A casa tutti bene (2018)
Regie: Gabriele Muccino | 105 minuten | drama, komedie | Acteurs: Stefano Accorsi, Carolina Crescentini, Elena Cucci, Pierfrancesco Favino, Claudia Gerini, Massimo Ghini, Sabrina Impacciatore, Gianfelice Imparato, Ivano Marescotti, Giulia Michelini, Sandra Milo, Giampaolo Morelli, Stefania Sandrelli, Valeria Solarino, Gianmarco Tognazzi
Onlangs overleed John Lanting, de koning van de klucht met zijn ‘Theater van de lach’. Daarin was de minnaar nog niet door de ene toneeldeur verdwenen, of de echtgenoot kwam al door een andere naar binnen, terwijl heur haar nog in de war lag. U kent het nog wel uit de tijd dat u met natte haartjes voor de beeldbuis zat. Daarna moest u naar bed, want ‘Turks Fruit’ kwam en dat was voor grote mensen.
‘A casa tutti bene’ (‘thuis is alles goed’) bedient zich van een vergelijkbaar principe. Het is een vermakelijke Italiaanse soaperette waarin veel te veel gebeurt voor grote emoties, maar het leeft wel. De premisse van de film is een familiebijeenkomst die alles op losse schroeven zet. Een beetje gemaakt, maar soit. Oom en tante zijn vijftig jaar getrouwd en kinderen, broers, zussen, neven, nichten, aanhang en exen zitten na jaren weer eens op elkaars lip. Dat is leuk omdat het maar een dag duurt, weet iedereen. Het feest is bovendien op het wonderschone eiland Ischia.
Als het zwarte schaap achter de piano gaat om het origineel van Marco Borsato’s Margarita in te zetten, haakt iedereen in, terwijl de moeders hun kinderen over de bol aaien. Dan gaat het stormen en wordt de veerboot geannuleerd. Iedereen moet bij oom en tante overnachten. Slaat ook de sfeer om? Niet meteen. Maar: che casino, la vita! Een oom heeft Alzheimer en moet opnieuw aan zijn familieleden worden voorgesteld, buitenechtelijke afspraakjes lopen mis en echtelieden ‘in crisi’ dreigen mekaar van de rotsen te duwen na hun eerste vrijpartij in tijden.
En, o ja: een neef en nicht die ooit een eerste kus deelden besluiten de passie van toen maar te verzilveren, terwijl dochterlief staat toe te kijken. Soms slaagt regisseur Muccino er niet eens in om de verhaallijnen in verschillende scènes te vatten, en lopen de scheldende paartjes tegelijkertijd door het beeld. Gelukkig worden de belangrijke rollen adequaat en redelijk sereen ingevuld, waardoor dit overvolle theater van de traan geloofwaardig blijft.
Wonderwel zijn er zelfs enkele emotionele momenten te bespeuren, bijvoorbeeld rond de demente Sandro en zijn jongere echtgenote, die het zat is te wachten op de dood. Na vijf kwartier is het genoeg en verwacht je een lange tafel vol Bertolli, maar het geheel wordt passend afgehecht. Zoon (Stefano Accorsi), die het net met zijn nicht heeft gedaan en nooit is gesetteld, zegt tegen moeder (Stefania Sandrelli): ‘ik wil een normaal leven’. Moeder: ‘normale levens bestaan niet’. Basta.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3
Bioscooprelease: 30 augustus 2018