Drive Thru (2006)

Regie: Shane Kuhn, Brendan Cowles | 83 minuten | horror | Acteurs: Leighton Meester, Nicholas D’Agosto, Van De La Plante, Larry Joe Campbell, Lola Glaudini, Paul Ganus, Sita Young, Morgan Spurlock

‘Doe maar stoer, zeg maar poep’

Schijnbaar kent het horrorgenre nog niet genoeg films over gemaskerde mannen die onschuldige tieners lastig vallen met een bijl, kettingzaag of ander scherp voorwerp, want ook na de grote slashergolf van de jaren 80 en de wederopstanding van dit subgenre gedurende de jaren 90 blijkt de behoefte aan deze films nog altijd niet verzadigd. Althans, als men afgaat op de goed gevulde schappen van de videotheek, waar de slasher nog altijd voortleeft. Helaas, zo moet men concluderen na het zien van ‘Drive Thru’.

Al vanaf de eerste scène probeert ‘Drive Thru’ krampachtig aan de kijker te bewijzen dat het hier om een eigentijdse en vooral hippe film gaat. Enkele blanke middenklasse jongeren moeten ons met veel straattaal en scheldwoorden overtuigen van het stoere karakter van de film, terwijl de kakofonie van hip-hop en metalgitaren op de achtergrond insinueert dat de film weet wat er leeft onder de jongeren. Het is dit overdreven ‘doe-maar-stoer-zeg-maar-poep’ karakter dat de film de das omdoet. Regisseurs Kuhn & Cowles lijken zo graag geaccepteerd te willen worden door hun tiener-afzetmarkt dat ze bereid zijn hun gehele film ervoor op te offeren. Het resultaat is een film die gevuld is met flauwe one-liners, nog flauwere referenties naar het horrorgenre en vooral veel blowen en zuipen, want dat is zo lekker rebels.

Alsof deze ingrediënten nog niet erg genoeg zijn moet ook de montage eraan geloven en wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van fast-motion en vergelijkbare vlotte stijlmiddelen om de kijker op het toppunt van irritatie te houden. Hoe Kuhn & Cowles hun snelle MTV stijl dachten te rijmen met serieuze spanning blijft een raadsel, want zelfs de moordscènes blijken niet veilig voor de videoclip terreur binnen de montage. Tel daarbij op dat moordenaar Horny de Clown – want verwijzingen naar seks vinden jongeren vet cool – met zijn overdaad aan slechte one-liners de minst beangstigende moordenaar is die ooit is bedacht en je komt uit op een film die evenveel spanning bevat als een documentaire op Discovery.

Zelfs wanneer men probeert het turbotaal karakter van de film te negeren blijft er weinig over om enthousiast van te worden, want de geloofwaardigheid van de plot is ver te zoeken. Natuurlijk vereist een horrorfilm enig inlevingsvermogen van de kijker, zeker wanneer het om het bovennatuurlijke gaat, maar het script zou in ieder geval intern moeten kloppen. Zelfs dat bleek teveel gevraagd. Nergens wordt een poging gedaan om uit te leggen hoe er zoveel bovennatuurlijke dingen kunnen gebeuren in een film waarvan de moordenaar compleet menselijk is of waarom hij inconsistente clues achterlaat die allemaal op toeval berusten. De plot hangt aan elkaar van vergezochte links en roept simpelweg teveel vragen op om een bevredigend gevoel achter te laten tijdens de aftiteling.

Al met al is ‘Drive Thru’ een film om van te huilen. Zeker wanneer blijkt dat Kuhn & Cowles temidden van hun ongeïnspireerde jatwerk zijn vergeten om de typische slasherthematiek onder de loep te nemen. De onschuld van de jongeren uit de jaren 80 – op film althans – is in ‘Drive Thru’ ver te zoeken en zodoende blowt, drinkt en neukt Mackenzie vrolijk met haar leeftijdsgenoten mee. Weg is de timide en door haar leeftijdsgenoten ongeaccepteerde heldin die op het einde van de film haar mannetje staat en zodoende leert om op eigen benen te staan. In ‘Drive Thru’ geeft men de voorkeur aan een assertieve meid die haar ouders afbekt, zelfverzekerd met haar vriendje het bed induikt en bovenal met enkele linkse slogans de kijker moet overtuigen van haar rebelse karakter, ook al neemt Mackenzie gedurende de film geen enkel controversieel standpunt in. Wel speelt ze in een rockbandje, want dat schijnen rebelse tieners te doen en zo blijft ‘Drive Thru’ zichzelf ongegeneerd op de borst kloppen…

Op het hoesje staat geschreven: ‘Mackenzie Carpenter is een bloeidmooi, zeventienjarig meisje uit Orange County. Haar grootste probleem is verveling’. Het grootste probleem van de kijker ook.

Sander Colin