Gooische vrouwen (2011)

Regie: Will Koopman | 105 minuten | drama, komedie | Acteurs: Linda de Mol, Peter Paul Muller, Leopold Witte, Koen Wauters, Tjitske Reidinga, Susan Visser, Alex Klaasen, Lies Visschedijk, Marcel Musters, Daniel Boissevain, Derek de Lint

Will Koopman, regisseur van ‘Gooische vrouwen’, meent dat je in een speelfilm veel meer kunt vertellen dan in een televisieserie. Je kunt karakters uitdiepen en verhaallijnen sterker uitwerken. Het kan allemaal.

Met een klassieke montage, omringd door funky soulmuziek, ontsluit ‘Gooische vrouwen’ de levens van vier welgestelde vrouwen uit Het Gooi. Ook als je de serie nooit hebt gezien, hebben Cheryl, Claire, Anouk, en Roelien (dan wel Linda, Tjitske, Susan en Lies) al gauw geen geheimen meer voor je. Met dank aan de dragelijke alledaagsheid van hun beslommeringen. Roeliens grootste probleem is de dreigende kap van een monumentale boom, naast de desinteresse van haar man. Die geeft zijn oerdegelijke bootschoenenmeisje ’s ochtends wat bemoedigende tikjes op d’r wang, om vervolgens op te lossen in zijn werk. Anouk is een gescheiden kunstenares, en geeft schilderles – zelf mist ze alle inspiratie. Anouk zoekt al doende een manier om als alleenstaande moeder haar lusten te bevredigen zonder haar bokkige dochter voor het hoofd te stoten. Claire is geboren om oma te zijn. Een wat fragiele basis voor haar levenslust, die dan ook implodeert als haar dochter domweg meedeelt dat zij en haar gezin naar Burkina Faso emigreren. Om iets met waterputten te doen. Van echtgenoot Dirk moet ze het niet hebben – zijn passie richt zich op frituursnacks. De enige vent die in het Gooische zichtbaar een eigen leven leidt, is Martin Morero: een volkszanger met een Amsterdams accent dik als pudding. Hij bereidt zich voor op een reeks concerten in de Amsterdam Arena, daarbij in de weg gezeten door zijn libido en de trage ontwikkeling van zoontje Remy-Martin. Hij is getrouwd, met Cheryl. En Cheryl, tja, wat doet zij eigenlijk? Haar arme zoontje tot bijgedachte degraderen omdat ze naar Anouks vernissage-met-bubbels wil?

‘Gooische vrouwen’ lijkt ook als film een ode aan het materialisme. Zoontjes hebben er een mini-Mercedes, tassen zijn er een wachtlijst waard, banken zijn er zo duur dat ze voor geen meter zitten, en liefde uit je met Burberry-pakjes of siliconen. Natuurlijk kun je je verkneukelen aan de outfits van androgyne modefetisjist Yari (Alex Klaassen). Als dalmatiër komt-ie goed uit de verf, maar de show steelt hij met zijn ‘baguette-bag’. De belofte en enige ‘vernieuwing’ van ‘Gooische vrouwen’ (the movie) is dat we de vier vriendinnen in mondain Parijs gaan zien. Lekker naar Frankrijk – uitpuffen van borstvergrotingen, vergald huwelijksceremonieel, ontploffende puberdochters en gestreste echtgenoten die zich in een poppenhoek tot rust laten pijpen. Met andere woorden: geen Gucci-bags meer op die platgetreden PC, maar op Rue de Rivoli en Champs-Elysées. Ga er maar goed voor zitten: die belofte wordt ingelost. Welk bevredigend archetype schuilt er toch in het beeld van dat groepje uitgelaten goldcard-vrouwen die een lading hoogglanstassen met zich meetorsen over een zonnige Avenue?

‘Gooische vrouwen’ is als een fotoalbum vol goede herinneringen. Statisch. Er gebeurt van alles, en er valt genoeg te lachen: Martin Morero in zijn lichtkrant-pak, diens bemoeizuchtig moedermens (Beppie Melissen), visboer Dirk die met een mondvol tapenade op de knieën gaat, Roeliens eenzame eco-strijd en hulpvaardigheidsdrang, zelfs de verbale struikelpartij van Jeroen van Koningsbrugge werkt. Quasi-kunstenares Anouk (Susan Visser) is met recht warmbloedig en sexy te noemen – ze is een uitzondering. Maar innerlijk staan de personages stil. Het zijn bewegende beelden, in een andere zin dan gebruikelijk. Weerloze slachtoffers van overvloed, navelstaarderij en Gooische oogkleppen. Je zou medelijden met ze krijgen.

‘Gooische vrouwen’ komt over als een vermakelijke maar ellenlange inleiding naar een heel kort verhaaltje. Waar een aflevering in vijf minuten het verhaal in gang zet, neemt ‘Gooische vrouwen’ bijna anderhalf uur de tijd om vier vrouwen en een stylist een fantasievol beschilderd VW-busje in te drijven. Op weg naar het château der bezinning van witte zwaan Loes Luca, die hen – in onmogelijke poses – de weg naar zichzelf wijst. Zonder succes, want zelfs als kijker vraag je je na drie minuten af wat ze daar in hemelsnaam doen. Als verstrooiing, als degelijke, luchtige feelgood-komedie en ‘feest der herkenning’ is er reden de film op een enorm doek te bekijken. Maar sterkere verhaallijnen, uitgediepte karakters? Wat er niet is… Daar brengt ook een bezoekje aan de voortdurend onthutste psycholoog Derek de Lint geen verandering in.

Martijn Laman

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 10 maart 2011
DVD- en blu-ray-release: 21 september 2011