Morir en San Hilario (2005)

Regie: Laura Mañá | 95 minuten | komedie | Acteurs: “Lluís Homar, Ana Fernández, Ferran Rañé, Ulises Dumont, Juan Echanove, Max Berliner, Eric Bonicatto, Milton De La Canal

‘Morir en San Hilario’ is een aardige, maar erg lichte komedie. Het verhaal draait vooral om misverstanden over de identiteit van een gangster die er met de buit vandoor is gegaan en bij toeval terechtkomt in het dorpje San Hilario dat niet op de kaart staat.

De plaatselijke specialiteit is het begraven van mensen in grote stijl, geheel naar hun eigen wens en tegen betaling van een forse som. Hij wordt warm ontvangen omdat hij gehouden wordt voor een beroemd schilder die zich had opgegeven om daar te sterven en in grootse stijl begraven te worden. Natuurlijk wordt er naar hem gezocht door de politie en zijn medebendeleden. Daarbij trekken allerlei lekker vet aangezette excentrieke types over het scherm die de film vullen met allerlei bijzondere karakters.

De film heeft zeker grappige momenten, maar er zit voor een komedie toch in zijn geheel te weinig vaart in. De woordspelingen waarin door hem en de dorpsbewoners – waarvan velen een boterham aan zijn aanstaande begrafenis gaan verdienen – op de dood wordt ingegaan zijn soms spitsvondig, maar op momenten toch ook wel wat afgezaagd.

Het verhaal ontwikkelt zich allemaal wel heel erg voorspelbaar en dat is jammer, want op zich had er wel meer in gezeten. Een iets dieper plot had het meer inhoud gegeven. De gangster blijkt uiteraard niet zo’n grote boef te zijn en is toch meer van het type ruwe bolster, blanke pit. Het is te verwachten dat er in dit verhaal ook een vrouw van het type goede fee past en dat zij op elkaar verliefd worden.

Die voorspelbaarheid en de uitwerking daarvan halen een beetje de humor uit het verhaal, omdat het dan van komedie naar een beetje slap filmverhaal gaat. Niettemin zijn er ook volop humoristische trekjes op de momenten dat de draak wordt gestoken met de twijfelende priester die uit woede over bepaalde ontwikkelingen een heiligenbeeld stukgooit. Ook de plaatjes van het landschap zijn zeker de moeite waard.

Daarbij heeft het einde van de film toch wel weer een hele aardige uitwerking, die het ondanks de wat minder sterke momenten in deze film toch tot een alleszins acceptabel geheel maken. De film en de plot heeft te weinig inhoud voor een liefhebber van het genre, maar is toch weer wel geschikt voor een luchtige zomeravond filmplezier, maar dan wellicht meer in de vorm van buitenvoorstelling.

Rob Veerman

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 24 augustus 2006