Sia, de rebelse bosfee – Sihja – kapinaa ilmassa (2021)

Recensie Sia, de rebelse bosfee CinemagazineRegie: Marja Pyykkö | 89 minuten | familie, avontuur | Nederlandse stemmencast: Lely Zeger, Kevin Hassing, Marlies Somers, Lina Roeland, Ida Verspaandonk, Tineke Blok, Milan van Weelden, Doris Baaten

In Scandinavië hebben de mensen een bijzonder hechte verwantschap met Moeder Natuur. Of het nou komt door de eindeloze bossen, ontelbare meren en ongerepte eilandjes of vele andere schitterende natuurgebieden waar ze mee omringt worden, Scandinaviërs hebben een aangeboren respect voor de natuur en dat geven ze door van generatie op generatie. Vele Noren, Zweden en Finnen hebben een eigen zomerhuisje in eigen land, waar ze elk vrij weekend heen gaan voor pure ontspanning. Sommige mensen zeggen dat dat een van de belangrijkste redenen is dat Scandinaviërs altijd zo hoog scoren in geluksindexen: die band met de natuur die nergens anders mee te vergelijken is. Ga er maar aan staan: in de winter is het er niet alleen koud, maar komt de zon ook maar een paar uur boven de horizon. Dat moest op de een of andere manier verklaard worden en dus verzonnen de vroegere Scandinavische volkeren verhalen waarin de grillen van de natuur als goden en natuurgeesten werden afgebeeld. Vandaag de dag zit dat eerbied voor de natuur er nog altijd ingebakken.

Dat zien we ook in de jeugdfilm ‘Sia, de rebelse bosfee’ (2021), een Fins/Nederlands/Noorse coproductie die geregisseerd werd door de Finse cineaste Marja Pyykkö. Ook hier zien we een personificatie van natuurkrachten, maar dan niet in de vorm van een boze bostrol of een woeste dondergod. Nee, de natuurgeest in deze jeugdfilm is een klein meisje genaamd Sia (Elina Patrakka) met een woeste witblonde bos met haar dat stiekem meelift in de auto van een doorsnee Fins gezin, dat na een paar dagen rust in het zomerhuis aan een idyllisch meertje terugkeert naar de stad. De zoon van het gezin is de dromerige Alfred (Justus Hentula), die zich het liefst laat onderdompelen in de wonderen van Moeder Natuur, zoals vlinders en libelles, die hij natekent. Hij ontdekt plots dat Sia als nieuwsgierige verstekeling is meegekomen naar zijn huis, maar de twee raken al snel bevriend. Zeker als Alfred ontdekt dat Sia vleugels heeft en hij met haar overal naartoe kan vliegen. Sia is best brutaal en nogal onaangepast, maar ook charmant, vrolijk en onderzoekend. Als op dag de vogels dood neervallen op straat, besluiten de nieuwbakken vrienden uit te zoeken wat er aan de hand is, en vooral wat de rol is van de fabriek waar Alfreds vader werkt. De directrice Lisbeth (Pirjo Lonka), die een hekel heeft aan kinderen, heeft namelijk zojuist een nieuw product gelanceerd: een spray die alle planten en bloemen laat groeien en al het onkruid en lelijke planten doodt.

‘Sia, de rebelse bosfee’ past prima in het rijtje charmante, vermakelijke jeugdfilms waar de Scandinaviërs bekend om staan, al valt het aantal ‘zware’ onderwerpen in deze film mee: Alfreds ouders zijn gewoon nog bij elkaar en er gaat niemand dood. Wel worden thema’s als natuur en de bescherming ervan aangesneden, maar de ecologische boodschap die de makers uitdragen wordt op organische wijze in het geheel verweven. Heel subtiel wordt tevens pestgedrag tussen kinderen onderling aangestipt; Alfred is het buitenbeentje van de klas, die zich wel heel makkelijk voor het karretje van de populaire kinderen laat spannen. Als Sia hem erop wijst dat hij over zich heen laat lopen, grijpt hij dat niet direct aan om zijn gedrag aan te passen. Een spontaan moddergevecht met diezelfde pestkoppen vormt overigens een vrolijk hoogtepunt in de film; je krijgt zin om zelf ook mee te doen!

‘Sia, de rebelse bosfee’ blijft vrij oppervlakkig en is daardoor makkelijk te behappen voor de doelgroep (kinderen van zes tot tien jaar), maar de film mist daardoor wel de (emotionele) impact die sommige andere Scandinavische jeugdfilms juist zo sterk maakt. Maar het verhaal bewandelt net even een ander pad dan je op voorhand verwacht, de personages zijn vrolijk en innemend en de boodschap is dusdanig sympathiek dat we die oppervlakkigheden graag door de vingers zien.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 juni 2021