Millennium 3: Gerechtigheid – Luftslottet som sprängdes (2009)

Regie: Daniel Alfredson | 148 minuten | actie, drama, thriller | Acteurs: Michael Nyqvist, Noomi Rapace, Michalis Koutsogiannakis, Anders Ahlbom, Hans Alfredson, Tina Berg, Alexandra Eisenstein, Lena Endre, Jacob Ericksson, Niklas Falk, Tekla Granlund, Annika Hallin, Lennart Hjulström, Niklas Hjulström, Agnes Kittelsen, Magnus Krepper, Johan Kylén, Sofia Ledarp, Tanja Lorentzon, Per Oscarsson, Henrik Sjöman, Micke Spreitz, Georgi Staykov, Mirja Turestedt

Misschien is dit wel het beste deel van de drie. Of in ieder geval, zoals we wel vaker zien bij trilogieën (het lijkt zo langzamerhand wel een wetmatigheid): deel 2 was minder dan deel 1 en deel 3 maakt het weer goed. En hoe komt dat hier? Door een goed doortimmerd en spannend verhaal, waarin (godzijdank) nu eens niet al dat vreselijke geweld de boventoon voert.

De titel ‘Millennium 3: Gerechtigheid’ geeft al goed aan wat voor film dit is. Voor het grootste deel is het namelijk een ouderwetse rechtbankthriller, naar beproefd recept. De rol van Michael Nyqvist is weer wat groter en dat is ook fijn. Hij kan zich zo lekker vastbijten in zijn werk. En dat dat werk in dit geval het proberen vrij te krijgen van een vrouw (Salander) is, voor wie hij heimelijk diepe gevoelens koestert, zet de relatie met zijn huidige partner onder druk. Dit en andere gegevens maken de film gelaagder dan zijn voorganger, waardoor de aandacht goed vast wordt gehouden.

Echt spannend is het ook is allemaal, maar ook origineel. Het gegeven van de geheime spionnen die elkaar nog van vroeger kennen en weer gaan samenwerken is interessant en effectief. Probeert u zich eens voor te stellen dat uw buurman, die rustige ouwe baas, die elke zaterdag zijn autootje wast, elke avond de hond uit laat en op zondag in de tuin werkt, vroeger een spion was, die er niet voor terugdeinsde zijn tegenstanders uit de weg te ruimen, als dat nodig was. De man is inmiddels dik zeventig en de omstandigheden dwingen hem nog eens met zijn collega’s in actie te komen. Dat gegeven is zo sterk, daar zou je een hele nieuwe film van kunnen maken. Dat gebeurt hier uiteraard niet, maar het wordt goed gebruikt en geeft een prettige frisheid aan het gewelddadige, vrouwonvriendelijke wereldje waarop Daniel Alfredson ons blijft trakteren.

Stieg Larsson (de schrijver van de populaire trilogie) is verantwoordelijk voor de inhoud van de drie films. Maar na de drie lange films ben je zijn wereld wel even beu. Al die mishandeling van vooral vrouwen en dat wereldje vol rotte zielen, is iets waar je jezelf niet dagelijks aan bloot moet stellen. Zijn boeken schijnen wel zo goed geschreven te zijn, dat je ze niet weg kunt leggen, ondanks de inhoud. Nou ja, het onderwerp is in ieder geval hot en we kunnen natuurlijk niet ontkennen dat er nu eenmaal veel vrouwen op de wereld worden misbruikt, verkracht en verhandeld; daar komen aardig wat Postbus 51 reclames van voorbij tegenwoordig. En terecht.

Of deze films en ook de boeken als aanklacht zijn bedoeld, valt te bezien. Ze zijn natuurlijk vooral onderhoudend, wat ook wel een beetje raar is. Hoe komt dat dan, ondanks al dat geweld? Kunnen we ons daar dan zo goed in vinden met zijn allen? Misschien. Maar het komt vooral door de herkenning en de geruststelling. De ‘bad guys’ blijven toch mensen uit een andere wereld en onze helden doen het uiteindelijk toch allemaal wel verdomd goed, ondanks dat ze niet perfect zijn, integendeel: daardoor herkennen we onszelf er zo goed in en daarom werkt de film (net als het boek) zo goed. Dat klinkt makkelijk, maar vergt goede vertelkunst, acteerwerk, camerawerk, regie, et cetera. En dat zit allemaal goed.

Arjen Dijkstra

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 25 maart 2010