Halloween (2007)

Regie: Rob Zombie | 109 minuten | horror | Acteurs: Malcolm McDowell, Brad Dourif, Tyler Mane, Deag Faerch, Sheri Moon Zombie, William Forsythe, Richard Lynch, Udo Kier, Clint Howard, Dany Trejo, Lew Temple, Tom Towles, Bill Moseley, Leslie Easterbrook, Steve Boyles

Het zal toch niet waar zijn? Weer een klassieke horrorfilm waar het zoveelste vervolg/de zoveelste remake van verschijnt? Ja hoor, en dit keer is het John Carpenters ‘Halloween’ die nog maar ’s een keer onder handen wordt genomen. Door niemand minder dan de doorgaans toch behoorlijk eigenzinnige en tegendraadse Rob Zombie. Al is het dan een bewerking van een klassieker, van Zombie zou je in ieder geval nog een originele invalshoek of interessante knipoog kunnen verwachten. Dit valt echter tegen.

Enerzijds wordt Carpenters origineel nog eens dunnetjes overgedaan met scènes of dialoog die rechtstreeks uit die film komen. Zo verrast een als spook verklede Michael Myers hier ook weer Lynda, die denkt dat haar vriendje een grap met haar uithaalt. Ook de andere seksueel actieve dames worden achterna gezeten en afgeslacht, geheel naar de ontstane conventie in het genre dat alleen maagden kunnen ontsnappen aan de zondaars afstraffende moordenaar.

Maar in Zombie’s ‘Halloween’ is een dergelijke lezing al eigenlijk niet meer mogelijk. Myers moordt gewoon iedereen uit die hem in de weg zit of hem scheef aankijkt. Een klasgenootje, zijn vader, zus, bewakers van de gevangenis waarin hij is opgesloten, waaronder zijn “maatje” Danny Trejo. En dat terwijl Zombie zoveel tijd spendeert aan het opbouwen van Myers’ achtergrondverhaal. Dat is namelijk het nieuwe element in deze Halloween: de terugblik op Myers’ jeugd, wat wellicht zou kunnen verklaren waarom hij zo’n psychopaat is geworden. De kijker krijgt precies de omstandigheden voorgeschoteld die hij verwacht. Inderdaad, de kleine Michael heeft een moeilijke jeugd gehad, met klasgenoten en familieleden die hem uitscholden, kleineerden, en geen oog voor zijn problemen hadden. Ondanks de clichématige schets van zijn thuissituatie wordt er niet eens een oorzaak-gevolg relatie getrokken tussen Michaels jeugd en zijn latere gewelddadige impulsen. Die impulsen zijn er namelijk vanaf het moment dat we hem ontmoeten. Hij martelt en doodt ratten en neemt al snel de stap naar zijn leeftijdsgenoten op school. Hij kent geen wroeging en de enige aanleiding die er wordt gepresenteerd voor het uitmoorden van zijn familie is dat er niemand met hem langs de deuren gaat tijdens Halloween. Snif snif. Dan maar hak hak, dus. Zonder pardon rijgt hij zijn oudere zus aan een groot mes en slaat hij de hersens van haar vriendje in met een aluminium honkbalknuppel. Lekker gruwelijk, dat zeker, maar hierbuiten hebben de scènes bij Michael thuis en die in de gevangenis nauwelijks meerwaarde. In het origineel was hij al de vertegenwoordiging van het Kwaad en aan die archetypische karakterisering is eer nog niets veranderd, wat de eerste helft van de film tamelijk overbodig maakt.

De liefhebber van de noodzakelijke genre-elementen gore en naakt komt echter goed aan zijn trekken. ‘Halloween’ is gearriveerd in het ‘Saw’-tijdperk met zijn brute en langdurige moordscènes, maar ook het (vrouwelijk) naakt verschijnt veelvuldig en ongecensureerd in beeld. Gelukkig maar. Of dit allemaal genoeg is om de film bestaansrecht te geven, is echter maar de vraag. De film als geheel is redelijk kijkbaar, vooral vanwege kleine “touches” van de regisseur, als de band die cipier Danny Trejo opbouwt met Myers, of de verschillende maskers die Michael in elkaar knutselt. Ook de verwijzingen naar vorig werk van Zombie maken soms een leuk zoekplaatje van de film, ook al zijn ze niet altijd even subtiel. Voorbeelden van referenties zijn het clownmasker dat de piepjonge Michael aan het begin van de film op zijn gezicht heeft – een verwijzing naar de grote antiheld in ‘The Devil’s Rejects – , en de aanwezigheid van bekende Zombie-acteurs en actrices, zoals zijn vrouw Sheri Moon, en Sid Haig. Echter, de achtervolgingen op de giechelende studentes in de tweede helft van de film zijn enigszins eentonig. We leren deze personages nauwelijks kennen, omdat een groot gedeelte van de film vanuit het gezichtspunt van de killer wordt benaderd. Dit geldt ook letterlijk, waardoor we Myers al lang van tevoren zien staan voordat hij zal toeslaan. In de originele ‘Halloween’ was het verrassingseffect tijdens de moorden een stuk groter. Dit wordt hier gepoogd te compenseren door de explicietheid van de moorden zelf, maar dit lukt slechts ten dele. De brute slachtpartijen zorgen zeker af en toe voor een sterke lichamelijk reactie bij de toeschouwer en ook de eindachtervolging is zenuwslopend, maar het is allemaal helaas niet genoeg om de film te redden.

Zombie faalt helaas in het vermoedelijke doel dat hij zichzelf gesteld heeft, namelijk het in een nieuw, interessant licht stellen van de legendarische figuur van Myers. Maar ook al zien we zijn jeugd, het enige wat duidelijk wordt is dat hij altijd al een duivel(tje) is geweest. Hij is onoverwinnelijk en meedogenloos. En dan wordt er laat in de film toch nog van de kijker verwacht dat hij zich inleeft in de psyche van Myers. Want Zombie lijkt te willen zeggen dat hij toch ook gewoon gevoelens heeft als ieder mens. Het is een wat halfzachte benadering, ondanks de anderzijds grove, harde stijl van de film. Kortom, deze nieuwe ‘Halloween’ is vooral voor de echte gorehounds of Zombiefans de moeite waard.

Bart Rietvink

Waardering: 2

Bioscooprelease: 25 oktober 2007