Six Men Getting Sick – Six Figures Getting Sick (1966)
Regie: David Lynch | 4 minuten | drama, horror, animatie, korte film
David Lynch is een fascinerende filmmaker, die hallucinaties en nachtmerries laat figureren in onconventionele verhaalvormen. Vaak laat hij deze contrasteren met een perfect lijkende buitenwereld, waarachter zich echter een verwarde, verwrongen wereld plaatsvindt die het daglicht niet kan verdragen. Hiernaast heeft hij ook laten zien rechtlijnige en toegankelijke films te kunnen maken, als ‘The Elephant Man’ en ‘The Straight Story’, maar ook in deze gevallen staat de innerlijke belevingswereld van de mens centraal. Zijn allereerste film, die hij op de kunstacademie in Philadelphia maakte, laat al die obsessie met de, op zijn zachtst gezegd, onrustige innerlijke wereld van de mens zien. Letterlijk.
In ‘Six Men Getting Sick’ ziet de kijker namelijk precies wat er in de titel wordt beschreven. Zes hoofden komen in beeld, met een lange slokdarmen en magen die langzaam steeds voller worden, totdat alles uiteenspat. Dit lichtelijk onsmakelijke maar door de schilderanimatie interessant uitziende schouwspel wordt van geluid voorzien door een irritant aanhoudende sirene.
Thematisch is er wel iets van Lynch in terug te zien, maar dit moet vooral gezien worden als een vingeroefening. Hij gebruikte een gebeeldhouwd scherm, waardoor drie van de hoofden ook permanent in reliëf te zien zijn. Ook is het interessant hoe de hoofden lijken te veranderen naarmate hun toestand steeds ongezonder wordt. Als een zogenaamd Kuleshov-effect wordt de manier waarop de kijker naar de steeds hetzelfe blijvende hoofden kijkt, beïnvloed door de context van deze beelden.
Na het schouwspel een paar keer gezien te hebben, is de lol er wel vanaf – vooral de sirene werkt op de zenuwen – maar als visueel experiment is het aardig en het filmpje is interessant als eerste werk van Lynch.
Bart Rietvink