Snow Cake (2006)

Regie: Marc Evans | 112 minuten | drama | Acteurs: Alan Rickman, Sigourney Weaver, Carrie-Anne Moss, David Fox, Jayne Eastwood, Emily Hampshire, James Allodi, Selina Cadell, Julie Stewart, Callum Keith Rennie, Jackie Brown, Scott Wickware, Johnny Goltz, Janet van de Graaff, Joe Pingue, Robin Brule, Nina Roberts, Dov Tiefenbach, Devan Caldbick, Jackie Laidlaw, John Bayliss

In het eerste deel van ‘Snow Cake’ maken we kennis met Alex (Rickman) en Vivienne (Hampshire). Alex geeft Vivienne na lang aandringen van haar kant een lift. Vivienne ziet dat Alex wel behoefte lijkt te hebben aan gezelschap en ze probeert hem een beetje te ontdooien. Lang krijgt ze hiervoor niet de tijd, want haar leven wordt door een bruut ongeluk beëindigd. Het lijkt wel in de mode om auto-ongelukken zo plotseling, onverwacht en schokkend mogelijk te tonen, net op het moment dat je er niet op berust bent. Dit is al te vaak gedaan, dus zodra Vivienne begint met het inzetten van een vrolijk rocknummer voel je duidelijk aankomen dat het moment daar is.

Emily Hampshire zet in de korte speeltijd die ze heeft een overtuigende rol neer van Vivienne, een losbandig meisje, een beetje gek misschien, maar lief en eerlijk. Als Alex haar moeder opzoekt om zijn excuses aan te bieden, wordt duidelijk waar ze dit karakter vandaan heeft.

De autistische Linda wordt gespeeld door Sigourney Weaver, natuurlijk bekend van onder andere ‘Gorillas in the Mist’ en de ‘Alien’ trilogie, die hier iets neerzet wat ze nog nooit heeft laten zien. De vaak geestige directheid tegelijkertijd met de kinderlijke verlegenheid en angstvallige smetvrees zijn de ingrediënten voor een geloofwaardige en aandoenlijke autist (in films). Gelukkig blijft Weaver inderdaad geloofwaardig en is ze als Linda net zo vaak ronduit onuitstaanbaar en vermoeiend, als grappig en ontroerend.

Alan Rickman contrasteert als Alex mooi met de twee vrouwen, met zijn koele, Britse, bijna arrogante manier van doen. Duidelijk is dat er meer speelt bij deze man, ook al is het uiteindelijke ‘geheimzinnige verleden’ van Alex niet bijzonder interessant of origineel te noemen. Dit geldt voor meer delen van het verhaal: de stugge Brit en de autistische moeder krijgen een band; de prostituee die ‘gewoon van seks houdt’, heeft eigenlijk een gouden hart en de brute vrachtwagenchauffeur krijgt spijt van zijn aandeel in het auto-ongeluk.

Naast de mooie prestaties van zowel Rickman, Weaver als Hampshire, valt het acteerwerk van Carrie-Ann Moss lichtelijk tegen. Zij speelt Maggie, de buurvrouw van Linda, die al twaalf jaar in het dorp woont, maar nog steeds niet geaccepteerd wordt door de bewoners. En ja, ze heeft verschillende male callers, maar een prostituee is ze volgens eigen zeggen niet. Wel gaat ze meteen met de twee keer zo oude Alex naar bed, maar er groeit ook een emotionele band tussen de twee. Mooi is ze zeker, al helemaal in vergelijking met de rest van de grijze muizen uit het dorpje, maar veel meer dan dat wordt het niet, alles is net een beetje té: van haar mysterieuze oogopslag tot het met kaarsen verlichte huis en de perfecte (nep)krullen die sierlijk op haar schouders vallen.

Het winterse landschap van Wawa, Ontario past mooi bij het verhaal en geeft de film precies de goede dosis kerstgevoel. Ook schetst de setting het leven in een klein dorp, waar buitenstaanders of ‘andersoortigen’ geen stap kunnen zetten zonder zogenaamd goedbedoeld commentaar te krijgen van bemoeizieke buurvrouwen.

De samenwerking tussen Rickman en Weaver redt een groot deel van de film, en door hun acteerwerk zijn er voldoende grappige, maar ook ontroerende momenten. Het verhaal is verder niet om over naar huis te schrijven; de zoetsappigheid staat vaak oprechte ontroering in de weg, maar het spel, het gedetailleerde decor, de idiote kleding van Linda en originele scènes (zoals het scrabblespel of de taart van de buurvrouw) maken het een aangenaam geheel.

Ruby Sanders

Waardering: 3

Bioscooprelease: 21 december 2006