Un homme et une femme (1966)

Recensie Un homme et une femme CinemagazineRegie: Claude Lelouch | 102 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Anouk Aimée, Jean-Louis Trintignant, Pierre Barouh, Valérie Lagrange, Antoine Sire, Souad Amidou, Henri Chemin, Yane Barry, Paul Le Person, Simone Paris, Gérard Sire

‘Un homme et une femme’ gaat over twee mensen, die op jonge leeftijd hun levenspartners verloren. Zowel de man (Jean-Louis Trintignant) als de vrouw (Anouk Aimée) bleven vol verdriet achter met een kind, maar vanwege werk verblijven deze kinderen grotendeels op een kostschool. Eens, hooguit twee keer per week krijgen de kinderen bezoek van hun ouders en het is die kostschool in Deauville waar de ontmoeting tussen de twee hoofdpersonen plaatsvindt. Anne heeft haar trein gemist en de directrice van de kostschool weet nog net Jean-Louis tegen te houden als hij het terrein afrijdt. Kan Anne niet met hem meerijden naar Parijs?

Zo gezegd, zo gedaan, in deze jaren zestig klassieker van de legendarische Franse regisseur Claude Lelouch (1937). Lelouch timmerde al een tijdje aan de weg, maar met deze romantische film schoot zijn carrière de lucht in. Niet alleen won hij de Grand Prix op het Film Festival van Cannes, ook sleepte hij voor deze film twee Oscars binnen: die van beste buitenlandse film én die voor beste scenario. Ook Anouk Aimées talent bleef niet onopgemerkt: ze verloor dan wel de Oscar van Elizabeth Taylor (voor ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf’), maar ze kreeg wel een Golden Globe en een BAFTA voor haar gevoelige rol van Anne Gauthier.

Jean-Louis en Anne leren elkaar langzaam kennen in de autorit en ook de kijker krijgt zo stukje bij beetje inzicht in de levensgeschiedenis van deze aantrekkelijke alleenstaande ouders. De rit krijgt een vervolg en nog een vervolg en het is duidelijk dat de twee zich erg tot elkaar aangetrokken voelen, maar alsnog blijft er een barrière. Het duurt bijvoorbeeld even voor ze aan elkaar toegeven dat de partners over wie ze praten niet meer leven.

‘Un homme et une femme’ vertelt op het eerste gezicht een oppervlakkig verhaal, niet meer dan een ‘boy meets girl-story’, maar door de achtergrond van de personages, het onverwerkte verdriet, de zorgen om hun kinderen maar niets van die misère mee te laten krijgen, is het meer dan dat. Het is ook fraai om te zien hoe verschillend de twee met hun verlies omgaan; terwijl Jean-Louis al wat verder in het verwerkingsproces lijkt, of er voor weg lijkt te lopen, heb je het idee dat Anne zich er nog altijd aan vasthoudt en krijg je de indruk dat ze niet eens verder wíl. Verrassend is het ook daarom hoe hun relatie verloopt.

De film van Lelouch is duidelijk een product van de jaren zestig: de Nouvelle Vague net achter de rug. Lelouch gebruikt verschillende technieken: flashbacks, luide muziek die de dialogen overstemt (het alom bekende “dabadabada”) en de binnen opgenomen fragmenten zijn in sepia/zwart/wit, de buitenopnames zijn in kleur (naar verluidt was dit een kostenkwestie).

In 1986 kreeg ‘Un homme et une femme’ een vervolg: ‘Un homme et une femme, 20 ans déjà’, maar dat flopte. In 2019 bracht de regisseur ‘Les plus belles années d’une vie’ uit, het tweede vervolg op zijn grootste hit. De belangrijkste acteurs keerden terug, waardoor deze trilogie wel iets doet denken aan Richard Linklaters ‘Before’-films.

‘Un homme et une femme’ houdt het midden tussen romantische kitsch en een gedegen Franse klassieker. Kijk ‘m voor de twee prachtige acteurs en het vakmanschap achter de camera, dat zeker een stempel op latere films heeft gedrukt.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 juli 2020