Malice in Lalaland (2010)

Regie: Lew Xypher | 74 minuten | erotiek, fantasie | Acteurs: Chayse Evans, Billy Glyde, Sasha Grey, Tommy Gunn, Ron Jeremy, Kagney Lynn Karter, Phoenix Marie, Mackenzee Pierce, Jenna Presley, Alyssa Reece, Kristina Rose, Andy San Dimas, Keni Styles, Juelz Ventura, Jesse V

Tja, wat te doen met een film als ‘Malice in Lalaland’, de, op zijn zachtst gezegd, seksueel getinte, “bewerking” van “Alice in Wonderland” en “Through the Looking Glass”, de beroemde werken van Lewis Carroll? Het hangt allemaal van de verwachtingen van de kijker af en de context waarbinnen de film bekeken wordt, hoe het oordeel uitpakt. In de pornowereld schijnt deze “Miss Lucifer”-productie van ene Lew Xypher hoge ogen te gooien. De film wordt geroemd om zijn creativiteit, intelligentie, en hoge productiewaarden, en is “zelfs” genomineerd voor een heuse AVN-award, een prijs van een toonaangevend magazine in de porno-industrie. En ja, voor een pornofilm is ‘Malice in Lalalland’ inderdaad een opvallend ambitieus en artistiek werkje te noemen, waarin hier en daar een heuse poging tot acteerwerk valt te bespeuren, dialogen soms langer dan een minuut duren, de belichting beter is dan tl-kwaliteit en er zelfs met de vorm wordt geëxperimenteerd in de vorm van geanimeerde scènes hallucinante beeldvervorming. Hoewel het de vraag is – ondanks verschillende expliciete seksscènes – of de echte die hard pornofan met de film genoeg aan zijn trekken komt, zal een AVN-award vast dik verdiend zijn. Het probleem is dat iemand die op zoek is naar een film met enige substantie, of uitkijkt naar de slimme verwijzingen naar en parallellen met de boeken van Carroll, of zelfs maar geïnteresseerd is in (de opbouw van) erotische spanning – die van het scherm zou moeten spatten – bedrogen uit zal komen. Ook het creatieve gehalte – de vormexperimenten bijvoorbeeld – blijkt behoorlijk tegen te vallen in vergelijking met mainstream films. Terwijl hier best veel te halen was. Er is zeker hete seks aanwezig (de ene keer “stijlvoller” dan de andere), maar als het de bedoeling was om met deze film een “serieuzer” publiek te trekken, dan is dat in ieder geval niet gelukt. Er zit misschien een mooi strikje om deze pornofilm heen, maar het blijft porno.

Het moet gezegd, er is werk van gemaakt om zoveel mogelijk referenties naar “Alice in Wonderland” in de film te stoppen, wat op zich al amusant is om bij te houden. “Ah, daar is de Cheshire kat”, “Oh, kijk, nu valt ze door het konijnenhol!”. Ook geflipte figuren en fantasievolle situaties komen regelmatig voorbij, wat het geheel het juiste onwerkelijke, of mysterieuze sausje geeft. Alleen blijkt jammer genoeg al snel dat de referenties niet veel meer dan een checklist blijken te zijn die wordt afgewerkt en dat de personages zelf weinig tot niets inhoudelijks met hun voorbeelden uit de boeken gemeen hebben. Zoeken naar parallellen of symboliek is dan ook zinloos. Om te beginnen gedraagt Alice, pardon Malice (Sasha Grey), zich niet bepaald als onschuldig, wereldvreemd meisje in Wonderland, maar weet ze zelf ook ongeveer alles van de naad en de kous. Iedereen om haar heen sekst er op los, maar zij schrikt er niet van en doet zelfs rustig mee. Ze maakt bijdehante opmerkingen en het is nooit duidelijk wat haar uiteindelijke doel is, of die van de meesteres die Malice in het begin van de film gevangen houdt en haar hulpje (een beroerd acterende Dirty Fred). Overigens gaat het er in de wereld van de meesteres ongeveer net zo aan toe als in de wondere wereld waar Malice in terechtkomt. Het is allemaal kinky seks wat de klok slaat. Niet dat daar wat mis mee is, maar meer moet er dus echt niet achter gezocht worden. Wanneer Malice het konijn (een klein mens met een creepy konijnenmasker a la Donny Darko) zijn hol in volgt – op handen en voeten – blijkt ze binnen ineens rechtop te kunnen staan. Een leuke verwijzing naar de groei- en krimp-momenten uit de boeken, maar waarom ze, als ze weer buiten komt, ineens naakt is, terwijl ze zich binnen speciaal in een kort spijkerbroekje had gehesen, is niet duidelijk. Maar het zal allemaal wel een functie hebben in “Lalaland”. Natuurlijk is het voor de kijker alleen belangrijk dat we een tijd lang naar het naakte lichaam van Sasha Grey kunnen kijken.

In Lalaland komt Malice ene Chester (Keni Styles) tegen, een fotograaf die ervan houdt zich aan te kleden als de beroemde Cheshire kat met de brede grijns (gevatte opmerking van Malice: “Ok… iemand hier heeft een vreemde jeugd gehad”), en hij spreekt later in de film af met Kater (Ron Jeremy). Chester wil Malice graag fotograferen en laat haar, na haar meegenomen te hebben naar een gezellig motel, het traditionele blauw-witte Alice-jurkje aantrekken. Hier houden de referenties wel zo ongeveer op en verder is het eigenlijk alleen seks, al dan niet voorzien van een stevige rocksoundtrack (die voor het genre best origineel is, maar helaas op den duur erg eentonig wordt en wel erg sterk doet denken aan de riff van “Rock Superstar” van Cypress Hill). Het zal namelijk niemand verbazen dat het in de zojuist genoemde scène in het motel niet bij fotograferen blijft. In de snel gemonteerde scène is er na enkele snapshots al een blote borst te zien van Malice en is het slechts een kwestie van seconden voordat ze in één of andere liefdesdaad verwikkeld zijn. Nu krijgt de kijker genoeg te zien om zijn vingers bij af te likken, maar juist hier is het een gemiste kans dat er niet wat meer met deze iconische, en in deze context zeer kinky outfit wordt gedaan. Zo’n scène moet eigenlijk langzaam worden opgebouwd om de erotische spanning te laten toenemen zonder dat er meteen alle kleren worden uitgetrokken en er tot copulatie wordt overgegaan. Maar goed, die tijd zal er wel niet geweest zijn. Er moesten immers nog meer neukpartijen plaatsvinden.

Zelfs met alle gehaaste cuts is de scène met Malice en Chester echter wel één van de meest erotische seksscènes in de film. Samen met enkele scènes die plaatsvinden in de club van Kater/Matt Hadder. Deze laatste zijn ook handig geïntegreerd binnen het verhaal zelf. Kater heeft een hedonistische club – waar in feite het theefeestje van de Mad Hatter plaatsvindt – waar zich om te beginnen op een podium voor hem een “auditie” afspeelt: twee rondborstige, topless dames die om een paal heen dansen en elkaar steeds meer en lustiger beginnen te zoenen en te betasten. Een erg prikkelende scène, die op Kater (en de kijker) al golvend en draaiend overkomt omdat hij iets teveel van zijn waterpijp heeft geïnhaleerd (een beetje als ‘Fear and Loathing in Las Vegas’). Later komt Malice in één van de kamertjes van diezelfde club twee hitsige, naakte vrouwen tegen, één met oriëntaals masker, de ander met een fles absinth tussen haar benen, die haar graag tezamen willen beminnen, wat, in combinatie met de half duistere belichting, een redelijk stijlvol triootje tot gevolg heeft. De seks is over het algemeen snel en hard(core) en behoorlijk expliciet, waarbij alles gewoon in beeld komt, waarbij wel opvalt dat het mannelijk geslacht vaak maar even wordt getoond en er vervolgens weer snel wordt weggesneden. Het is net alsof de makers bang waren dat het anders te erg op een “normale” porno zou gaan lijken en het afbreuk zou doen aan de artistieke waarde van de film.

Deze waarde is wel aanwezig maar betrekkelijk. In het genre is het een unicum dat er zo geïnspireerd met belichting en kleur wordt omgegaan, en het acteerwerk van ster en hoofdrolspeelster Sasha Grey is niet eens zo heel onovertuigend (en hetzelfde geldt voor dat van Keni Styles), maar het is toch niet veel meer dan een seksfilm met opsmuk. Enkele geanimeerde scènes, meteen in het begin van de film al, stemmen hoopvol, maar worden wel heel sporadisch gebruikt en het verhaal en de personages hebben nauwelijks een doel of inhoud. De zogenaamde “pink”-films uit Japan laten zien dat het mogelijk is om seksfilms met een inhoud of interessante filosofie te maken, maar ‘Malice in Lalaland’ heeft de ultieme combinatie nog niet gevonden. Het is zeker geen straf om ruim een uur naar Sasha Grey in Evakostuum of kinky outfits te moeten kijken en de “liefhebber” krijgt wel degelijk waar hij voor komt, maar op artistiek en inhoudelijk gebied is de film misschien het beste te kwalificeren als een interessante eerste aanzet. Blijven proberen dus…

Bart Rietvink