The Door in the Floor (2004)

Regie: Tod Williams | 111 minuten | drama | Acteurs: Jeff Bridges, Kim Basinger, Elle Fanning, Jon Foster, Larry Pine, John Rothman, Harvey Loomis, Bijou Phillips, Mimi Rogers, Mike S. Ryan, Libby Langdon, Louis Arcella, Rachel Style, Amanda Posner, Donna Murphy, Marion McCorry, Kristina Valada-Viars, LeAnna Croom, Claire Beckman, Tod Harrison Williams, Carter Williams, Lisa Burrascano

De boeken van John Irving laten zich lastig verfilmen. Allereerst blijkt de combinatie van burleske humor en menselijke tragiek, in de romans zo geslaagd, bijzonder moeilijk over te brengen naar film. Nog veel moeilijker is het om de licht surrealistische sluier die over de romans van Irving hangt in beelden te vatten. Pogingen in het verleden waren meestal gedoemd te mislukken, alleen ‘The Ciderhouse Rules’ was redelijk te genieten, al haalde ook die film het niet bij de gelijknamige roman.

‘The Door in the Floor’ is gebaseerd op het eerste deel van de roman ‘A Widow for One Year’, en opnieuw is er niet veel Irving in de verfilming te ontdekken. De humor is op zijn best melig en de tragiek wordt nooit echt voelbaar. Om dit te compenseren heeft regisseur Williams een aantal beproefde elementen uit de Hollywoodkast getrokken: de stranden van Long Island, een volvet strijkorkest op de achtergrond, de gekwelde kop van Jeff Bridges en de borsten van Kim Basinger. Helaas kunnen deze elementen de boel niet redden, daarvoor kent ‘The Door in the Floor’ teveel zwakke plekken.

Het belangrijkste euvel van de film is de stuitende voorspelbaarheid, iedere verwikkeling zie je al van verre aankomen, en zie je het niet, dan hoor je het wel door de dreigende, melancholische of romantische klanken van het strijkorkest. Ander minpunt is het onevenwichtige acteerwerk. Jeff Bridges zet een schitterende Ted Cole neer, maar Kim Basinger overtuigt van geen kant als zijn echtgenote Marion. De jonge Elle Fanning (dochtertje Ruth) heeft wel de juiste mimiek, maar de zinnen die het kind in de mond krijgt gelegd zorgen voor plaatsvervangende schaamte (What is death? Where’s my mommy? Am I going to die? I want my mommy. Mommy. Mommy. Mommmmmmmy etc). Jon Foster, de jonge Eddie die door Marion wordt verleid, heeft lieve hondenogen en een vertwijfelde blik, maar veel meer ook niet. En dan is er nog de arme Mimi Rogers, die op haar oude dag haar voluptueuze naakte lichaam mag showen en de meest flauwe scène voor haar rekening moet nemen.

Laatste minpunt is de overdosis sentimentaliteit die de kijker krijgt te verstouwen. Betraande ogen, wazige blikken en altijd weer dat verdomde strijkorkest. Opgelegd en vals sentiment, beproefd en nogmaals beproefd, waar geen enkele filmliefhebber nog op zit te wachten.

De conclusie moet dan ook luiden dat ‘The Door in the Floor’ opnieuw een mislukte poging is om John Irving te verfilmen. In een creatieve en minzame bui zou je de film nog een met liefde gemaakte adaptatie kunnen noemen. In iedere andere bui is het een stomvervelende draak. Hoe dan ook, een halve pagina Irving is te prefereren boven twee uur The door in the floor. En dat is dan de tragiek van fantastische, maar niet te verfilmen romans.

Henny Wouters

Waardering: 2

Bioscooprelease: 11 november 2004