Lost in London (2017)

Regie: Woody Harrelson | 95 minuten | komedie, drama | Acteurs: Owen Wilson, Daniel Radcliffe, Woody Harrelson, Eleanor Matsuura, Louisa Harland, Willie Nelson, Amir El-Masry, Naomi Battrick, David Avery, Martin McCann, Bono, David Mumeni, Youssef Kerkour, Peter Ferdinando, Ricky Champ, Zrinka Cvitesic

Je kunt veel van Woody Harrelson zeggen, maar lef heeft hij zeker. In 2017 maakte de acteur zijn debuut als regisseur en dat deed hij op een wel heel onconventionele wijze. ‘Lost in London’ (2017) werd live vertoond in meer dan 500 filmtheaters in de Verenigde Staten en eentje in Groot-Brittannië, Picturehouse Central in Piccadilly Circus. Moet je je voorstellen dat je in de bioscoop zit te kijken naar een film die op dat moment een paar straten verderop wordt gedraaid. In één ononderbroken take van honderd minuten, met zo’n dertig acteurs en honderden figuranten op veertien locaties en in vier voertuigen in de Britse hoofdstad. Voor een medium als film, dat vaak uitgebreide voorbereiding vergt, uiterst consciëntieus wordt genomen en daarna nog een uitvoerige postproductionfase van montage en finetuning tegemoet gaat, is Harrelsons experiment met recht revolutionair te noemen. Het denkwerk en finetunen moest nu in feite van tevoren al gedaan worden. Het scheelde allicht dat hij zich voor de film baseerde op een eigen ervaring; een woelige nacht die hij vijftien jaar eerder zelf beleefde in Londen waarbij hij zelfs in de gevangenis belandde (hij noemde het zelf al eens ‘the worst night of my life’). De film start dan ook met de waarschuwing ‘Too much of this is true’; de toon is gezet. Harrelson neemt zichzelf en zijn leven als Hollywoodster niet al te serieus, maar uit zijn regiedebuut spreekt ondanks het rommelige scenario een tomeloze ambitie. Waarom zou je je anders al die technisch ingewikkelde toestanden op de hals halen?

We zien Woody (die logischerwijs zichzelf speelt) voor het eerst als hij afzwaait van een niet al te goed ontvangen theateroptreden in Londen. Waarom heeft hij nou toch weer een dramatische rol aangenomen, vraagt hij zichzelf af, ‘dit is mijn ding helemaal niet’. Zijn fans zijn het daarmee eens, dat blijkt wel uit het commentaar dat hij krijgt (uiteenlopend van ‘Ik mis ‘Cheers’ tot ‘Wanneer maak je ons weer eens aan het lachen?’). Woody kan er niet wakker van liggen, aangezien de sensatiekranten zijn ontrouw uitgebreid onder de aandacht hebben gebracht en hij daardoor in de clinch ligt met zijn vrouw Laura (Eleanor Matsuura). Hij zoekt zijn toevlucht in een club met zijn beste vriend Owen Wilson (die zichzelf speelt). Of althans, hij dacht altijd dat Owen zijn beste vriend was, maar Wilson floept eruit dat Wes Anderson altijd zijn nummer 1 zal zijn. Dit tot grote teleurstelling van Woody, die schampert dat Anderson “al sinds ‘Bottle Rocket’ geen knappe film meer gemaakt heeft – en jij trouwens ook niet!”. De verwensingen vliegen over en weer (over Wilson in ‘Marley & Me’; “Jij werd weggespeeld door een hond!”), wat leidt tot grote hilariteit en het onbetwiste hoogtepunt van de film. Later sloopt Woody een asbak in een taxi (“Het was toch een nutteloos ding”), komt ermee weg de taxichauffeur met een gedicht te betalen voor bewezen diensten en wordt liefdevol door countryzanger Willie Nelson (‘the Texan Dalai Lama’) toegesproken als hij het allemaal niet meer ziet zitten. Later krijgt hij het aan de stok met een politieman die niet onder de indruk is van zijn status als acteur, en diens tweelingbroer die hem ook al geen credits wil geven. Een nacht in het politiebureau is het laatste wat hij kan gebruiken, want de volgende ochtend staat al vroeg een bezoek gepland aan de set van Harry Potter, en een ontmoeting met Daniel Radcliffe, met vrouw en kinderen. En als Woody zijn huwelijk wil redden, dan mag hij die afspraak zeker niet missen!

Los van het feit dat ‘Lost in Londen’ een technisch hoogstandje is, toont Harrelson hier ook nog eens het lef zichzelf op onvervalste wijze op de hak te nemen. “Hollywood is like royalty without borders”, zegt hij in het begin van de film, maar vervolgens zien we hem zichzelf verlagen tot het zingen van het themaliedje van ‘Cheers’ om een discotheek binnen te komen (wat hem overigens niet veel verder brengt), hij laat zich door Jan en alleman uitlachen om de films die hij heeft gemaakt (“Money Train, laat me niet lachen”) en steelt zelfs geld van een gehandicapte dakloze. Roem is vergankelijk en duurt voort totdat het publiek een nieuwe lieveling heeft gevonden, dat is wat Harrelson wil uitdragen. Het scenario van ‘Lost in London’ is natuurlijk een rommeltje, wat waarschijnlijk veel zegt over de toestand waarin Harrelson verkeerde toen hij deze wilde nacht in 2002 daadwerkelijk meemaakte. Hij freewheelt zich door de honderd minuten heen en komt er nog mee weg ook. Daarnaast is deze film voor hem een manier om zijn losbandige, rebelse verleden definitief achter zich te laten én zijn ultieme manier om zijn echtgenote Laura de liefde te verklaren. Laat je frustraties over het gebrek aan een fatsoenlijk script varen en dompel je onder in dit vrolijke staaltje zelfkritiek zoals je dat niet vaak ziet in Hollywood, waar de meeste filmmakers zichzelf veel te serieus nemen.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

DVD-release: 14 november 2019