The Sea of Trees (2015)

Regie: Gus Van Sant | 110 minuten | drama | Acteurs: Matthew McConaughey, Ken Watanabe, Naomi Watts, Katie Aselton, Nada Despotovich, Christopher Tarjan, Charles Van Eman, Bruce Norris, Joseph Baken, Ryoko Seta, Sienna Tow, Naoko Marshall, Michiko Tomura, Yusuke Tozawa, Abe Lee Tsunenori


In 2016 was iets opmerkelijks gaande, want op hetzelfde moment verschenen er twee films over Aokigahara in de Nederlandse bioscopen. Dit Japanse bos is een geliefde plek voor wanhopige mensen die suïcide willen plegen. In horrorfilm ‘The Forest’ ging een vrouw op zoek naar haar vermiste zus die voor het laatst in het beruchte zelfmoordbos gezien was. In melodrama ‘The Sea of Trees’ bezoekt een Amerikaan het bos om de hand aan zichzelf te slaan. Beide films draaiden niet lang in de zalen. Een slecht voorteken?



Gus Van Sant blikte ‘The Sea of Trees’ in. Deze film draait om Arthur Brennan (Matthew McConaughey). Deze Amerikaan ziet het leven niet meer zitten en besluit om naar Japan te reizen om daar zijn leven te beëindigen. Nu hij en zijn vrouw (Naomi Watts) uit elkaar zijn, heeft het leven geen zin meer voor hem. Een enkeltje hiernamaals boeken in het beroemde Aokigahara bos dan maar. Als hij eenmaal op zijn plaats van bestemming is aangekomen, ontmoet Arthur de Japanse Takumi Nakamuri (Ken Watanabe). Deze man wil er ook tussenuit knijpen, maar de Amerikaan wil hem daarvan weerhouden. 



De Amerikaanse Van Sant is een bijzondere regisseur. Zijn films zijn net zo wisselvallig als het weer. Naast het lege en nietszeggende ‘Gerry’ staat een Oscar-winnende parel als ‘Good Will Hunting’. Helaas behoort ‘The Sea of Trees’ tot het mindere werk van deze cineast. Wat heet! Deze melodramatische broddel is tenenkrommend en een verspilling van tijd, talent en geld. Dik aangezet melodrama wordt ondersteund door een overdadige soundtrack die elke emotie probeert te onderstrepen met een dikke klodder muziek. Op zich valt daar nog overheen te stappen als de personages sympathiek of op zijn minst inleefbaar waren geweest. Helaas is dat niet het geval en is zelfs de doorgaans zo charmante Watts vreselijk irritant als jammerende kenau. Ook McConaughey kan niets van zijn vlakke en apathische personage maken. Watanabe jammert zich eveneens met moeite naar de eindstreep. Er zijn alleen maar verliezers in deze film die heel hard zijn best doet om ontroerend te zijn. 



Naast de overdadige muziek, de zogenaamd schokkende ontknoping die een (on)geoefend filmkijker van mijlenver zag aankomen en de inzet van een terminale ziekte om extra sympathie voor onuitgewerkte personages op te roepen is het script het grootste struikelblok van deze edelkitsch. Een man die naar een zelfmoordbos gaat om zichzelf van het leven te beroven, raakt gegrepen door een Japanner die suïcide wil plegen en probeert hem daarvan te weerhouden. De plot is te idioot voor woorden. Van Sant heeft zich lelijk vertild aan deze idioterie. Het lelijke acteerwerk, overdadige soundtrack, opdringerige symboliek (gesprekken waarin kleuren en seizoenen besproken worden, keren nogal opvallend terug en worden ook aangeduid): dit is een vreselijke film.


Frank v.d. Ven

Waardering: 0.5

Bioscooprelease: 12 mei 2016