Triangle (2009)
Regie: Christopher Smith | 94 minuten | horror, thriller | Acteurs: Liam Hemsworth, Melissa George, Rachael Carpani, Emma Lung, Michael Dorman, Henry Nixon, Joshua McIvor
Jess (Melissa George) lijkt haar leven niet op orde te hebben, maar haar zoontje is haar alles. Ondanks haar verwarde staat gaat ze mee op een zeiltochtje met haar baas en zijn vrienden. Ze heeft een voorgevoel dat er iets ergs gaat gebeuren. Steeds zien we een meeuw die haar overal achtervolgt. Jess’ vermoeden komt uit wanneer ze midden op zee in een onverklaarbare plaatselijke storm terecht komen en schipbreuk lijden. Een groot stoomschip lijkt redding te bieden, maar blijkt een nachtmerrie te zijn. Eentje zonder einde.
‘Triangle’ begint kalm en kabbelend maar na de storm komt het verhaal los. Op het grote schip blijkt een vloek te rusten met de dood tot gevolg. Het schip is verlaten op één iemand na, een gemaskerde vrouw dia als doel heeft iedereen aan boord te vermoorden. Op het grote schip met de vele gangen ligt het gevaar om iedere hoek. Jess heeft een groot overlevingsinstinct, ze wil maar één ding en dat is haar zoontje weerzien. Ze weet te overleven en krijgt van de onbekende vrouw een boodschap mee voordat deze sterft: ze moet iedereen aan boord doden. Al snel blijkt waarom, om een onverklaarbare reden zit er een loop in de tijd en als iedereen dood is begint alles weer opnieuw vanaf het moment dat ze allemaal nog levend aan boord kwamen, inclusief zijzelf. En die halfvergane zeilboot zou wel eens net de enige ontsnappingsmogelijkheid kunnen zijn. Om te ontsnappen moet Jess heel ver gaan, niet alleen het vermoorden van haar baas en zijn vrienden, maar van iedereen die haar in de weg staat.
Films die steeds terugkomen op hetzelfde moment in de tijd en waarbij de verhaallijnen door elkaar gaan lopen zijn een risico. Het verhaal moet wel heel goed dichtgetimmerd zijn want foutjes liggen al snel op de loer. Zo ook bij ‘Triangle’. Als Jess voor de tweede keer in hetzelfde gevecht terecht komt maar het nu van de andere kant meemaakt zou je denken dat ze weet wat er gaat gebeuren want ze heeft hetzelfde al exact een keer eerder meegemaakt. Niet dus. In een andere scène is ze plotsklaps van slachtoffer van een auto-ongeluk toeschouwer geworden. Beetje jammer.
Toch kruipt ‘Triangle’ langzaamaan onder je huid en de narigheid sijpelt beetje bij beetje steeds meer bij je binnen. Dit komt mede doordat de sfeer in de film heel realistisch gehouden is door veel buitenopnames te maken en overdag te filmen. Er is niet gekozen voor het standaardwerk van een schip/dorp/huis bij nacht en dit maakt het net een tikkeltje meer aannemelijker. Daarnaast worden de gevoelens van angst, paniek, wanhoop en verdriet redelijk constant gehouden door de hele film. Eenmaal vanaf het schip houdt de nachtmerrie namelijk niet op en de emoties ook niet.
De aanloop van ‘Triangle’ is lang. Het dolen door de gangen op het stoomschip is zelfs saai, iedereen blijft maar hallo roepen met de verwachting de bemanning tegen te komen. Ook ontkomt de film niet aan enige voorspelbaarheid en inzakmomenten. En helaas zijn niet alle eindjes goed aan elkaar geknoopt. Waar ‘Triangle’ wel in slaagt is je een naar gevoel geven en dat is toch het doel van een psychologische thriller.
Barbara Plasmans
Waardering: 3
Bioscooprelease: 21 januari 2010