Mammuth (2010)
Regie: Benoît Delépine, Gustave de Kervern | 92 minuten | drama, komedie | Acteurs: Gérard Depardieu, Yolande Moreau, Isabelle Adjani, Benoît Poelvoorde, Miss Ming, Blutch, Philippe Nahon, Bouli Lanners, Anna Mouglalis, Siné, Dick Annegarn, Catherine Hosmalin, Albert Delpy, Gustave de Kervern, Bruno Lochet, Remy Kolpa, Paulo Anarkao, Noël Godin, Eric Monfourny, Serge Nuques, Zoé Weber
Seniorenfilms zijn in in Frankrijk: ‘Potiche’ en ‘Les petits ruisseaux’ waren verhalen met mensen die de 60 al gepasseerd waren en mikten op een publiek dat niet veel jonger was. Gelukkig voor deze films is dat een doelgroep die maar al te graag het plaatselijke arthousetheater bezoekt, en deze feesten van herkenning sloegen dan ook redelijk goed aan.
‘Mammuth’ doet weinig moeite om te verhullen dat het van hetzelfde vaatje poogt te tappen: de film gaat over Serge Pilardosse (half zeekoe, half Gérard Depardieu) die na tien jaar trouwe dienst afscheid neemt bij het vleesverwerkingsbedrijf waar hij werkzaam was. Hij mag met pensioen. Of dat denkt hij tenminste: om niet geheel verhelderende redenen moet Pilardosse van de ambtenaar die treft elk baantje af dat hij ooit heeft gehad om een ondertekend formulier op te halen. Voordat hij dat heeft verwezenlijkt, krijgt hij geen cent. Een beetje vaardigheid op het internet of desnoods de Gouden Gids zouden hier normaliter al wonderen doen, maar Pilardosse heeft een beter plan: hij gaat op de bonnefooi het hele land door om hoogstpersoonlijk de papieren op te halen. De auto van hem en zijn vrouw, Catherine (Yolande Moreau), kan wegens door defecte ruitenwissers niet gebruikt worden voor een tocht door zomers Frankrijk, dus mag Serge zijn oude motorfiets gaan afstoffen – de ‘Mammuth’. Zodra hij bij de machine in de buurt komt, wordt hij geflankeerd door een lijkbleke, bebloede spookverschijning van een veel jongere brunette (Isabelle Adjani). Zal haar dood iets met die motor te maken hebben? Het zal toch niet?
Geweldige road movies zijn er in grote getalen, en zelfs in het wel erg vergelijkbare ‘Les petits ruisseaux’ wisten de makers uit die pensionado-uitstapjes naar het platteland nog enkele fatsoenlijke scènes te peuren, maar in ‘Mammuth’ valt er eigenlijk niets te genieten. Serges reis is van een verbijsterende saaiheid: hij rijdt op zijn motor van stadje naar stadje, af en toe op weinig zeggende plekken aankloppend voor een formulier dat getekend moet worden. Hebben ze dat toevallig? Fijn. Niet? Oei, dat is jammer. Op naar de volgende plaats. De hele premisse zelf is ondanks het gebrek aan originaliteit niet eens het grote probleem: die baantjes van vroeger hadden de opmaat kunnen vormen tot inzichten in Serge als persoon, wat hij in zijn leven wel en niet heeft bereikt en zo tot een interessante karakterschets kunnen komen. Met een beetje geluk was dit gepaard gegaan met leuke anekdotes, kleurrijke maten van vroeger en aanstekelijke nostalgie.
‘Mammuth’ faalt hier op alle fronten: de personen die hij spreekt bekken hem in drie woorden af, en verder dan datzelfde obligate vraagje komt hij zelf ook niet. Het leidt tot dialogen die lijken alsof men een kinderboek door Google Translate heeft gehaald en scènes die binnen luttele seconden doodbloeden. De scènes die langer duren dan dat verzanden zonder uitzondering in bespottelijke vormen van banaliteit, waarbij de meerdere (!) instanties van incest je nog het meest op de aftiteling doen hopen.
Tel hierbij de talloze onverklaarbare gaten in het plot op, een laat zijstapje met Catherine dat louter nietszeggende opvulling is, de volkomen mislukte pogingen tot humor, de inspiratieloze regie en de misplaatste vormen van pseudoartisticiteit – beelden die op Super 8 zijn gefilmd; dichtende en blowende hippies! Hoe diepzinnig! – hieraan toe en er blijft eigenlijk niets over dat als pluspunt gezien kan worden. Zelfs Gérard Depardieu deelt in de misère en doet geen enkele moeite om iets van zijn nietszeggende karakter te maken. De manier waarop hij steevast in beeld wordt gebracht, met dat enorme lijf – in de film zelf wordt Serge ook daadwerkelijk een zeekoe genoemd – en die lange haren van achteren gefilmd, doet denken aan Aranofsky’s ‘The Wrestler’, een uitstekende film die de kijker een referentiepunt biedt dat nog meer benadrukt hoezeer ‘Mammuth’ in zijn totaliteit tekort schiet.
De aanwezigheid van Depardieu en de trend waarin deze film kan worden geplaatst zijn de enige redenen waarop men kan hebben besloten deze film in Nederlandse filmtheaters te gaan vertonen. Helaas biedt geen van beiden enige garantie op kwaliteit, en ‘Mammuth’ kan dan alleen maar als een stompzinnig relaas gezien worden dat je niemand toewenst.
David van Marlen
Waardering: 1.5
Bioscooprelease: 28 april 2011