Shadow Game (2021)

Recensie Shadow Game CinemagazineRegie: Eefje Blankevoort, Els van Driel | 90 minuten | documentaire

‘Shadow Game’ biedt een kalme, emotioneel geladen serie verslagen van de omzwervingen van asielzoekers in Europa. Verslagen van zinloos wachten, hier en daar begeleid door sombere muziek, een lieflijk beeld van een minderjarige asielzoeker die een zwerfkatje vindt of strompelt door de sneeuw. Ongeacht de persoonlijke mening van de kijker is niet veel nodig om de beklemming van de situatie te doorvoelen.

Beklemming die in ieder geval adequaat wordt getoond; of het nu het overschrijden van een grens betreft of een telefoontje van elders, deze jongens hebben willens en wetens geen plek van bestemming die onvoorwaardelijk verwelkomend is: ze zwerven hoe dan ook, steeds weer een stapje verder van huis of dichterbij een nieuwe vestigingsplaats; soms in omgekeerde richting. Dat maakt het kijken tot een zinvolle ervaring.

Het heeft weinig zin een arthousepubliek ervan te overtuigen dat dit nog nieuws is, verondersteld dat deze documentaire die doelgroep heeft. Natuurlijk niet. Je kunt als maker wel een close observer zijn en de zintuigen van de kijker vertragen voor een uur of meer. Daarin slaagt deze visueel sterke documentaire meer dan goed, met een insteek van duidingsloos begrip.

Idealisme is stellingname, dat laatste kan de makers niet verweten worden. Zij tonen medemenselijkheid, maar oordelen niet. Een journalistieke benadering is ook niet nodig in de zin van wederhoor, maar mogelijk door het achterwege laten van (te) bewuste sturing van de kijker. Die ziet zelf ook wel wat hier aan de hand is, en is intelligent genoeg te weten dat deze jongens niet voor niets in het peilloze diepe sprongen.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Exclusieve on demand voorpremière: 28 tot en met 30 mei 2021 (Picl)
Bioscooprelease: 10 juni 2021