Six Weeks (2009)

Regie: Marcin Janos Krawczyk | 18 minuten | drama, korte film

De Poolse regisseur-schrijver Marcin Janos Krawczyk laat op indringende wijze zien dat verdriet en vreugde erg dicht bij elkaar kunnen liggen. Deze korte film won niet voor niets de IDFA Award voor beste korte documentaire bij het gelijknamige filmfestival in Amsterdam, want ‘Six Weeks’ is aangrijpend en ontroerend.

De film begint met de geboorte van een baby in een ziekenhuis in Polen. Het meisje wordt direct gewassen, ingepakt en naar een andere afdeling gebracht. De moeder krijgt haar kind niet eens te zien. We zien haar later in gesprek met een een andere vrouw, een ambtenaar, aan wie ze vertelt waarom ze zich genoodzaakt ziet haar kind af te staan. Intussen wordt de baby naar een weeshuis gebracht en daar verzorgd totdat het afgegeven kan worden aan haar nieuwe ouders, het echtpaar dat haar geadopteerd heeft.

In een paar eenvoudige shots laat Krawczyk tevens zien dat hij nog veel meer verhalen had kunnen vertellen: in het weeshuis liggen er stapels kleertjes klaar, zijn vele naamkaartjes bevestigd op een prikbord voor de baby’s die er op dat moment verblijven, meer dan twintig flesjes staan klaar om aan hen gegeven te worden. Zulke beelden zeggen inderdaad meer dan duizend woorden. Enerzijds is het natuurlijk goed dat er voor deze kinderen gezorgd wordt, maar voor de medewerkers van het weeshuis is het werk. De baby’s krijgen in elk geval niet de liefde en aandacht die ze verdienen van een ouder of ouders. De filmmakers hebben, in een meesterlijke zet, ook vanuit het perspectief van de baby zelf gefilmd. Hoe het een vreemde, koude wereld in kijkt, terwijl het zicht nog heel wazig is, omdat dat zich nog moet ontwikkelen. Het versterkt het gevoel van hulpeloosheid dat de film op krachtige wijze uitstraalt.

De zes weken uit de titel refereert aan de wettelijke termijn in Polen waar binnen de moeder nog terug kan komen op haar besluit om het kind ter adoptie af te staan. Daarna is het onomkeerbaar: ze zal nooit weten wat er van haar kind geworden is, omdat – op zich ook wel begrijpelijk – niet verteld wordt welke naam het kind krijgt en waar het gaat wonen.

In nog geen twintig minuten slaagt Krawczyk erin om een gevoelig onderwerp van alle kanten te belichten. In een film met veel momenten die je als kijker niet onberoerd zal laten, is het meest hartverscheurend wellicht nog de brief die de moeder voor haar pasgeboren dochtertje heeft geschreven. Die brief krijgt ze pas op haar achttiende te lezen en hierin legt haar moeder haar slechte leefomstandigheden (gebrek aan geld, alleen koud water, geen badkamer) uit en waarom ze haar ter adoptie heeft opgegeven. Als even later nog een paar speeltjes uit de tas tevoorschijn komen, die ze aan haar dochter wil meegeven, zal menigeen het niet droog houden. Het is dus zeker niet dat deze baby ongewenst is. De moeder denkt alleen niet goed voor de baby te kunnen zorgen, nu ook de vader geen interesse toont en zij zelf door omstandigheden geen hulp krijgt van wie dan ook, of het nu familie of de overheid is.

De andere kant van deze medaille is de blijdschap van de adoptieouders, die hun kinderwens in vervulling zien gaan en de baby de liefde zullen gaan geven waar deze recht op heeft. Er is dus zeker wel een positieve noot te bedenken. Krijgt de baby ook echt een betere toekomst? In materieel opzicht zeker, omdat het niet opgroeit in armoedige omstandigheden. De adoptieouders ontvangen haar met open armen, zodat er voor dit kindje een hoopvolle toekomst gloort. Haar echte moeder (en vader) zal ze echter nooit kennen.

Hans Geurts

‘Six Weeks’ staat als extra op de DVD van ‘Monica & David’.