Red, White and Blues (2003)
Regie: Mike Figgis | 87 minuten | documentaire | Met: Nathaniel Lee Jr., Tommy Redmond Hicks, Susan McWilliams, Mya, Chris Barber, Jeff Beck, Jack Bruce, Eric Clapton, Lonie Donegan, Gergie Fame, Chris Farlowe, Mick Fleetwood, Davy Graham, Peter Green, Tom Jones, Alexis Korner, John Mayall
De documentaireserie ‘The Blues’ is een eerbetoon aan de bluesmuziek. Er wordt gereflecteerd over de invloed van de blues op diverse muziekstromen en de Amerikaanse cultuur. De reeks bestaat uit zeven documentaires, elk geregisseerd door een andere bekende regisseur. Onder andere Clint Eastwood en de producer van het project Martin Scorsese, regisseerde een deel. In dit deel ligt de focus op het Verenigd Koninkrijk en de belangrijke rol die Engelse muzikanten hebben gespeeld in de aandacht voor de bluesbeweging in de Verenigde Staten. Interviews en archiefbeelden worden afgewisseld met live blues improvisaties van Tom Jones, Jeff Beck, Van Morrison en Lulu in de befaamde Abbey Road opnamestudio. Naast deze krijgen we John Porter, Humphrey Lyttelton, George Melly, Lonnie Donegan, Chris Barber, Eric Clapton, John Mayall, B.B. King, Albert Lee, Chris Farlowe, Bert Jansch, Eric Burdon, Ramblin’ Jack Elliott, Steve Winwood, Davey Graham, Georgie Fame, Mick Fleetwood, Peter Green, Big Bill Broonzy, The Rolling Stones, Cream, The Beatles, Alexis Korner, Sister Rosetta Tharpe, Muddy Waters, Brownie McGhee en Sonny Terry te zien en te horen. Af en toe zijn er leuke anekdotes over muzikanten en hun blueservaringen. Ook grappig zijn de Ierse, Schotse en Engelse accenten die bij het zingen spontaan plaatsmaken voor eenzelfde Amerikaanse klank.
Helaas moet worden toegegeven dat ‘Red, White and Blues’ toch echt een film is voor de kenners en liefhebbers. Anderen zullen zich snel vervelen door het voortdurende gewissel van shots en de vele muzikanten die voorbij schieten. Voor deze mensen is het zien van de Rolling Stones, de Beatles en Eric Clapton een echte verademing, maar dit is lang niet genoeg voor een onderhoudende film. Over Clapton valt nog op te merken dat bij zijn interviews het licht in verhouding met de andere beelden zo fel is, dat men dan beter de ogen dicht kan houden en wachten op een ander shot. Toch mooi aan ‘Red, White and Blues’ is dat aan het einde de muzikanten trachten de blues te beschrijven. Volgens hen is de blues het uitdrukken van een behoefte of wens. De blues is geen muziekstijl maar meer een gevoel.
Ze zeggen dan ook wel: I’ve got the blues…
Sarita Koendjbiharie