Broken Sky – El cielo dividido (2006)

Regie: Julián Hernández | 140 minuten | drama | Acteurs: Miguel Ángel Hoppe, Fernando Arroyo, Alejandro Rojo, Ignacio Pereda, Klaudia Aragon, Clarissa Rendón, Pilar Ruiz, Ortos Soyuz    

Mexicaanse filmmakers zitten behoorlijk in de lift. Met name Alejandro González Iñárritu klopt met zijn succesvolle triptiek ‘Amores Perros’, ’21 Grams’ en ‘Babel’ nadrukkelijk op de deur van de gevestigde orde van Hollywood. Maar ook Guillermo del Toro gooit hoge ogen met zijn fantasievolle film ‘Pan’s Labyrinth’. En dan zouden we haast Alfonso Cuarón (‘Y Tu Mamá También’, ‘Children of Men’) nog vergeten. In 2007 werden deze drie regisseurs tezamen voor maar liefst zestien Oscars genomineerd; nog nooit was Mexico zo nadrukkelijk aanwezig op het belangrijkste filmgala van het jaar. Het succes doet terugdenken aan de gloriejaren van de Mexicaanse filmindustrie in de jaren veertig en vijftig, toen er jaarlijks zo’n honderd films werden gemaakt in het Midden-Amerikaanse land.

Natuurlijk hopen andere Mexicaanse filmmakers mee te kunnen liften met de grote drie. Een van hen is Julián Hernández. Zijn films zijn echter heel anders van opzet dan die van bijvoorbeeld Alejandro González Iñárittu. Beide zijn kunstzinnige hoogstandjes te noemen, maar de films van Hernández zijn een stuk minder toegankelijk voor een mainstream publiek. De belangrijkste oorzaak hiervan ligt in het feit dat er nauwelijks dialoog te vinden is in zijn films. Hernández vertrouwt volledig op zijn regiekwaliteiten en het fysieke uitdrukkingsvermogen van zijn acteurs. Dat kan heel goed uitpakken. ‘A Thousand Clouds of Peace’, de film waarmee hij internationaal doorbrak, werd bijvoorbeeld bejubeld door de critici vanwege het lef om een film op deze wijze aan te pakken. Ook ‘Broken Sky’ kent prachtige momenten, maar duurt simpelweg te lang (twee uur en twintig minuten) om de aandacht van het publiek van begin tot einde vast te houden.

In ‘Broken Sky’ draait het om de twee universitaire studenten Gerardo (Miguel Ángel Hoppe) en Jonás (Fernando Arroyo), die een gepassioneerde liefdesrelatie beleven. Echter, de liefde is niet bij beide even hevig en wanneer ze een keer in een discotheek zijn raakt Jonás na een vluchtige ontmoeting tot over zijn oren verliefd op een andere jongen (Ignacio Pereda). Hij ziet Gerardo ineens niet meer staan. Die snapt niet wat er aan de hand is met zijn vriend. Hoe meer hij probeert tot Jonás door te dringen, des te harder deze hem afwijst. Om de pijn van zijn gebroken hart te verzachten, papt Gerardo aan met een andere student, Sérgio (Alejandro Rojo), die hem al een tijdje stalkt. Zijn hart blijft echter schreeuwen om de liefde van Jonás…

‘Broken Sky’ doet in meerdere opzichten denken aan ‘Y Tu Mamá También’. Niet alleen het thema van liefde, hartstocht en verlangen, maar ook de alwetende verteller die de kijker sporadisch enkele wijsheden over al dan niet ware liefde vertelt. Deze verteller komt wat betweterig over, maar verzorgt helaas de enige dialoog in deze film. De stemmen van de acteurs krijg je nauwelijks te horen. Zij zijn veroordeeld tot het uitdrukken van hun emoties door hun gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal. Dat lukt hen heel aardig, maar toch mis je als kijker de dialoog. Wat gaat er werkelijk door hen heen? Door het gebrek aan gesproken woorden krijg je maar moeilijk een idee wie de personages werkelijk zijn. De regisseur heeft, door het toevoegen van een verteller, geprobeerd een middenweg te vinden maar dit pakt niet helemaal goed uit. Dan had hij misschien beter nog álle tekst weg kunnen laten.

De film van Hernández overtuigt wél waar het artistiek camerawerk betreft. Met name het samenspel van schaduw en licht van cinematograaf Alejandro Cantú is beeldschoon. Hernández maakt veelvuldig gebruik van lange shots, ronddraaiende camera’s en panoramabeelden. De hele film is tot in de puntjes gechoreografeerd, wat misschien afbreuk doet aan de spontaniteit, maar het geheel wel strak laat verlopen. Hernández heeft de touwtjes stevig in handen. Het camerawerk is innovatief en artistiek en de voornaamste reden om deze film te bekijken. Want ‘Broken Sky’ is niet bedoeld voor de doorsnee filmkijker. Daarvoor is de film te artistiek. Een film waarin weinig gesproken wordt, is nog tot daar aan toe. Maar laat hem dan niet bijna twee en een half uur duren. Bovendien gebeurt er weinig in een ontzettend laag tempo.

Wie het geduld wel kan opbrengen de film af te kijken zal een kunstzinnig, intiem portret treffen over lust, gebroken harten en ware liefde tussen twee jonge jongens. Deze film is echter niet bestemd voor het mainstream publiek.

Patricia Smagge