Strawberry Shortcakes (2006)

Regie: Yazaki Hitoshi | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Chizuru Ikewaki, Noriko Nakagoshi, Yûko Nakamura, Kiriko Nananan, Ryo Kase, Masanobu Ando, Tamiyasu Cho, Kazushi Hosaka, Akito Inui, Yôko Ishino, Kiyomi Ito, Asami Katsura, Ayaka Maeda, Tomomi Miyashita, Seminosuke Murasugi, Hitomi Nakahara, Kouen Okumura, Taro Suwa, Mai Takahashi, Ei Takatori, Kenichi Yajima

Hitoshi’s film, zijn vierde in zesentwintig jaar tijd, heeft voor elk wat wils en dat is geen halfzachte aanbeveling. Het betekent niet dat de film geen duidelijk karakter heeft en eigenlijk niemand volledig zou kunnen bevredigen. Het wil simpelweg zeggen dat de film een veelzijdige toon heeft en een heel spectrum aan emoties bij de kijker kan oproepen. De personages en hun handelingen zijn aan de oppervlakte droogkomisch van aard, maar de regisseur weet terloops dramatische aspecten van deze personen naar boven te brengen die de kijker oprecht weten te raken. Juist omdat het niet loodzwaar en met al te veel nadruk wordt behandeld.

‘Strawberry Shortcakes’ begint met een korte introductie van de personages, die de verwachting schept dat de film een maffe film vol met “larger than life” personages zal gaan worden. Eerst horen we een voice-over van de naar liefde smachtende Riko (Chizuru Ikewaki) die vertelt dat ze ooit door een man voortgesleept werd. Meteen zien we een flashback van Riko als meisje in pyjama die zich op straat aan de voeten van een man in leren jack vastklampt en letterlijk meegesleurd wordt. Enkele jaren later heeft ze nog steeds als hoofddoel om verliefd te worden. Het volgende personage is niet minder eigenaardig. In een woonkamer zien we een langwerpige, houten kist staan. Ineens gaat er een wekker af. Niet lang hierna gaat er een deurtje bovenin de kist open en komt hier een hand uit, die de wekker afzet en naar een aansteker zoekt. De hand verdwijnt, met aansteker, weer in de kist en enkele seconden later zien we een pluimpje rook uit de kist omhoog dwarrelen. De persoon in de kist heet Akiyo (Yuko Nakamura), die duidelijk last heeft van enige neerslachtigheid. Ze werkt als prostituee bij de firma Paradise Lust, waar Riko als part-time receptioniste werkt en is heimelijk verliefd op een goede vriend.

De twee andere vrouwelijke hoofdpersonages zijn minder extreem in hun introductie, Toko (Kiriko Nananan, schrijfster van de ‘Strawberry Shortcakes’ manga) is een schilderes, wier vriend het net heeft uitgemaakt, en haar huisgenote Chihiro (Noriko Nakagoshi) is een leeghoofdig typje dat in de wolken is met haar nieuwe vriend, maar ontdekt dat haar houding haar niet tegen pijn kan beschermen.

In ‘Strawberry Shortcakes’ komen interessante, en soms pijnlijke, observaties naar boven. Het lijkt eigenaardig dat de vrouwen bij het call-center elkaar voor slet uit kunnen maken, maar dit is precies wat er gebeurt wanneer Akiyo een klant aanneemt, die de anderen niet zien zitten. Ook is het boeiend, en zinvol, dat er nu eens vrijscènes getoond worden, waarin condoomgebruik expliciet wordt gemaakt. Even kijk je als toeschouwer vreemd op wanneer er na een vrijpartij tussen Chihiro en haar vriend, de jongen ineens zijn condoom onder de lakens vandaan tovert. Ook is het ongewoon wanneer Chihiro hier vervolgens in knijpt. Toch is dit niet smerig of plat, maar is het gek genoeg schattig wanneer Chihiro vol bewondering en waardering opmerkt: “wat is ‘ie vol!”.

Maar de serieuze verhaallijnen weten ook te intrigeren. Akiyo’s depressiviteit en haar verlangen naar een onbeschikbare vriend is bijna tastbaar en Toko’s worstelingen met boulimia en gevoelens van onderwaardering en verlating die hieraan ten grondslag liggen, zijn pijnlijk om waar te nemen.

Met ieder personage bouwt de kijker een band op, al verschillen deze in toon van elkaar. Riko zorgt vaak voor luchtigheid – zo zijn de scènes waarin ze tot een magische steen bidt om liefde in haar leven, een terugkerende bron van vermaak – maar ook zij heeft zo haar dramatische momenten.

‘Strawberry Shortcakes’ is een schijnbaar lichtvoetige serie verhalen over vier zeer verschillende, maar sympathieke jonge vrouwen. Het is een film die vaak erg grappig is, maar er ook in slaagt de toeschouwer op dramatische manier aan de personages te binden. Dit maakt de film tot een makkelijke aanrader voor praktisch iedere kijker.

Bart Rietvink