S1m0ne (2002)

Regie: Andrew Niccol | 117 minuten | drama, komedie, science fiction | Acteurs: Al Pacino, Catherine Keener, Evan Rachel Wood, Benjamin Salisbury, Winona Ryder, Darnell Williams, Jim Rash, Ron Perkins, Jay Mohr, Jeffrey Pierce, Jeff Williams, Rachel Roberts

Victor Taransky, wederom een prachtrol van Al Pacino, is een regisseur die al tijden geen succesvolle film heeft gemaakt. Hij is gescheiden van zijn vrouw Elaine Christian, gespeeld door Catherine Keener. Samen hebben zij een dochter Lainey. Elaine is hoofd van een filmmaatschappij. Zij ontslaat Victor omdat hij geen concessies wil doen bij het regisseren van een film. Hij maakt ruzie met een actrice, een kleine bijrol van Winona Ryder, omdat zij zich niet inzet voor zijn film, maar alleen oog heeft voor absurde voorwaarden in haar contract. Victor kan mede hierdoor zijn film niet afmaken.

Regisseur Andrew Niccol geeft hiermee de ingrediënten prijs waarmee het glazuur op de cake, die Hollywood heet, wordt afgebroken. Want wanneer het glazuur weg is, blijft er van Hollywood eigenlijk maar een ordinaire cake over. Dat is de boodschap van de film. Andrew Niccol heeft al eerder dit als thema gebruikt voor een film. In ‘The Truman Show’ (1998), waarvoor hij het scenario schreef, heeft hij ook de oppervlakkigheid en leegheid van Hollywood onder aandacht proberen te brengen van de kijker.

Het thema is jammer genoeg verder in de film op dezelfde wijze uitgewerkt als in ‘The Truman Show’, waardoor het verrassingseffect weg is. Ook in ‘S1m0ne’ wordt de massa op het verkeerde been gezet door naar iets te kijken wat in het echt niet bestaat. Tegen het eind van de film komt de aap uit de mouw en valt de persoon, die alle touwtjes in handen heeft door de mand. De creatie groeit ‘m als het ware boven het hoofd.

Natuurlijk leidt dit tot alles wel tot grappige momenten. ‘S1m0ne’ moet het echter voornamelijk hebben van spitsvondige slimme dialogen. Wat verder opvalt is dat buiten Victor de overige karakters in de film oppervlakkig zijn, maar dit past uitstekend bij de boodschap die Andrew Niccol wil overbrengen. Het is alleen te hopen dat hij voor een volgende film een ander thema aansnijdt, want of de kijker nog zo’n film voor zoete koek slikt valt te betwijfelen.

Lodi Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 17 oktober 2002