Nina Satana (2011)
Regie: Bram Schouw | 50 minuten | drama, korte film | Acteurs: Abbey Hoes, Sabri Saddik, Porgy Franssen, Eva Duijvestein, Noël van Santen, Thijs Hannema, Esma Abouzahra, Amar El-Ajjouri, Koosje Groot, Tomer Azulaym, Jeroen Wolfs, Tess Treurniet, Youssef El Moussati, Bob Schrijber, Amar El-Ajjouri, Noël van Santen
De regisseur van ‘Nina Satana’, Bram Schouw, typeert ‘Nina Satana’ als een binnenstebuiten gekeerd sprookje en als een coming of age verhaal over de acceptatie van (het) leven. De film werkt ook het beste vanuit deze thematische invalshoek aangezien de personages hun volzinnen soms wel erg snel paraat hebben en bepaalde situaties en plotwendingen niet bijster realistisch zijn. Maar romantisch bekeken is ‘Nina Satana’ een charmante en goed geacteerde film, die door de gothic-thematiek wat origineels doet met een bekend genre.
‘Nina Satana’ wordt gedragen door hoofdrolspeelster Abbey Hoes, die daar uitstekend in slaagt. Haar interpretatie van “duivelaanbidster” Nina blijft eigenlijk de hele film interessant. Het is al snel duidelijk dat haar gothic-persona slechts een act is, een manier om te vluchten van de realiteit. Ze drinkt geen bloed, offert geen mensen aan Satan, en voert geen andere lugubere rituelen uit. Ook al zegt ze verschillende keren dat ze “de duivel en zijn dolende ziel” aanbidt, ze blijft zich in de basis gewoon gedragen als een doorsnee goed gebekt, puberend, lichtelijk verwend kind uit Amsterdam Zuid. Ze is een imponerende verschijning met haar zwarte kleding, make-up, kettingen en fluoriscerende lenzen, maar ze is vooral zelf een dolende ziel, en aanbidt alleen klasgenootje Mohammed, wanneer hij in haar leven verschijnt.
Nina maakt er overigens geen geheim van dat ze van theater en uiterlijk vertoon houdt, getuige een geïmproviseerd optreden in de klas naar aanleiding van haar kritiek op de opmerking van de meester dat theater opgehangen is aan woorden. Daarnaast communiceert de film dat woorden (ook) erg krachtig kunnen zijn en beter dan (gewelds)daden gebruikt kunnen worden om iemand te overtuigen. Dit wordt duidelijk door Mohammeds liefde voor poëzie, de excuses die hij aanbiedt na een vechtpartij, en de manier waarop hij Nina het hof maakt, vooral erg effectief en romantisch in een scène bij een fontein die “spontaan” aangaat en verlicht wordt.
Het zijn dit soort scènes en elementen die, naast het optreden van Abbey Hoes, het meeste bijblijven en de film memorabel maken. Het slot van het romantische sprookje is weliswaar iets te makkelijk, maar de laatste scène is mooi en ingetogen en de boodschap dat het goed is om jezelf te zijn (en ook de ware aard van anderen te willen zien) is er een om te koesteren.
Bart Rietvink