Final Destination 5 (2011)

Regie: Steven Quale | 92 minuten | horror, thriller | Acteurs: David Koechner, Emma Bell, Nicholas D’Agosto, Tony Todd, Courtney B. Vance, Jacqueline MacInnes Wood, P.J. Byrne, Arlen Escarpeta, Miles Fisher, Ellen Wroe, Tim Fellingham, Tanya Hubbard, Andy Nez, Ian Thompson

Noem het de kracht van herhaling, maar de ‘Final Destination’ franchise blijft publiek trekken. Bij de meeste series komt er na een tweetal vervolgdelen de klad in, maar niet bij deze reeks. ‘Final Destination 5’ – in overbodig 3D – is voor de fans van Hollywoodhorror weer reden om naar de bioscoop of videotheek te rennen. De makers hebben weer genoeg creatieve manieren om te sterven op celluloid vast weten te leggen.

‘Final Destination 5’ draait om Sam Lawton (D’Agosto) die een aantal collega’s van een wisse dood weet te redden. De jongen had een visioen waarin hij een brug zag instorten en zijn maten zag sterven. Lawton weet net op tijd aan dit noodlot te ontsnappen en zijn collega’s zijn hem dankbaar. Maar dan sterven diezelfde mensen alsnog. De dood eist alsnog zijn tol. Kan onze held het gevaar afwenden?

Het verhaal is bekend. Elke ‘Final Destination’ begint met een soortgelijk visioen. De kracht van de serie schuilt in de even idiote als vermakelijke slachtpartijen en dit deel stelt niet teleur. Zo kun je een gruwelijk uit de hand gelopen acupunctuursessie en een verontrustende ooglaserbehandeling verwachten. De serie weet nog steeds te verrassen en te choqueren. Net als je denkt te weten hoe een slachtoffer aan zijn einde komt, gooien de makers er een schepje bovenop en volgt een groteske slachtpartij die niemand zag aankomen.

Dat het acteerwerk niet bijster sterk is en logica ver te zoeken is, boeit niet. De serie geeft de fans wat ze willen. De casting is vrij grappig trouwens. De B-acteurs lijken om hun uiterlijk gekozen te zijn. Zo lijkt Miles Fischer op een jonge versie van Tom Cruise en heeft Emma Bell veel weg van Uma Thurman. Leuk, maar qua acteerwerk vallen ze minder op. Culticoon Tony ‘Candyman’ Todd heeft een aardige bijrol als begrafenisondernemer (die rol vertolkte hij ook in het eerste deel).

Volgens de makers moest het vijfde deel teruggrijpen naar het eerste deel, dat qua sfeer wat donkerder was en minder grappig dan de vervolgdelen. Grote onzin, want het origineel was ook niet serieus te nemen dankzij de platte personages en bizarre ongevallen. Ook deel vijf grossiert dus in onmogelijke sterfgevallen die overduidelijk uit de computer komen. De special effects ogen nep en zien er niet realistisch uit. Het is eerder goor dan gruwelijk. Daarnaast zijn de vergezochte slachtpartijen zo over de top, dat je eerder grinnikt dan gruwelt.

‘Final Destination 5’ is lollig en bloederig. Vond je de voorgangers tof, dan zul je deze editie ook goed vinden te pruimen. Horrorliefhebbers met een morbide gevoel voor humor zullen zich misschien niet dood lachen, maar wel schuddebuikend genieten van de capriolen van magere Hein. En zo hoort het!

Frank v.d. Ven

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 25 augustus 2011
DVD- en blu-ray-release: 11 januari 2012