Play (2005)
Regie: Alicia Scherson | 100 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Viviana Herrera, Andrés Ulloa, Aline Küppenheim, Coca Guazzini, Jorge Alis, Francisco Copello, Juan Pablo Quezada, Andrei Slobodianik, Kevin Lucero Less, Maria José San Martin.
‘Play’ is precies de juiste titel voor deze film: ‘Play’ is namelijk een speelse film, luchtig en grappig van toon, over een speels, haast simpel meisje wiens leven toevallig in aanraking komt met dat van Tristán, een jonge zakenman.
Tristán is volledig vastgelopen in zijn nogal zorgeloze leven. Zijn depressiviteit leidt er zelfs toe dat hij uiteindelijk alles verliest: zijn vrouw en zijn werk. Terug bij zijn moeder merkt hij nog sterker hoe oppervlakkig het milieu is waarin hij is opgegroeid.
Daartegenover staat de simpele, maar gelukkige Cristina. Zij vindt Tristáns aktetas, doet zijn koptelefoon met iPod op, en volgt hem stiekem. Zodoende komt ze meer over hem en zijn ex te weten, en langzaam bouwt ze affectie voor hem op. Geen romantische liefde, maar eerder een soort moedergevoel. Ze wil voor Tristán zorgen zoals ze voor de oude man zorgt bij wie ze woont.
Ondertussen bloeit er wel een aandoenlijke romance op tussen Cristina en de tuinman Manuel. Climax van deze romance is de kus die ze op een bankje in het plantsoen delen: beiden met hun eigen koptelefoon op.
‘Play’ maakt gebruik van heldere beelden, kleuren en geluiden. Santiago wordt op deze manier een groot, vrolijk dorp, waarin de meeste mensen niet erg rijk zijn, soms ook wel staken, maar uiteindelijk de situatie zoals hij is accepteren. De grote meute lijkt doof voor echte verandering. Ook Cristina, met koptelefoon op, hoort daarbij. Op Manuels romantische voorstel om te gaan wonen in het zuiden, het platteland waar zij vandaan komt, reageert ze afwijzend. Zij kent de geur van natte, koude wol goed genoeg om in de stad te blijven, ‘doof’ of niet.
Tegenover die grote meerderheid staat de rijke elite, blind voor de rest. Tristán en zijn ex Irene hebben niet door dat ze worden gevolg door Cristina, hoewel ze soms bijna letterlijk tegen haar opbotsen. Tristáns moeder is zelfs letterlijk blind, wat haar er overigens niet van heeft weerhouden om de veel jongere en knappe magiër Ricardo aan de haak te slaan.
De eenvoud en speelsheid van ‘Play’ is de kracht en tegelijkertijd de zwakte van deze film. ‘Play’ is fris, grappig (met als bizar maar echt(!) leuk hoogtepunt het liefdevolle gesprekje tussen Cristina en Manuel over hoe het zou zijn om poep te eten…) en aandoenlijk, maar ook wel heel dunnetjes en soms te flauw geacteerd. Vooral de personage van Tristán valt daarmee door de mand. Deze jonge vent is niet depressief, maar eigenlijk gewoon een slappeling!
Het charmante en ontwapenende karakter van ‘Play’ en vooral van hoofdrolspeelster Cristina maken de film het kijken waard, maar een beter uitgewerkt verhaal (vooral de tegenstelling tussen arm en rijk had meer aandacht en uitwerking kunnen hebben) en wat meer aandacht voor het karakter van Tristán hadden de film op een hoger plan kunnen tillen.
Daniël Brandsema