (Pio Marmai) studeert medicijnen, Raphaël (Marc-André Grodin) hangt een beetje rond en wil zo lang mogelijk thuis blijven wonen en door zijn moeder verwend worden. Dochter Fleur (Déborah François) is de jongste, zit in de puberteit en hangt allerlei stromingen aan. Albert gaat het huis uit, moeder Marie-Jeanne besluit te gaan studeren om haar leven wat inhoud te geven. Dochter Fleur ziet deze gang van zaken met lede ogen aan en vindt dat haar moeder zich met haar medestudenten veel te jong gedraagt.
Vader Robert heeft een probleem met zijn vader: hij vindt dat zijn vader hem niet op waarde schat (hij is immers slechts taxichauffeur, terwijl zijn vader een gefortuneerde wijnboer was). De vader laat niet na te benadrukken dat hij aan zijn zoon geld heeft geleend om het huis te kunnen kopen. Zo heeft een ieder zijn eigen twijfels en verlangens. Allemaal hebben zij verwachtingen ten opzichte van de ander en zijn hun keuzes weer bepalend voor de gang van zaken in het leven van de anderen. De gebeurtenissen die zich voordoen zijn overtuigend en komen uitermate geloofwaardig over. Het eindproduct is een fraai geheel van karakterschetsen. Alle rollen worden subliem vertolkt. Vader Robert Duval (Jacques Gamblin) speelt ingetogen, maar weet een overtuigende vaderrol neer te zetten. Enerzijds is hij de raadsman van zijn rebelse zonen, aan de andere kant is hij zelf de rebelse zoon van zijn vader. Zabou Breitman speelt een heerlijke rol van de moeder in midlifecrisis die haar leven voorbij ziet gaan en die zichzelf opnieuw wil ‘uitvinden’. Dochter Fleur (Déborah François) speelt een geweldige rol als het kwetsbare jonge meisje, dat zich afzet tegen haar moeder. De ogenschijnlijk losse verhaallijnen komen steeds weer samen tot een harmonieus geheel waardoor het gezinsleven met alle problematiek en ruzietjes. die daar bij horen voortreffelijk wordt samengevat. De film is meer dan een rake karakterschets over een lichtelijk disfunctioneel gezin. De film is een komedie, maar ook een psychologische schets. Het scenario zit vol met flinke porties rake humor, sterke dialogen, heeft een prima swingende soundtrack met heerlijke muziek, maar zit ook vol met emoties die je beroeren. Naast de grote gebaren bevat het verhaal op vele momenten kleine details die de film meer maken dan zomaar een familieportret waarin de ontwikkelingen wel een beetje voorspelbaar zijn. Een film die warm maakt en het hart op de juiste plaats heeft. Ingenieus in zijn opzet, toegankelijk in zijn uitwerking en soepel in zijn vertelstructuur. Een aanstekelijk en subliem familieportret dat clichés vermijdt en weet te overtuigen!
Rob Veerman
Waardering: 4
Bioscooprelease: 26 februari 2009