Wake Wood (2011)
Regie: David Keating | 90 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Aiden Gillen, Eva Birthistle, Timothy Spall, Ella Connolly, Ruth McCabe, Brian Gleeson, Amelia Crowley, Dan Gordon, Tommy McArdle, John McArdle, Aoife Meagher, Siobhán O’Brien, Alice McCrea, Johnny Fortune, John Hand, Darragh Hand, Steven McDonnell
Horror met pretenties? Ja, dat kan. Regisseur David Keating heeft ongetwijfeld een hoop bedoelingen met ‘Wake Wood’, maar zijn arty farty presentatie mist vaak zijn uitwerking. Wat resteert is een redelijk vermakelijke griezelfilm die het met een ambitieuze cineast en een karig budget moet stellen.
‘Wake Wood’ vertelt het verhaal van Patrick (Aiden Gillen) en zijn vrouw Louise (Eva Birthistle). Het stel moet een gruwelijk trauma zien te verwerken. Hun dochtertje Alice (Ella Connolly) is namelijk doodgebeten door een valse hond. De apothekersassistente en de dierenarts hopen rust te vinden in het slaapdorpje Wake Wood. Als Louise getuige is van een vreemd ritueel, wordt ze even later benaderd door de enigmatische Arthur (Timothy Spall). De dorpsoudste doet het echtpaar een voorstel: als ze besluiten om de rest van hun leven in het dorp te blijven wonen en de bewoners te helpen, wekt hij hun overleden dochter weer tot leven. Er zitten wel haken en ogen aan deze deal, want Alice kan slechts drie dagen uit de dood herrijzen. Het koppel besluit op het aanbod in te gaan, maar ze verzwijgen essentiële informatie. Met alle gevolgen van dien…
Keating heeft inspiratie geput uit oude griezelklassiekers als ‘Pet Cematary’, ‘Don’t Look Back’, ‘The Omen’ en ‘The Wicker Man’. Films waarin mensen uit hun vertrouwde omgeving worden gerukt en ineens op hun instinct moeten vertrouwen. Ook gaat het in deze films om het omgaan met sterfgevallen. Wat zou jij doen als je een dierbare weer tot leven kon wekken?
‘Wake Wood’ leunt net als eerder genoemde films op sfeer en niet zozeer op bloederige slachtpartijen. Het gaat meer om spanning dan om zinloos bloedvergieten dus. Bij vlagen slaagt de cineast erin om een onheilspellend gevoel op te wekken, maar even vaak ook niet. Keating maakt regelmatig gebruik van hallucinante beelden (een warrig gemonteerde vrijpartij of flarden van een ritueel) die nogal bevreemdend overkomen, omdat ze nogal onnatuurlijk in het verhaal zijn verwerkt. Na afloop snap je wel wat Keating met die arty farty aanpak wilde bereiken, maar als je middenin het verhaal zit wekt deze gekunstelde aanpak enkel irritatie op.
Gelukkig vergoedt de cast veel. Gillen en Birthistle zijn geloofwaardig als beschadigde ouders. Hun spel is ingetogen en realistisch. Spall is echter het meest interessant als de geheimzinnige dorpsoudste. Het is knap dat hij zijn personage zo gelaagd weet neer te zetten, als je nagaat dat het personage geen achtergrond lijkt te hebben en niet wordt uitgediept. Het script is erg vaag over deze Arthur. Toch weet Spall je interesse te wekken. Dan ben je goed bezig. Hij straalt autoriteit, rust en dreiging uit. Veel (van de) special effects hoef je niet te verwachten. Mocht er toch iemand sterven, dan zien deze sterfgevallen er niet erg overtuigend uit. Camerabewegingen en veel close ups van bloed: een goedkope oplossing om een gruwelijke dood te suggereren. De zwakste schakel van de film is debutante Connolly. Het meisje komt nergens dreigend over en je ziet dat ze acteert. Haar personage is niet overtuigend. Dat komt onder meer door de schattige en onschuldige uitstraling van het meisje. Connolly is geen (verpeste) kindacteur, maar meisje dat graag in een film wil spelen omdat ze toneelspelen erg leuk vindt. Het is haar dan ook niet aan te rekenen dat ze niet overtuigt. Daarnaast is schieten van een horrorfilm met een kind erg lastig. Je moet een kind beschermen tegen gruwelijke beelden, terwijl ze er wel een groot aandeel in hebben. Een spagaathouding.
Het verhaal van ‘Wake Wood’ is niet slecht, maar te vaak krijg je een ‘van welke film heeft de regisseur dat toch gejat-momentje’. Keating put inspiratie uit een heleboel films. Doorgewinterde genrefans herkennen elke ‘verwijzing’ of ‘ode’ naar/aan klassieke griezelklassiekers. ‘Wake Wood’ lijkt wel een compilatie aan ideeën in plaats van een zelfstandige film. Echt storend wordt het nooit, maar soms doet de film wel erg gemakzuchtig aan. Alsof er geen inspiratie meer was. Dit is een aardige horrorfilm die niet op elk front overtuigt. Het acteerwerk is degelijk, de sfeer bij vlagen onheilspellend en sommige scènes zijn lekker bloederig. Ook de minimalistische soundtrack is aardig. Helaas staan daar een ondermaats presterend kindacteurtje, een vreemde arty farty montage en een weinig origineel verhaal tegenover.
Frank v.d. Ven