The Cell (2000)

Regie: Tarsem Singh | 104 minuten | drama, horror, thriller, fantasie, misdaad, science fiction | Acteurs: “Jennifer Lopez, Vince Vaughn, Vincent D’Onofrio, Jake Weber, Marianne Jean-Baptiste, Patrick Bauchau, Gerry Becker, Tara Subkoff, Catherine Sutherland, Jake Thomas, Colton James, Dean Norris, John Cothran jr., Jack Conley”

In de debuutfilm van videoclipregisseur Tarsem Singh wordt de kijker getrakteerd op een hallucinerende trip in de geest van een seriemoordenaar. Deze film is vooral bekend geworden als de film waarmee zangeres/actrice Jennifer Lopez haar acteercarrière wilde benadrukken, nadat ze doorgebroken was in de popmuziek.

Met haar rol in deze horrorfilm wilde de Latino de wereld laten weten dat ze ook actrice was en een goede ook. Met de keuze voor een onconventionele film, een horror, liet ze merken niet bang te zijn voor wat gewaagdere projecten. Helaas komt juist Lopez niet goed uit de verf in deze prent. Haar spel is uitermate vlak en ongemotiveerd. Nu valt haar slechte prestatie niet zo op in deze film, want ook de rest van de cast komt niet met grootse prestaties op de proppen. Eigenlijk is alleen D’Onofrio overtuigend in zijn rol als psychopathische seriemoordenaar. Zonder veel woorden te gebruiken weet deze acteur op indrukwekkende wijze gestalte te geven aan een emotioneel gestoorde man die tot vreselijke daden in staat is.

Het verhaaltje van ‘The Cell’ is niets meer dan een slap excuus om de kijker in de zieke geest van een seriemoordenaar te loodsen. Dat is erg jammer, want zo lijkt de prent net als los zand aan elkaar te hangen. Het contrast tussen de ‘echte’ wereld en de fantasiewereld is gewoon te groot. In feite hobbelt de film maar van scène naar scène om vervolgens echt tot leven te komen in het brein van Stargher waar de meest opmerkelijke dingen gebeuren. De passages die zich afspelen buiten het hoofd van de moordenaar zijn saai en langdradig. Op deze momenten wordt pijnlijk duidelijk hoe weinig aandacht er is besteed aan het script. Het ongeïnspireerde acteerwerk en de clichématige personages doen de prent dan absoluut geen goed.

De werkelijke hoofdrolspeler is niet een van de acteurs, maar de fantastische special effects. De visuele trucage is zo sterk en bijzonder dat je alleen daarom deze film moet gaan bekijken. De regisseur heeft zich laten beïnvloeden door schilderijen en kunstenaars. Felle kleuren, surreële omgevingen en fantasierijke omgevingen weten een bijzondere wereld op te roepen, zoals je die nooit eerder in een film zag. Kunstliefhebbers kunnen hun hart ophalen, want veel werken van oude meesters zijn gebruikt als inspiratie.

Zonder overdrijving kun je stellen dat ‘The Cell’ uniek is qua special effectsgebruik. Tijdens deze momenten verdwaal je je echt in deze film en staat het rammelende script, de bar slechte dialogen en erbarmelijke acteerwerk van enkele acteurs compleet in de schaduw. Je ogen nemen het over van je verstand. De klap is dan ook enorm groot als je van deze bijzondere scènes ineens wordt geconfronteerd met de ‘normale’ passages in de film, waarin men een verhaaltje probeert te vertellen.

‘The Cell’ is een unieke film, die ondanks alle kritiek absoluut de moeite waard is. Vanwege de visuele effecten weliswaar, maar toch. Je houdt er van of je haat het, er is geen tussenweg in het geval van de bijzondere vormgeving van deze film.

Frank v.d. Ven

Waardering: 4

Bioscooprelease: 9 november 2000