Naked Blood – Megyaku: Akuma no yorokobi (1995)
Regie: Hisayasu Sato | 76 minuten | drama, komedie, horror | Acteurs: Sadao Abe, Misa Aika, Masumi Nakao, Tadashi Shiraishi, Yumika Hayashi
Afgaande op de titel, de plaatsing van de film in het programma “How far can too far go?” van het 21ste Amsterdam Fantastic Film Festival (2005), en de hoes van de dvd, waarop een hevig gepierced vrouwengezicht staat afgebeeld, zou je een extreme film verwachten die bol staat van scènes met gore en bloot erin. Maar hoewel er zeker enkele behoorlijk extreme scènes in de film voorkomen, is het grootste gedeelte van de film gespeend van dit soort elementen.
De dvd adverteert dan wel met “100% gore, 100% extreme”, in werkelijkheid is het niet meer dan 20%. De film gedraagt zich namelijk meestal als een contemplatief drama in plaats van een vunzige splatterfilm. Het achterliggende verhaal over de vader van Eiji, die op zoek was naar een middel voor onsterfelijkheid (Eiji betekent de “eeuwige zoon”, en Eiji zelf noemt zijn middeltje “My Son”) geeft het verhaal een diepere resonantie, en de gedragingen van de wat stereotiepe Japanse tiener en zijn interacties met Rika geven de film een interessant karakter en een vreemd soort aantrekkingskracht. De manier waarop de twee kennismaken is heel typisch. Zij betrapt hem met filmen, en zegt openlijk dat ze hem maar een “nerdy” en ziek mannetje vindt. Maar Eiji blijft haar filmen en zegt dat hij wil dat zij hem niet mag, en dat hij hetzelfde voor haar voelt. Ze moet wel lachen om de vreemde jongen, helemaal wanneer hij vraagt of ze hem mee wil namen naar een plaats die ze haat. Ze stemt toe, en ze lopen gezellig samen weg.
De plaats die ze haat blijkt een rustiek stuk land te zijn met allerlei bloemen en planten (en insecten en vogels). Ze haat dit omdat het te lawaaiierig is. Het gehoor van Rika is namelijk extreem gevoelig, en het geschreeuw van de bloemen en insecten is ondraaglijk voor haar. Het liefst gaat ze thuis onderuit gezakt naar haar cactus luisteren en kijken. Op deze plant heeft ze een soort virtual reality set aangesloten, genaamd Mega Brain, waardoor ze de beelden van haar hart kan zien. Rika kan namelijk niet dromen of slapen, vanwege de shock van haar menstruatie. Het brouwsel van Eiji heeft hierdoor geen effect op haar. Dat wil zeggen, het heeft niet hezelfde effect als bij de anderen. Ze heeft gewoonlijk al een afkeer van mensen, en wellicht dat dit middel haar hierbij kan “helpen”.
De film bevat interessante thematiek over onder meer de consumptiemaatschappij, gulzigheid, onze behoefte naar onmiddellijk plezier, en de esthetisering van het menselijk lichaam. Dit laatste wordt vrij expliciet verwoord door één van de proefpersonen, een bijzonder ijdel meisje dat, zo zegt ze, liever verhongert en sterft dan dat ze “dik en lelijk” wordt. Haar zelfmutilatie richt zich dan ook op deze zwakheid. Eerst zien we haar voor de spiegel zitten terwijl ze haar oorlellen aan het inspecteren is op juiste grootte en symmetrie. Dan krijgt ze de behoefte een naald door haar oorlel te steken en, onder een soort orgastisch gekreun rond te bewegen. Dan is het tweede oor aan de beurt, en vervolgens haar hele lichaam, gebruik makend van verschillende soorten en formaten priemen en naalden. Het andere meisje uit het experiment, eentje dat van veel en lekker eten houdt, snijdt tijdens het koken per ongeluk in haar vinger, en merkt dat ze haar eigen bloed toch wel erg lekker vindt, en likt met veel plezier haar vinger af. Wanneer ze per ongeluk met haar hand in wat beslag terecht komt, lijkt het haar ook wel een goed idee om hem in de frituur te steken, en vervolgens de krokante hand lekker af te knabbelen. En nu ze toch bezig is, waarom geen lekker hapje tepel? Gewoon even met mes en vork eraf snijden en klaar ben je. En waarom daar stoppen? Weerspiegeld in het mes, ziet het meisje haar eigen oog, en dat lijkt haar toch ook wel behoorlijk smakelijk. Dus steekt ze haar mes in haar oog, en trekt hem, met zenuw en al eruit, om er vervolgens lekker van te genieten. Heerlijk!
Het zijn vooral de hierboven beschreven scènes die de extreme inhoud van de film vertegenwoordigen. En inderdaad, je zult wel even (lekker) moeten griezelen bij deze beelden, en het zal niet voor iedereen te verteren zijn, maar voor de liefhebber van dit soort over-de-top scènes is de film zeer zeker een aanrader. Bovendien heeft de film meer te bieden dan goedkoop “amusement”.
Bart Rietvink