Nobel Son (2007)
Regie: Randall Miller | 110 minuten | drama, thriller, komedie, misdaad | Acteurs: Alan Rickman, Bryan Greenberg, Shawn Hatosy, Mary Steenburgen, Bill Pullman, Eliza Dushku, Danny DeVito, Lindy Booth, Tracey Walter, Ted Danson, Ernie Hudson, Hal B. Klein, Kevin West, Kirk Baily
‘Nobel Son’ begint vrij sterk, en dankt dat volledig aan Alan Rickman. Zijn vertolking van de arrogante geleerde Eli Michaelson doet denken aan een pedante versie van Hans Grüber en neemt het hele scherm in beslag. Zijn zoon omschrijft hem als een ‘antieke, tirannieke vader,’ zijn vrouw verontschuldigt zich voor zijn asociale gedrag met de opmerking dat het geniegedeelte van zijn Nobelprijswinnende brein zo groot is, dat het alle beschaving verdrukt. Het is daarom erg jammer dat het personage van Rickman tegen het einde van het eerste half uur naar de achtergrond gedrukt wordt om ruimte te maken voor het complexe verhaal. De psychologische sneltrein van Randall Miller blijkt dan het soort thriller die je plotwendingen voor blijft schotelen alsof ze in de aanbieding waren bij de lokale leverancier, waardoor een vergelijking met bijvoorbeeld ‘Wild Things’ snel getrokken is. Kwantumkorting zegt ook hier niets over kwaliteit, zodat je als kijker vroeg of laat het gevoel krijgt dat je gewoon een keer te vaak abrupt naar links of rechts wordt getrokken, als een karretje in het spookhuis. En niet alle attracties onderweg zijn even onverwacht, spannend of geloofwaardig.
De film draait om de ontvoering van Eli’s zoon Barkley, een student Antropologie die in de schaduw van zijn vader met zijn proefschrift bezig is over een onderwerp dat hem bijzonder interesseert, te weten kannibalisme (hmm, zou dat richting de climax nog terugkomen?). Miller begint dat verhaal met een korte introductie van de belangrijkste spelers, waarbij je tussen de scènestelende uitspraken van Rickman meteen goed op moet letten om alles te volgen. De bijrol van Paul Oakenfold’s soundtrack helpt daar weinig bij, want zijn opzwepende dance die aan een donkere film als ‘Collateral’ een juiste sfeer weet te verlenen, verzorgt hier een achtergrond die meer afleidt dan toevoegt. Zelfs de cameraman krijgt het erdoor op zijn heupen, waardoor een aantal hectisch geschoten beelden elkaar snel opvolgen. En vanaf de ontvoering van Barkley wordt het er niet beter op, want als ontvoerder Thaddeus (een naam waarvan de Aramische betekenis alvast een wending verklapt) geïntroduceerd wordt, is dat slechts de eerste bocht in dit dolle avontuur. De ingewikkelde plot hanteert daarbij toch een aantal geslaagde aspecten en onconventionele benaderingen, die ervoor zorgen dat de pretentieuze complexiteit niet volledig verzandt in de intentie een serieuze thriller als ‘Se7en’ na te bootsen (een duidelijke invloed richting het einde). Zo is het verfrissend om de ouders van een ontvoerde zoon niet in elkaar te zien storten, maar de situatie kalm en rationeel te benaderen. Eli denkt er zelfs over het bedrag verbonden aan zijn Nobelprijs helemaal niet te overhandigen aan de dader en Sarah (Mary Steenburgen) is geen hysterische moeder, maar een berekenende vrouw van de wetenschap die onder de stressvolle omstandigheden en de daarop volgende ontwikkelingen te allen tijde het overzicht houdt.
Het project heeft een aardige cast om het verhaal de vele extra lagen te bezorgen. Het is daarom jammer dat het script van hen slechts beperkte bijdragen verlangt, omdat er onder het groepje acteurs een aantal uitstekend geschikt is hun stempel op de film te drukken. Ted Danson en Danny DeVito krijgen echter net genoeg tekst om hun naam bij de aftiteling te rechtvaardigen, Bill Pullman wordt plottechnisch in een situatie geduwd die weinig verrassingen oplevert en de verhaallijn met de mooie Eliza Dushku (een bijzonder vrijzinnige poëet waar Barkley voor gevallen is) slaat eigenlijk helemaal nergens op. Uiteindelijk is ‘Nobel Son’ een interessante en aardige thriller, maar ook niet meer dan dat. De originele invallen hebben namelijk te lijden onder voorspelbare en onnodige kronkelingen, en een aantal van de skeletten die de familie in de kast heeft is gewoon niet benauwend genoeg. De voornaamste kritiek is echter het feit dat de Alan Rickman Show die het in het eerste half uur wordt beloofd na een oerwoud van plotwendingen uiteindelijk alleen een voorprogramma blijkt te zijn.
Robert Nijman