A Few Days in September – Quelques jours en septembre (2006)
Regie: Santiago Amigorena | 112 minuten | drama, thriller | Acteurs: Juliette Binoche, John Turturro, Sara Forestier, Tom Riley, Nick Nolte, Mathieu Demy, Saïd Amadis, Magne Brekke, Joël Lefrançois, Alexis Galmot, Jean-Luc Lucas, Roberto Moro, Julien Husson
De 09/11 aanslagen leidden tot het afscheid van een actiegenre. Het publiek liep niet meer warm voor films waarin geheim agent Schwarzenegger te paard over de daken van wolkenkrabbers louche arabieren achtervolgde. De aanslagen leverden uiteenlopende films op als ‘United 93′, ‘World Trade Center’ en de conspiracyfilm ‘Loose Change’. Ook in Spielbergs’ historisch actiedrama ‘Munich’ verwijzen de gebeurtenissen hypothetisch naar 2001.
Verwacht van ‘A Few Days in September’ geen spannende spionagefilm aan de vooravond van de WTC aanslagen. Weliswaar spelen de naderende aanslagen een rol, maar de focus ligt op de driehoeksrelatie. Orlando zit met nogal wat haatgevoelens richting Amerikanen, wat tot heftige discussies leidt tussen haar en David. Er passeren nogal wat stereotypische beelden van Amerika en Amerikanen de revue.
Juliette Binoche doet het aardig in haar ongewone rol als special-agent. Het is haar taak om de neurotische CIA hitman William Pound af te schudden. Pound wordt gespeeld door John Turturro. Zijn personage is te dik aangezet. Voortdurend zoekt hij contact met zijn psychiater. Dat de CIA slechts één persoon op deze zaak zet en dan ook nog deze geestelijk labiele man komt de geloofwaardigheid van het verhaal niet ten goede.
Poëzie speelt nadrukkelijk een rol. William Pound, David en Orlando citeren hun favoriete gedichten. Het voorziet de film van een quasi-artistieke lading. Een achterliggende reden voor deze opvallende en nadrukkelijke voorliefde kan een andere betekenis dragen. Wat te denken van deze lyrische woorden: ‘Koetsier herfst, oh vermoeide oude man, neem mij maar mee naar de raadselachtige wegen. Neem mij stiekem weg van de wereld en de mensen, naar de goddelijke betovering en de stilte. Richt je zweep van regenstralen op mijn rug.’
Deze strofen zijn afkomstig van een dichter die na 09/11 wereldberoemd geworden is: Osama Bin Laden.
Achter de notoire terrorist lijkt een eenzame poëet te schuilen. Het Goede en het Kwaad kennen elk hun perspectief, wordt maar weer eens duidelijk. De film besluit met een keuze waarmee Elliott de toekomst van zijn kinderen veilig stelt. De prijs daarvoor is hoog, ongeloofwaardig hoog.
Irène voelt zich aangetrokken door de stiefzoon van Elliott. De aanvankelijke kille relatie tussen Orlando en David eindigt zelfs in een relatie. Omdat de onderlinge relaties steeds meer de centrale aandacht vragen, verschuift het genre binnen de film. Daardoor bloedt de film als spionagefilm langzaam dood. Het acteerwerk is prima, maar het verhaal zakt wat gezapig weg na een veelbelovend begin. Tot slot komt Nick Nolte als de alom gezochte Elliott opdraven. Een sterke cameo, dat moet gezegd worden.
Al met al geen onaardig debuut van scenarioschrijver Santiago Amigorena, maar een cast met Juliette Binoche, John Turturro en Nick Nolte had meer verdiend.
Jeroen Poldermans