13 Assassins – Jûsan-nin no shikaku (2010)

Regie: Takashi Miike | 141 minuten | actie, drama, avontuur | Acteurs: Kôji Yakusho, Takayuki Yamada, Yûsuke Iseya, Gorô Inagaki, Masachika Ichimura, Mikijiro Hira, Hiroki Matsukata, Ikki Sawamura, Arata Furuta, Tsuyoshi Ihara, Masataka Kubota, Sôsuke Takaoka, Seiji Rokkaku, Yûma Ishigaki, Kôen Kondô

Deze remake van een reactie op ‘Seven Samurai’ is even indrukwekkend als meeslepend. Regisseur Takashi Miike weet in zowel de kalme scènes als die vol geweld en actie te imponeren. De plot wordt niet dikker verpakt dan het is, en beweert nergens om geen aanleiding te zijn tot de fantastische 45-minuten-durende slotscène, waarin Miike zijn hoofdrolspelers vol genot naar de slachtbank voert en onderwijl de laatste losse eindjes van de karakters aan elkaar worden geknoopt. Een wreed visueel feest om de uitstekende film mee af te sluiten.

Dertien man moeten een wrede heer oppakken, maar dient daarvoor eerst zijn tweehonderd man sterke leger om het leven brengen. Een man voor clichés is Miike niet en er is zichtbaar moeite gestoken in het zich eigen maken van het oorspronkelijke script van de inmiddels overleden Kaneo Ikegami. Alle dertien de samoerai krijgen hun eigen gezicht en de ruimte om hun motieven duidelijk te maken, afgewisseld met de bij vlagen werkelijk afgrijselijke golf van geweld waar de heer Naritsugu zich van bedient. De afkeer die vrijwel alle personages hebben van de wrede heerser is voelbaar, mede dankzij de sobere cinematografie van Nobuyasu Kita. Hij weet de natuur een voor de film haast afwijkende kleur te geven, heel subtiel, waardoor hij de kracht van het leger en de samoerai in perspectief brengt. De mannen worden bescheiden en onopgesmukt in beeld gebracht; ieder van hen weet waar hij aan toe is, en iedereen weet waarom. De stijl wordt bijna tot het einde vast gehouden, pas dan mogen de rivieren rood kleuren van bloed en voelt de samoeraifilm als af.

Hoewel ’13 Assassins’ niet de aandacht heeft gekregen die hij verdiende, zal de toekomst de film goedgezind zijn. Verwijzend naar de moeder aller samoerai films weet Takashi Miike zijn film van zo’n balans tussen intense emoties en extatische wraakzucht te voorzien, dat hij bijgezet wordt bij de klassiekers.

Luuk Imhann

Waardering: 4