Millennium 2: De vrouw die met vuur speelde – Flickan som lekte med elden (2009)

Regie: Daniel Alfredson | 129 minuten | thriller, misdaad | Acteurs: Noomi Rapace, Michael Nyqvist, Lena Endre, Sofia Ledarp, Georgi Staykov, Peter Andersson, Per Oscarsson, Annika Hallin, Micke Spreitz, Yasmine Garbi, Hans Alfredson, Paolo Roberto, Ralph Carlsson, Alexandra Eisenstein, Reuben Sallmander, Magnus Krepper, Sven Ahlström, Tanja Lorentzon, Niklas Hjulström, Jörgen Berthage, Anders Ahlbom, Johan Kylén, Daniel Gustavsson, Hans Christian Thulin, Michalis Koutsoudakis

Wie het eerste deel heeft gezien van de ‘Millennium’-trilogie, heeft kennis gemaakt met een nogal gewelddadige wereld van seksueel misbruik en ander geweld tegen vooral vrouwen, wat tegenwicht vond in een weerbare vrouw die er zelf niet vies van is wat grof geweld in te zetten tegen haar mannelijke belagers. De wraakgevoelens konden lekker worden uitgeleefd en worden bevredigd, zowel bij kijkers thuis als bij de door haar verleden zo overduidelijk getekende hoofdfiguur. Het betrof hier de door Noomi Rapace stoer neergezette punk-hacker Lisbeth Salander.

Haar naam doet denken aan een televisieserie, zo eentje met een rustige rechercheur, die na lang en gedegen onderzoek en door hier en daar wat mensen aan de tand te voelen, slim mysteries ontrafelt en misdagers ontmaskert, waarna deze rustig worden ingerekend. In de ‘Millennium’-trilogie gaat dat toch iets anders. Alles is sneller, hipper, meer van nu. De hoofdfiguren leven avontuurlijk en zijn relatief jong. Toch heeft de film, door het onderwerp en het genre, nog steeds iets weg van een tv thriller, met alle respect. Een belangrijk aspect waarmee het zich, net als zijn voorganger deel 1, markeert als speelfilm zit hem vooral in het expliciete geweld, dat voor de meeste mensen thuis, gezellig op de bank, wellicht een tandje te ver gaat.

In ‘Millennium 2: De vrouw die met vuur speelde’ is het wederom Salander die veel met dit geweld te maken krijgt. Zij is, meer dan in deel 1, de eigenlijke hoofdfiguur in deze film, waarin ze vrijwel geen contact heeft met haar vriendelijke tegenpool en medestander Mikael Blomkvist (gespeeld door Michael Nyqvist), die geheel zijn eigen spoor heeft. Hij is gewoon die gedreven journalist, terwijl zij zich meer en meer ontpopt als een soort Jason Bourne, meesterspion en alleskunner. Buiten het feit dat dit soms iets te overdreven is, stoot het geweld hier en daar ook een beetje af. Dit en andere zaken maken de film iets zwakker dan zijn voorganger. Er zitten bijvoorbeeld wat gaatjes in het script, zoals dat gegeven van vrouwenhandel, dat wordt geïntroduceerd maar eigenlijk geen rol speelt in het verhaal.

Moeten we dan alleen maar concluderen dat mannen pervers zijn, met hun algehele neiging vrouwen oppervlakkig te benaderen, te onderdrukken en zelfs te misbruiken? Nee, zo ver willen de makers niet gaan, gelukkig. Misschien was het ook daarom dat ze die vrouwenhandel noemen, maar verder geen rol van betekenis laten spelen, het zou een andere film zijn geworden. Deze film is persoonlijker, komt dichter bij het persoonlijke verhaal van een vrouw: Lisbeth Salander. En dat persoonlijke verhaal is interessant en spannend, maar ook, zoals gezegd, doordrenkt met geweld.

Met haar iets langere haar en ontdaan van haar punkkleding lijkt ze in deel 2 meer op een ‘standaard’ vrouw. Op de poster van de film geven ze haar bijna het uiterlijk van een heuse babe, wat wel weer wat overdreven is en niet de inhoud van de film weerspiegelt, maar ja, het verkoopt; Noomi Rapace kan zich na ‘Millennium 1: Mannen die vrouwen haten’ een grote schare fans rijker rekenen, waaronder ongetwijfeld ook vele vrouwen die op vrouwen vallen. Deze groep wordt al vrij snel goed bediend in een wat te lange vrijscène tussen Salander en haar kamergenote.

Deze scène is illustratief voor het feit dat ‘Millennium 2: De vrouw die met vuur speelde’ het meer van buitenkant moet hebben dan van de binnenkant. Het geweld, de seks, computergadgets. Allemaal leuk voor de Hollywoodfans, maar het maakt de film iets te universeel, te oppervlakkig en minder authentiek en persoonlijk. Gelukkig wordt er nog wel goed geacteerd en is het verhaal nog interessant genoeg om de ruim twee uur geboeid uit te zitten.

Arjen Dijkstra

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 21 januari 2010