Liscio – The Ball (2006)

Regie: Claudio Antonini | 77 minuten | drama, komedie | Acteurs: Laura Morante, Umberto Morelli, Antonio Catania, Massimo Ciavarro, Giorgia Brunaccini, Gianni Coscia, Edoardo Baietti, Giordano Di Pietro, Antonino Bruschetta, Giorgio Molteni

Kinderfilm of film voor volwassenen? Dat is altijd lastig te beantwoorden als kinderen de hoofdrol spelen. Soms is het duidelijk: ‘Sjakie en de Chocoladefabriek’ is een kinderfilm en ‘The Sixth Sense’ is een volwassenenfilm. ‘Liscio’ hangt er tussenin. Hoe Raul met zijn vriendjes plannetjes maakt past bij een kinderfilm, maar de problemen van zijn moeders liefdesleven én carrière passen meer bij volwassenen. Laten we het houden op een familiefilm. Een komedie heet het ook, vanwege de lichtheid waarmee het verhaal, dat ook dramatisch is, wordt verteld. Er zit dan ook wat humor in, maar dat had best breder uitgemeten mogen worden.

Het verhaal is aandoenlijk, de moeder en de zoon kunnen het prima vinden, maar zoonlief ergert zich aan moeders seksleven; moeder doet het goed bij de kerels, maar ze blijven nooit. De scène waarin hij er een aantal aan ons voorstelt is grappig. Dit soort ‘sketches’ had dus vaker gemogen.

Muziek speelt een belangrijke rol in het verhaal, net zoals het een belangrijke rol speelt in het leven van Raul en zijn moeder. Dat zit hem vooral in de verhaallijn van Raul die volksmuziek op klarinet leert spelen van zijn opa, die al snel overlijdt. Zijn moeder is die muziek zat en wil haar eigen liedjes schrijven en zingen, wat tot irritatie leidt bij haar zoon. De deun die hij in een leuke openingsscène met zijn opa leert spelen wordt echter zo vaak herhaald als filmmuziek, dat we als kijker de weerzin van zijn moeder beginnen te begrijpen.

Deze verhaallijn is interessant, maar wordt slordig of onvoldoende uitgewerkt. We zien Raul, die duidelijk de liefde en het talent voor muziek erft van zijn opa, nooit studeren op zijn klarinet. We leren ook niet waarom moederlief er zo’n chaotisch liefdesleven op na houdt. Daar waar men voor drama had kunnen zorgen en de rode draad had kunnen versterken laat men kansen liggen. Wel worden er kleine zaken bij gehaald, zoals die videocamera, die vooral afleiden.

Het jongetje, Umberto Morelli, acteert best goed; zijn tweestrijd tussen egoïsme en een moeder, die niet voor zichzelf op lijkt te komen, helpen, zien we goed. Laura Morante doet het goed als alleenstaande jonge vrouw met zoon, terwijl ze toch al over de vijftig is! Met sexy rode jurkjes en diep decolleté komt ze prima weg. Ze acteert ook prima.

‘Liscio’, die zeker leuke momenten heeft en over het geheel genomen een prettige sfeer heeft, lijdt onder het inconsistente verhaal. Het lukt de makers niet de aandacht tot het einde vast te houden. Ging het nu over die relatie met die moeder? Of over die opa, of over de muziek? Of over Raul en zijn vriendjes (en vriendinnetje)? Het geheel komt wel rond, maar bevredigt niet.

Arjen Dijkstra