Love Me or Leave Me (1955)
Regie: Charles Vidor | 122 minuten | drama, romantiek, biografie, musical | Acteurs: Doris Day, James Cagney, Cameron Mitchell, Robert Keith, Tom Tully, Harry Bellaver, Richard Gaines, Peter Leeds, Claude Stroud
De Nederlandse band Doe Maar liet ooit met een liedje weten de televisie liever te willen uitzetten dan naar Doris Day te moeten kijken. Als ze dat ook werkelijk hebben gedaan hebben ze heel wat gemist. Haar figuur in de eerste plaats, als een zandloper, met volle borsten en heupen en een strak ingesnoerde taille. Maar ook haar acteerwerk en haar stem zijn zeker niet vervelend. In ‘Love Me or Leave Me’ is voor Doris het nodige aanwezig om zich mee te bewijzen: naast acteren en er mooi uit zien moet ze dansen en zingen. En zelfs met een afschuwelijk kapsel doet ze dat alles nog vol overtuiging.
‘Love Me or Leave Me’ is namelijk een ‘dramatic musical’ en een ‘life-inspired drama’ over Ruth Etting, een zangeres en filmster in de jaren 20 en 30. ‘America’s Sweetheart of Song’ werd de echte Ruth genoemd, maar Doris Day overtreft de werkelijkheid, met een imposantere verschijning en een prettiger stemgeluid. Toch is haar personage niet het meest interessante in de film, maar het personage van James Cagney.
Ruth in ‘Love Me or Leave Me’ lijkt het toonbeeld van deugdzaamheid en de Amerikaanse waarde ‘wie wil en hard werkt komt er wel’. Zelfs als danseresje in een louche nachtclub (‘10 cent per dans’) behoudt ze haar waardigheid: ze laat zich niet zomaar betasten door de klanten en als maffioso Marty ‘The Gimp’ haar een betere baan als danseres aan wil bieden laat ze hem duidelijk weten dat hij haar niet in bed kan krijgen door haar te helpen. Pianoman Johnny waarschuwt haar nog zo, maar Marty wordt haar manager en op een of andere manier krijgt hij haar steeds verder in zijn macht. Het beeld van Ruth als sterke vrouw valt helemaal weg als ze Marty vertelt dat hij haar niet bezit, hij zegt dat hij haar wel bezit en zij even later in snikken uitbarst. Het is op zijn minst lichtelijk irritant te noemen als Ruth toegeeft met Marty te trouwen om zich in dat huwelijk als een onverschillige sarcastische ster te gedragen. De metamorfose van enthousiaste, ambitieuze nobody naar ongelukkige, succesvolle zangeres is weliswaar goed weergegeven, maar veel sympathie voor Ruth levert dit niet op. Ook pianoman Johnny (Cameron Mitchell) is geen bijzonder sympathiek personage, hij komt te weinig en te kleurloos in beeld om Ruths liefde voor hem overtuigend te maken. Van Marty (James Cagney) daarentegen spatten wel vonken af. Hij is dan weliswaar het tegendeel van een aardig personage, van de hoofdpersonages is hij zeker de meest interessante. Waarom moet hij zich zo nodig bewijzen met zijn agressieve gedrag en waar komt al dat wantrouwen vandaag? James Cagney weet emoties van vertedering tot haat overtuigend te brengen en zorgt ervoor dat je als kijker weer even wakker geschut wordt als je net wegzakte.
‘Love Me or Leave Me’ heeft met de vele liedjes immers soms wel de neiging je in slaap te sussen. Al worden ze mooi gebracht, de liedjes voegen zelden wat toe aan het verhaal en ze lijken ook wel op elkaar. De bekende titelsong laat lang op zich wachten en dit is ook een van de betere nummers. Wel moet worden toegegeven dat qua kostuums, muziek en decors alles uit de kast is gehaald. ‘Love Me or Leave Me’ ziet er heel goed uit en is een waardig eerbetoon aan Ruth Etting.
Emy Koopman