Marlowe (2022)

Regie: Neil Jordan | 110 minuten | thriller, misdaad | Acteurs: Liam Neeson, Diane Kruger, Jessica Lange, Danny Huston, Alan Cumming, Ian Hart, Adewale Akinnuoye-Agbaje, Daniela Melchior, Patrick Muldoon, Colm Meaney, François Arnaud

Het is lang geleden dat de filmindustrie ons een film noir bezorgde. Een eenzame en cynische detective die kampt met persoonlijke problemen wordt ingehuurd door een knappe vrouw om iemand of iets te zoeken. Ergens gedurende het verhaal zal hij verliefd worden op haar, maar uiteindelijk kan hij niet verder met zijn gevoelens of blijkt zij de slechterik te zijn, waardoor hij weer alleen eindigt nadat het mysterie is opgelost. In de filmgeschiedenis zijn er prachtige film noirs gemaakt door grote regisseurs met telkens een sterrencast om u tegen te zeggen. De meest bekende is waarschijnlijk Humphrey Bogart. Bogart speelde in 1946 private investigator Philip Marlowe in ‘The Big Sleep’. Marlowe werd gecreëerd door de Amerikaanse schrijver Raymond Chandler en is het archetype van de film noir. Een coole man, die zich stijlvol kleedt en te veel rookt en drinkt, maar de klus telkens klaart. 76 jaar later is het Liam Neeson zijn beurt om Marlowe te spelen in Neil Jordans ‘Marlowe’.

Los Angeles, 1939. Terwijl het Europese continent aan de vooravond staat van de meest destructieve oorlog ooit, is privédetective Phillip Marlowe (Liam Neeson) druk in de weer om een vermist persoon te zoeken. De knappe en charmante Clare Cavendish (Diane Kruger) huurt hem in om haar minnaar Nico Peterson (François Arnaud) te zoeken. Haast te gemakkelijk voor de briljante en coole Marlowe die zonder al te veel boe of ba aan zijn taak begint. Met wat hulp van de LAPD komt hij al snel op een goed spoor, maar verliest hij zichzelf in de onderwereld van Los Angeles. Jaloerse moeders, aristocratische diplomaten, drugsverslaafde clubmanagers en Mexicanen kruisen Marlowes pad en maken het hem lastig om tot zijn uiteindelijke doel te geraken.

Je zou denken dat de combinatie Los Angeles en film noir niet fout kan gaan? Think again. Regisseurs van het genre, zoals Billy Wilder, zullen zich ongetwijfeld omdraaien in hun graf. Heel de film lang vraag je je af waar dit naartoe gaat? ‘Marlowe’ probeert te hard om een goede film noir te zijn waardoor hij plat op zijn gezicht valt. Alle elementen van de groten zitten er in, het is een beetje ‘Chinatown’, er zit wat ‘L.A. Confidential in’, hier en daar wat ‘Double Indemnity’ en uiteraard ‘The Maltese Falcon’. Naar deze laatste film met Humphrey Bogart wordt zelfs verwezen. Het is helaas none of the above. Het woord structuur is compleet de deur uitgevlogen bij ‘Marlowe’. Het voelt eerder aan alsof de kijker de detective is in plaats van Marlowe, omdat jij het verhaal moet gaan zoeken in dit doolhof.

De uitspraak ‘kill your darlings’ is er eentje die de makers van ‘Marlowe’ is ontglipt. Zelden ging een film zo slecht om met cut scenes. Er zitten zoveel compleet nutteloze scènes in deze film waardoor het geheel compleet van de pot gerukt aanvoelt. Zo is er bijvoorbeeld in het eerste kwartier in de film een fragment van nog geen minuut waar Liam Neeson op een of andere magische manier in een club terechtkomt nadat hij door een agent de toegang werd ontzegd. Vervolgens omsingelen drie tuiniers Neeson, maar deze slaagt er in om met een heggenschaar op een van de mannen te kloppen. Einde scène. Vervolgens zien we Neeson wachten bij zijn auto op een onbekende plek. Waar gaat dit naartoe? Wat is de meerwaarde van deze scène? Hoezo stelde niemand zich deze vragen bij de finale cut van de film?? Dit is het equivalent van een academische paper schrijven en weigeren één bepaalde zin eruit te halen omdat jij ervan overtuigd bent dat die goed in mekaar zit. Zo ontstaat echter een draak van een constructie. Wat een verschrikking.

Op zich lijkt Liam Neeson een logische keuze om een ruige ietwat oudere en vermoeide private dick te spelen. De acteur is 70 jaar en dat is met momenten ook wel te merken – hoe zou je zelf zijn, als je constant boeven moet achtervolgen in films als ‘Run all Night’ en de befaamde ‘Taken’ trilogie. Helaas lijkt het alsof Neeson niet de tijd van zijn leven heeft in ‘Marlowe’. Er zit weinig schwung in zijn acteerprestatie en hij dreunt gewoon de dialogen op. De vraag is echter in hoeverre we het de man kwalijk kunnen nemen, met zo een afgrijselijk slecht script. Is dit gemaakt door de Oscar-winnende William Monahan die het script voor ‘The Departed’ heeft geschreven? Het zal een mindere dag voor hem zijn geweest toen hij dit gedrocht neerpende. Het voelt werkelijk aan alsof de acteurs hun tekst door ChatGPT is geproduceerd. Tot op zo een niveau dat je medelijden krijgt met hen. Hierdoor valt er spijtig genoeg niet veel te zeggen over Diane Kruger en Jessica Lange.

Als de acteerprestaties wat zo zo zijn, het script extreem ondermaats is en de plot zoek is, wat houdt deze film dan overeind? Twee dingen, camerawerk en sfeer. De persoon die er in geslaagd is om deze draak van een film in beeld te krijgen verdient alleen daarom al een Oscar. Verbazingwekkend genoeg wordt L.A. prachtig in beeld gebracht – ook al is niets daar gefilmd. Ze spelen met verschillende shots en zo nu en dan zien we wat lens flare waardoor Bay City haast iets romantisch krijgt. Dit maakt het eigenlijk des te pijnlijker. De makers komen dichtbij een film noirachtige sfeer. Er heerst wel een gevoel van mysterie en tegelijkertijd voel je de opportuniteiten die zich voordoen in de jonge Amerikaanse West-Coast stad en het opkomende Hollywood. Hoewel het niet altijd even jaren 30 aanvoelt, komt het toch in de buurt – en dat is goed genoeg voor deze film.

Je moet ‘Marlowe’ bekijken als een soort boterham. Je hebt veel honger en je wil iets lekkers eten. Je start door wat boter te smeren op je stuk brood en daar loopt het al mis. Al vanaf het begin faalt ‘Marlowe’ om een consistent geheel te vorm en het wordt alleen maar erger omdat er te veel bij mekaar wordt gestopt. Er zit te veel boter op de boterham. Het enige dat ervoor zorgt dat je maaltijd gered is, is de presentatie van het stuk brood. ‘Marlowe’ mag dan wel extreem slecht geschreven en geëdit zijn, het moet gezegd worden dat de film er fantastisch uitziet. Spijtig allemaal, want een goede film noir had deugd gedaan. We’ll always have Paris.

Nick Majchrowicz

Waardering: 2

Bioscooprelease: 16 maart 2023