Four Horsemen (2011)

Regie: Ross Ashcroft | 97 minuten | documentaire

Sidder en beef. De wereld staat in brand en nadert stilletjes zijn einde. The four horsemen zijn in aantocht en ze brengen geen goed nieuws. Onrechtvaardigheid, torenhoge schuldenbergen, armoede en de massale distributie van geweld zorgen ervoor dat onze samenleving op zijn grondvesten davert. Heeft het kapitalistisch systeem gefaald of is er nog enige hoop? Krijgen de volgende generaties de rekening gepresenteerd? En wie is er verantwoordelijk voor al deze chaos? Deze pertinente vragen krijgen in de documentaire ‘The Four Horsemen’ een diepgravende analyse.

Regisseur Ross Ashcroft zette daarvoor een ernstige denktank op poten. Maar liefst 23 knappe koppen laten hun licht schijnen over de recessie die voortraast. Van professors tot filosofen, schrijvers en economen, de know-how die Ashcroft oproept, oogt redelijk indrukwekkend. De bekendste van allemaal is uiteraard Noam Chomsky. Deze taalkundige en hoogleraar staat bekend als een vurige politiek activist. Hij schreef al ettelijke pittige boeken over de Amerikaanse bemoeizucht. Maar ook zijn collega’s in deze documentaire acteren op het hoogste niveau. De informatie over het rottend systeem dat mondiaal de wet dicteert komt dus van informanten die spijkers met koppen kunnen slaan.

Aan het begin van ‘The Four Horsemen’ wordt duidelijk gesteld dat deze prent geen beschuldigend vingertje wil opsteken naar banken of staatshoofden. De opzet is een algemene voorstelling van wat er nu fout loopt. Ondanks deze aanhef hapt de rol van de financiële sector een groot deel uit de tijdsduur weg. De onthullingen over het gespeculeer met geld maken behoorlijk indruk. Niet voor niets wordt Wall Street vergeleken met een casino waar gokkers hun ding doen. Een mens zou voor minder zijn geld onder de matras oppotten. De materie die de kijker over zich heen krijgt is niet van de poes. Toch tracht Ashcroft alles op een duidelijke en overzichtelijke manier te projecteren. Met een beetje geduld en doorzettingsvermogen krijg je alleszins een relevante documentaire die doet nadenken.

Jochem Geelen