Marokko swingt (2004)

Regie: Barbara den Uyl | 67 minuten | muziek, documentaire | Acteurs: Najat Aâtabou, Farna El-Kadmiri, Sêna Casita, Senna Gourdou, Karima Lemghari

‘Marokko swingt’ is een muziekdocumentaire en wat soms nog wel eens wil ontbreken in muziekdocumentaires is…. muziek. Gelukkig is dat in deze film van Barbara den Uyl geenszins het geval en worden we overspoeld met zowel de prachtige zang en swingende ritmes van Najat Aâtabou, als de zangimprovisaties van de vier jonge Nederlands/Marokkaanse zangeressen. Leuk is dat de vier vrouwen allemaal een achtergrond in muziek hebben, maar geen van allen zich echt bezighoudt met de muziek van het land waar hun ouders vandaan komen, Marokko. De een zingt in een poprockband, de ander doet mee aan de musical ‘The Lion King’, en de twee anderen houden zich meer bezig met hiphop en soulachtige muziek. Maar hoe gewend ze daar in Nederland aan zijn, en hoe bekend de ritmes van die verschillende muziekstijlen voor de zangeressen zijn, zo onbekend en moeilijk lijken ineens de Marokkaanse ritmes en klanken. De vier hebben aanvankelijk duidelijk moeite met de manier waarop Najat zingt, de taal en de maat. Maar ook duidelijk is het dat ze alle vier wel degelijk heel talentvol zijn, en natuurlijk in hetzelfde schuitje zitten. Zo helpen ze elkaar om zoveel mogelijk plezier uit de masterclass te halen, en in te zien wat een enorm goede zangeres Najat Aâtabou eigenlijk is.

Door de masterclass heen zien we ook hoe Najat haar ouderlijk dorp weer opzoekt, waar ze ooit gedwongen was weg te vluchten, omdat het niet geaccepteerd werd dat ze muziek maakte en opnam. Maar nu heeft ze zich met haar moeder verzoend, en is ze zo succesvol dat ze zich absoluut niet meer schaamt voor haar ambities en talent. De beelden van het Marokkaanse straatbeeld zijn eigenlijk de mooiste van de film, en ook het fragment waar Najat haar eerste nummer J’en ai marre zingt, onder de boom waar ze haar talent ontdekte, is zeer de moeite waard. Daarbij praat Najat in deze scènes over dingen die ze belangrijk vindt, zoals de positie van de Marokkaanse vrouw, die nog altijd problematisch is volgens haar. Misschien is dat haar drijfveer wel geweest, toen ze als zeventienjarig meisje haar spullen pakte en naar Casablanca vluchtte om haar droom na te jagen. Want ze werd vroeger altijd al boos over haar moeders spreekwoord: ‘een vrouw is net als een kip, ze moet binnen zijn als de zon onder gaat.’

Ook zijn er fragmenten te zien van de vier jonge zangeressen, Karima, Senna, Farda en Sêna. Hierdoor wordt de documentaire een stuk persoonlijker, en leren we de hoofdpersonen een beetje kennen. Erg swingend inderdaad!

Ruby Sanders

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 12 mei 2005