The Ruins (2008)

Regie: Carter Smith | 92 minuten | horror, thriller | Acteurs: Jonathan Tucker, Jena Malone, Shawn Ashmore, Laura Ramsey, Joe Anderson, Sergio Calderón, Bar Paly, Dimitri Baveas, Jesse Ramirez

Even lijkt ‘The Ruins’ de zoveelste variant te zijn op het horror-subgenre van de Amerikaanse groep toeristen die in een vreemd land een stel psychopaten met een voorliefde voor martelen tegen het lijf loopt. Ook de personages bestaan in eerste instantie alleen uit stereotypen: een gebruinde, stoere bink, een intellectueel, en mooie dames waarvan er in ieder geval één iets te seksueel actief of immoreel is. Dan is er nog een Duitse toerist bij, die met zijn “jahs” en uitspraken als “it is vurking” een net iets te opzichtig accent heeft. Als toeschouwer verwacht je dan ook weinig subtiels of verrassends te zien te krijgen en maak je je al op voor het zoveelste sadistische “gorefest”. En dan blijkt het allemaal toch best mee te vallen.

Het verhaal is van oorsprong een roman van Scott B. Smith, de schrijver die ook verantwoordelijk was voor de eveneens tot film bewerkte ‘A Simple Plan’. Dat verhaal had als grote kracht de psychologische motivaties van de personages en de hieruit voortkomende problemen. ‘The Ruins’ bedient zich – zo schijnt – van eenzelfde benadering, en weet zo een simpel horrorverhaal naar een hoger plan te tillen. Tenminste, dat geldt voor het boek. De film slaagt daar helaas niet in. Er wordt wel een bewonderenswaardige poging gewaagd hiertoe, maar je kunt je als kijker niet aan de indruk onttrekken dat er meer in had gezeten, en dat het nu toch vooral een wat karig horrorfilmpje is met gore en wat onderhuidse spanning.

Dat onderhuidse element van de spanning dient hier zowel letterlijk als figuurlijk te worden opgenomen. Figuurlijk omdat de opbouw tot de ware terreur in de film betrekkelijk subtiel is en er door middel van suggestieve shots, verhaalementen als de vijandige Maya’s die zelf niet de tempel durven betreden, en het opstapelen van kleine crisissituaties de verwachting wordt geschept dat er een groot onheil dreigt. En dit leidt tot de letterlijke onderhuidse spanning, en horror, wanneer de lichamen van de personages binnengedrongen worden door een parasitaire levensvorm. Bovendien lijkt de hele natuurlijke omgeving op de tempel op manipulatieve wijze tegen ze in opstand te komen. Het moet gezien worden om te kunnen worden geloofd, maar, ondanks wat bizarre momenten, zijn bepaalde aspecten van deze dreiging zeer verontrustend. Het is het soort lichaamshorror waar Cronenberg beroemd mee is geworden. Maar waar in zijn films de binnendringer soms door de gastheer omarmd wordt, willen de personages in ‘The Ruins’ er zo snel mogelijk vanaf komen.

Dit leidt tot zeer extreme, en gory situaties. Een beetje te gory, misschien. Deze momenten worden weliswaar voorafgegaan door interessante psychologische en sociologische dilemma’s – aangezien de relaties in de groep onder hoogspanning komen te staan – maar de uitvoering ervan zorgt ervoor dat wat bovenal beklijft van de film een serie smerige, bloederige scènes is. En wanneer de film dan ook voor een wat makkelijk einde kiest en er verschillende momenten zijn aan te wijzen waarop stommiteiten in het script en in het gedrag van de personages zelf irritaties opwekken, wordt de interessante psychologische verdieping die de film had beoogd ondergesneeuwd. Dan gaat de magere plot de film parten spelen – er gebeurt eigenlijk nauwelijks iets substantieels in de film, die zich bijna in zijn geheel op de tempel afspeelt. De dreiging in de film is origineel, voor de liefhebber zit er fijne gore in, en er wordt nog redelijk wat aandacht aan opbouw en sfeerzetting, maar het is allemaal helaas niet genoeg. Of niet goed genoeg verdeeld. ‘The Ruins’ had een sleeperhit a la ‘The Descent’ kunnen worden, maar is in de huidige vorm slechts een interessante poging om te komen tot iets nieuws en opwindends.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 17 april 2008