Armageddon (1998)
Regie: Michael Bay | 150 minuten | actie, thriller, science fiction | Acteurs: Bruce Willis, Billy Bob Thornton, Ben Affleck, Liv Tyler, Steve Buscemi, Owen Wilson, Michael Clarke Duncan, Will Patton, Peter Stormare, Ken Hudson Campbell, Jessica Steen, Keith David, Chris Ellis, Jason Isaacs, Grayson McCouch, Clark Heathcliffe Brolly, Marshall R. Teague, Anthony Guidera, Greg Collins, J. Patrick McCormack, Ian Quinn, Grace Zabriskie, Eddie Griffin, Shawnee Smith
‘Armageddon’ en ‘Deep Impact’ zijn titels die vaak in een adem genoemd worden als het gaat over thematisch gelijke Hollywoodfilms, die in dezelfde periode uitgebracht worden. ‘Deep Impact’ was er zo’n twee maanden eerder, dus er was een bepaald risico: zouden bioscoopbezoekers nog wel zin hebben in een “meteoriet-kan-aarde-vernietigen-als-groepje-astronauten-niet-ingrijpt-film”? Er was geen reden voor ongerustheid: ‘Armageddon’ harkte wereldwijd meer geld binnen dan de rampenfilm van Mimi Leder, ook in Nederland.
Er zijn redenen om ‘Armageddon’ tot de grond toe af te branden en er zijn redenen om de film gewoon te zien voor wat ie is: simpel popcornvermaak. Een ridicuul plot, abnormale reacties van de personen die in het verhaal rondlopen (of zelfs geen reacties), de standaard one-liners die ze uitkramen… ‘Armageddon’ ontbeert elke vorm van intelligentie. In plaats daarvan vuurt Michael Bay flitsende actie op de kijker af en heeft hij een cast verzameld om van te gaan kwijlen. Het is alleen dan weer jammer dat het voelt alsof het talent van elke Hollywoodster in deze film niet ten volste benut is.
Een meteoriet ter grootte van de staat Texas komt met grote snelheid op de aarde af. Als er niet iets gebeurt, zal de hele aarde weggevaagd worden. Brokstukken hebben in het begin van de film heel Manhattan al verwoest, maar daar hoor je verder niemand meer over. Het hondje dat al hangend aan zijn riem uit de krater gehaald wordt? Eerste teken dat Bay graag over de top gaat. De Aziatische vrouw in een taxi die moppert na de inslag dat ze wil winkelen is een tweede teken. NASA-baas Dan Truman (Billy Bob Thornton) moet een manier zien te vinden om de ramp te voorkomen. Zijn idee (met behulp van deskundigen bedacht, uiteraard)? Een gat boren in de asteroïde en die vervolgens van binnenuit met een nucleaire bom opblazen.
Op een olieboorplatform werkt Harry Stamper (Bruce Willis) en hij is de beste in zijn vak die er is. Zijn dochter, Grace (Liv Tyler), is zowat tussen de medewerkers van haar vaders zaak opgegroeid en heeft nu zelf ook een – zij het – administratieve functie in het olieboorbedrijf. Dat zij valt voor de jonge, aantrekkelijke A.J. (Ben Affleck), een medewerker die het dichtst bij de vakbekwaamheid van zijn baas komt, is geen verrassing. Wanneer Harry dit echter ontdekt, zijn de poppen aan het dansen. Harry flipt en rent al kogels afvurend over het olieboorplatform achter A.J. aan. Wederom een bewijs dat Bay zijn film niet serieus neemt. Niet lang daarna wordt Harry en zijn dochter door de Amerikaanse regering ingelicht over de op handen zijnde ramp en wat Harry’s aandeel daarin zou kunnen zijn. Op zijn voorwaarden gaat Harry akkoord.
Wat volgt is een ietwat te lang stuk waarin Harry en zijn team worden voorbereid op hun ruimteavontuur (We hebben achttien dagen om de aarde te redden. Tijd genoeg voor een psychologische test!). Waarschijnlijk is het de bedoeling dat de kijker zo de teamleden leert kennen en iets om ze gaat geven en ten dele lukt dit ook wel. Ondanks het feit dat het scenario weinig acteerkunsten vereist, weet het zootje ongeregeld hun charisma wel uit te buiten en dat werkt. De personages uit de driehoeksverhouding A.J., Grace en Harry, krijgen echter de meeste aandacht en dat is waar ‘Armageddon’ vooral de mist in gaat. Het relatie tussen A.J. en Grace wordt namelijk erg ongeloofwaardig verbeeld en al die scènes voelen als valse emotie. De film heeft het niet eens nodig, want het verhoogt de spanning niet, maar houdt alleen maar op.
Wanneer de groep daadwerkelijk met hun missie begint, neemt het tempo weer wat toe en vliegen de actiescènes je om de oren. Voor overtuigende special effects ben je bij het duo Bay/Bruckheimer (de laatste was producent) aan het goede adres, dus liefhebbers van exploderende dingen kunnen hun lol op. Bay gunt de kijker nauwelijks rust, met zijn snelle montage lijkt hij zijn publiek af te willen leiden van het feit dat er eigenlijk niet zo veel klopt aan zijn film. Daarnaast zet hij continu de kijker op het verkeerde been wat betreft de overlevenden van de missie. Dit zou voor spanning moeten zorgen, maar het trucje wordt net een keer te veel uitgehaald. Maar Bay weet wel precies wat hij wil bereiken: een voor zijn doelgroep entertainende film maken. Dankzij de charismatische cast, met positieve uitschieters Peter Stormare, Bruce Willis en Steve Buscemi, en veel explosies, is hij in die opzet geslaagd. Mission accomplished.
Monica Meijer
Waardering: 3
Bioscooprelease: 9 juli 1998