Sex by Advertisement (1968)
Regie: Joel M. Reed | 79 minuten | drama, erotiek | Acteurs: Georgina Spelvin, Joel Reed, Gerri Miller
‘I like things that are rotting looking, dirty and smelling. It’s an obsession’. Aan het woord is een man die graag voor zijn plezier op herentoiletten rondhangt. Het hadden echter net zo goed de woorden van regisseur Joel M. Reed zelf kunnen zijn. Acht jaar voordat hij met de orgie van bloed en geweld ‘Bloodsucking Freaks’ op de proppen kwam, dook hij al eens eerder in de wereld van perverse liefde en sadomasochistische seks. Vers uit het riool komt ‘Sex by Advertisement’ nu uit op dvd.
‘Sex by Advertisement’ belooft ons een blik in de perverse wereld van de seksadvertenties. Als we onze gids door de film Dr. Joanne Ridgefield (in het echt actrice Georgina Spelvin) moeten geloven, dan kijkt u voortaan met een heel ander oog naar de lokale advertenties in de supermarkt. Clubs voor vogelspotters blijken bijeenkomsten voor voyeurs en advertenties voor babysitters blijken verhulde aanbiedingen van SM-fetisjisten. Met de Freudiaanse bril op, kijken we vervolgens naar de oplichters die verscholen liggen achter deze advertenties: valse modellenbureaus, werkgevers op zoek naar personeel om te misbruiken, huwelijksbemiddelaars die mensen hun geld afhandig maken. Het zijn slechts enkele voorbeelden van de praktijken die deze film “aan de kaak stelt”. Natuurlijk moeten we het niet te nauw nemen met deze maatschappijkritische boodschap. De film probeert immers allereerst flink te incasseren op deze praktijken. Het blijft opvallend hoe de grindhouse film keer op keer door middel van morele verontwaardiging aan ons verkocht wordt en er tegelijkertijd een slaatje uit probeert te slaan. Een slinkse manier om de censuur te ontlopen of een middel om bij de kijker de schuldgevoelens weg te nemen? U mag het zeggen.
Verontwaardigd of niet, Joel M. Reed gaat in ‘Sex by Advertisement’ flink los om ons duidelijk te maken wat voor schandalige praktijken er allemaal achter de aanplakbiljetten en contactadvertenties schuilen. Zo krijgen we onder andere een masochistische, doch kunstzinnige bejaarde te zien, zien we hoe jonge meisjes in de val worden gelokt door een man die zich voordoet als een casting regisseur en dwalen we af in de wondere wereld van de parenclub. Het is slechts een willekeurige selectie van de rariteiten die Reed voor ons heeft verzameld. Helaas krijgen we een hoop hiervan zonder geluid te zien, want daarvoor was schijnbaar geen budget. We moeten het doen met het commentaar dat Dr. Joanna Ridgefield op de beelden levert. Maakt niet uit, ze spreken voor zich.
De film komt even tot een hoogtepuntje en een amusante vorm van zelfreflectie,wanneer ook de praktijk van de exploitatiefilm zelf aan de kaak wordt gesteld. Zoals de film zelf stelt zit er meer seks in de titels en de advertenties, dan in de films zelf. Wanneer er vervolgens ook nog eens een regisseur wordt opgevoerd die stelt dat zijn films te vergelijken zijn met de kunst van de Europese filmmakers, is de zelfspot compleet. Het blijkt een verkapte waarschuwing, want wie er uiteindelijk nog het meeste wordt opgelicht, is de kijker van ‘Sex by Advertisement’. Deze heeft zich immers wéér laten verleiden tot het kopen van een kaartje (anno 2008 een dvd), in de hoop deze keer echt wat te zien te krijgen. Het is misschien nog wel de beste manier om de oplichtingspraktijken te verfilmen: door de kijker simpelweg op te lichten met een film over oplichting, want ook in deze film zit nauwelijks echte seks. Verder dan wat half-ontklede dames komt het niet. Exploitatiepraktijken op z’n best.
Overigens is regisseur Joel M. Reed niet te beroerd om zichzelf ook te kijk te zetten. Hem komen we tegen in een scene waarin een stelletje elkaar staat af te ranselen in het bos. Vol overgave speelt Reed de minnaar die met groot plezier zijn vriendin bewerkt met een leren riem. Hij blijkt tot een genootschap te behoren dat absolute overgave van vrouwen verlangt. Hier beginnen feit en fictie door elkaar heen te lopen, want wie zijn latere ‘Bloodsucking Freaks’ heeft gezien had al zo’n vermoeden. Het vervolg van de scene, waarbij we afdwalen naar de ‘club’ van deze man, blijkt trouwens al een voorbode te zijn voor Reeds latere martelwerktuigje. Ook hier zien we vrouwen die als honden worden uitgelaten, tepels die geëlektrocuteerd worden en vele bestraffingen met de zweep.
Het meest schokkende aan de film is echter dat hij allang niet meer schokkend is. Vroeger werd de sluier van beschaafdheid nog verwijderd in een achterafzaaltje van de bioscoop of in een drive-in. Tegenwoordig ken je al deze onderwerpen al van prime-time televisie en is een film als ‘Sex by Advertisement’ verworden tot bijna schattige nostalgie. Dat stemt toch tot nadenken… Hoe het ook zij, het levert ons in ieder geval een amusante film op, die als tijdsdocument zeer geslaagd is. Dat de film zelf zijn belofte niet helemaal nakomt, dat wist u van tevoren.
Sander Colin