Mercenary for Justice (2006)
Regie: Don E. Fauntleroy | 97 minuten | actie, drama, thriller | Acteurs: Steven Seagal, Jacqueline Lord, Roger Gueneviere Smith, Luke Goss, Michael Kenneth Williams, Langley Jack Kirkwood, Vivian Bieldt, Adrian Galley, Bruce Young, Verity Price
‘Soldaatje spelen’
Actiehelden zijn een interessant fenomeen. Ze zijn te monotoon om ze als acteurs te beschouwen, maar tegelijkertijd is de rol gecompliceerd genoeg om kwalitatieve verschillen op te merken. Zo heeft Steven Seagal altijd iets meer moeite gehad met deze rol dan raszuivere helden als Arnold Schwarzenegger of Sylvester Stallone, omdat Seagal wellicht goed kan knokken, maar nooit echt het nonchalante karakter van een actieheld heeft weten neer te zetten.Toch weet de man nog steeds het ene stervehikel na het andere te maken en komt hij in 2006 met ‘Mercenary for Justice’, een film waarin Steven Seagal met enkele figuranten soldaatje speelt in de achtertuin van één van de producenten.
Dat een film die draait om de vuisten van Seagal een nogal oppervlakkige verhaallijn gaat hebben dat neemt de kijker op de koop toe. Zo wordt in ‘Mercenary for Justice’ voor de zoveelste keer het wraak- en reddingsmotief opgevoerd. Seagal wil wraak op de CIA, omdat ze hem en zijn collega hebben laten stikken tijdens een missie in Zuid-Afrika en tegelijkertijd moet het gezinnetje van zijn inmiddels overleden collega gered worden uit de handen van sluwe criminelen. Niks moeilijks aan. Toch lijkt deze simpele opgave te hoog gegrepen voor regisseur Don E. Fauntleroy en raakt de kijker verstrikt in een onvolgbare verhaallijn. De elementaire wie, wat & waar van elke scène worden niet vastgelegd. De kijker wordt in het diepe gegooid en mag zelf gaan puzzelen waar het over gaat.
Deze puzzel was wellicht makkelijker geweest als de acteurs beter zouden aangeven op welke plaats op het bord ze thuis hoorden, maar helaas kent deze film alleen figuranten die hun zinnetjes opdreunen, want acteren komt er niet bij kijken. Het enige wat deze karakters van elkaar onderscheidt is hun naam, verder kunnen ze alleen kwaad kijken en met een slechte dictie one-liners voortbrengen. Een kwaliteit waar Arnold Schwarzenegger een carrière op heeft kunnen bouwen, maar waarvan door deze cast bewezen wordt dat het moeilijker is dan het lijkt. Met name Roger Gueneviere Smiths karakter Chapel – leider van de kwaadaardige huurlingen – gaat na drie scènes op je zenuwen werken met zijn gefluister en vastgelijmde gezicht.
Een onduidelijke verhaallijn en stugge karakters waren niet zo’n probleem geweest wanneer de production design er goed had uitgezien, want dit zorgt toch voor een groot gedeelte van de sfeer in een film. Helaas was de art-department bij Fauntleroy ook niet in goede handen en worden we getrakteerd op een production design dat eruit ziet alsof het in iemands achtertuin gefilmd is. Wat hieraan nog het meest schrijnende is, is dat er voor de film is uitgeweken naar Zuid-Afrika, om vervolgens met sets te komen die eruit zien als Beverly Hills. Niet dat Zuid-Afrika sloppenwijken hoeft te hebben, maar door klakkeloos een Amerikaanse omgeving na te bouwen wordt de kijker niet erg overtuigd.
Enkele geweren en wat explosies maken geen actiefilm. Een sympathieke actieheld die opkomt voor oprecht gevoeld onrecht zou een beter begin zijn, maar schijnbaar had Seagal ook geen zin in deze film. De man kan wellicht prima met zijn vuisten wapperen, maar is allesbehalve sympathiek. Als een kortademige roker perst hij zijn zinnen eruit en doet hij pogingen grappig te zijn, maar aangezien deze man geen enkele karaktertrek heeft wil het niet erg overkomen. Nu staan actiehelden natuurlijk niet bekend om hun grote scala van emoties, maar als je zelfs geen nonchalance kan spelen dan moet je misschien maar gewoon terug naar de sportschool.
Het enige wat de film boven het nulpunt uit tilt is dat de actiescènes goed in elkaar zitten. In anderhalf uur wordt er aardig op los getimmerd en geschoten, maar zit er helaas niets tussen dat niet al vele malen eerder is vertoond. Voor elk shot in de vlotte montagesequenties had de editor een willekeurig ander shot kunnen invoegen en het had weinig verschil gemaakt. Het tempo is in orde en het camerawerk eveneens, maar de inhoud is meer van hetzelfde. Fauntleroy probeert het hier en daar nog wat op te leuken met wat computertrucjes die de film hip moeten maken, maar het laat alleen maar het goedkope thuisproductieniveau van de film zien.
‘Mercenary for Justice’ is een film die de schappen van de videotheek vult met de zoveelste stereotype b-film. Ondanks een vlotte montage en prima camerawerk moet er zelfs voor een regenachtige zondagmiddag een beter alternatief te vinden zijn.
Sander Colin
Waardering: 2